Τούτες τις ημέρες το 1944 απελευθερώθηκε η Αθήνα απ' τη ναζιστική κατοχή, ωστόσο αυτή η ελευθερία για τις λαϊκές μάζες κράτησε μερικές μόνο εβδομάδες. Στις 3 του Δεκέμβρη ξεκίνησαν τα Δεκεμβριανά με τη λήξη των οποίων οι ταγματασφαλίτες συνεργάτες των Γερμανών επανέκτησαν, με τη βοήθεια των αγγλικών στρατευμάτων, την εξουσία δρομολογώντας ένα εμφύλιο που θα τους εξασφαλίσει τον έλεγχο της χώρας πρακτικά μέχρι το 1974 και ουσιαστικά μέχρι το 1981 όπου η πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έβαλε τέλος στην εξουσία του χωροφύλακα και η επίσημη κρατική ιδεολογία έπαψε να είναι ο αντικομμουνισμός.
Η απελευθέρωση λοιπόν παραμένει ζητούμενο, ένας στόχος σε εκκρεμότητα, όχι πλέον ως εθνική ανεξαρτησία αλλά ως αίτημα για κοινωνική και λαϊκή χειραφέτηση και η μόνη τιμή που μπορούμε να κάνουμε στους αγωνιστές και τις αγωνίστριες της εθνικής αντίστασης που έδωσαν τις ζωές τους γι αυτό το στόχο είναι να συνεχίσουμε τον αγώνα τους μέχρι την επιτυχή κατάληξη του.
Αν και το what if στην ιστορία είναι αρκετά αυθαίρετο δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως η Ελλάδα θα είχε καταλήξει μία τυπική χώρα του Συμφώνου της Βαρσοβίας αν το ΕΑΜ επέβαλλε την εξουσία του το 1944. Στις περισσότερες χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας το καθεστώς επιβλήθηκε από τον Κόκκινο Στρατό που τις είχε απελευθερώσει (ή και καταλάβει;) χωρίς να υπάρχει μαζικό κομμουνιστικό κίνημα. Στην Ελλάδα το ΕΑΜ αριθμούσε εκατομμύρια μέλη, αποτελούνταν από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, είχε μαζικές διαδικασίες σχετικά δημοκρατικής συμμετοχής ενώ έδωσε για πρώτη φορά την αίσθηση της χειραφέτησης και της δύναμης σε εκατομμύρια λαϊκούς ανθρώπους. Κατόπιν αυτών τα εκατομμύρια αυτά θα ήταν πολύ δύσκολο να υποταχθούν στην πλήρη εξουσία ενός μονοκομματικού αυταρχικού καθεστώτος, αν το ΚΚΕ επιχειρούσε μία τέτοια εξέλιξη στα πρότυπα της Ανατολικής Ευρώπης. Αν και κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί με βεβαιότητα πως κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε στο τέλος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Γιουγκοσλαβία που είχε επίσης μαζικό αντιστασιακό κίνημα που πήρε εν τέλει την εξουσία. Μία χώρα που τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά ήταν πολύ πιο πίσω απ' την Ελλάδα. Εκεί και το καθεστώς ήταν πιο "φιλελεύθερο" και η οικονομία πιο ανοικτή και πολύ γρήγορα απομακρύνθηκε απ' τη Σοβιετική Ένωση, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η Γιουγκοσλαβία του Τίτο ήταν το πρότυπο της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Σε κάθε περίπτωση, το "γλιτώσαμε απ' το Σύμφωνο της Βαρσοβίας" μπορεί να έχει αξία για εμάς σήμερα αλλά δεν είχε καμία για τον μισό πληθυσμό της χώρας μέχρι το 1974 (αριστερούς, συνδικαλιστές, δημοκράτες ή απλά φτωχούς αγρότες και εργάτες).
Αόρατα Γεγονότα