Παγανιστικές δοξασίες στο θερινό ηλιοστάσιο

Πέρασε κι αυτό το θερινό ηλιοστάσιο. Το καλοκαίρι ξεκίνησε κι επίσημα. Ο ζωοδότης ήλιος έφτασε στο απόγειο του και η μέρα πλέον μικραίνει. Η 21 του Ιούνη ήταν πάντα γιορτή για τους παγανιστές σε όλη την Ευρώπη και φυσικά στην Ελλάδα. Ας δούμε όμως τι αναφέρουν οι Παγανιστικές δοξασίες.

Στις 21 του Ιούνη, τότε που η μεσημεριανή σκιά της καμινάδας είναι η κοντύτερη όλου του έτους, στον Αετόλοφο της Λάρισας δεν κυκλοφοράει ψυχή μέχρι να πέσει ο ήλιος. Και δεν είναι μόνο οι πόρτες που μένουν κλειδαμπαρωμένες σε κάθε σπιτικό – κάθε παραθύρι σκεπάζεται με κουβέρτες, κάθε χαραμάδα βουλώνεται με κουρέλια, από αυτά που το χειμώνα κρατάνε το κρύο μακριά. Παρά τη ζέστη που λαμπαδιάζει πολλές φορές τούτη τη μέρα του καλοκαιριού, κανένα ρεύμα αέρα δεν αφήνεται να τρυπώσει μέσα στο σπίτι γιατί μαζί μπορεί να έρθουν οι εκκλήσεις για τα μερίδια του βασκανωμένου κυνηγιού, που ο κόσμος τις τρέμει πιο πολύ από οποιοδήποτε καύσωνα.

Διαβάστε επίσης
• Παγανιστικές δοξασίες στην Κρεαταγορά του Βόλου
• Τρέμε πάπα-Ιωάννη 
• Σκουπίζοντας τα βοσκοτόπια

Λέει ο θρύλος πως πριν από αιώνες είχε πέσει πείνα στο χωριό: τα χωράφια είχαν μαυρίσει λες και τα κατούρησαν νυχτερινοί διάβολοι, και οι γύρω πλαγιές είχαν αδειάσει από θηράματα θαρρείς και τα πρόγκηξε ο κουρνιαχτός. Οι χωριανοί είχαν ματώσει τα παιδιά τους στο βωμό της εκκλησίας, είχανε ρίξει φλουριά στις γύρω πηγές, ζευγάρωσαν πάνω στα ξερά χωράφια – τίποτα όμως δεν έφερε τροφή στον τόπο. Παραμονές του θερινού ηλιοστασίου, τότε που όπως όλα έδειχναν θα άρχιζε να πεθαίνει κόσμος από το λιμό, ακούστηκαν φουσάτα κυνηγών στον ουρανό. Οι γυναίκες του χωριού, που είχαν το αίμα της Εκάτης να ρέει κοχλαστό μέσα τους, μύρισαν μεμιάς το δηλητήριο που έσταζε το ασκέρι, και προσπάθησαν να προειδοποιήσουν τους άντρες. Αυτοί όμως δεν ήξεραν, κι ούτε που θέλησαν να ακούσουν.

Ανέβηκε στο καμπαναριό ένας που τον είχαν για λεβέντη στο χωριό, και παρακάλεσε τους κυνηγούς να πάρουν έναν άντρα ο καθένας στο άτι του, για να τους δώσει έτσι ευκαιρία να κυνηγήσουν την τροφή τους. Δεν ακούστηκε κάποια απάντηση από την αόρατη ορδή, αλλά τα σύννεφα πήραν να πυκνώνουν και γοργά έπιασε μεγάλη καταιγίδα. Ομίχλες κατέβηκαν και άρπαξαν τους άντρες, παίρνοντάς τους να καλπάσουν. Οι γυναίκες κλείστηκαν μέσα στα σπίτια, αναθεματίζοντας την ξεροκεφαλιά των αρσενικών.

Την άλλη μέρα το πρωί, ανήμερα του ηλιοστασίου, οι άντρες βρέθηκαν πεζοί στην πέρα άκρη του χωριού. Είχαν κυνηγήσει όλη τη νύχτα με το άγριο ασκέρι και είχαν σκοτώσει θαμπά θηράματα μέσα στις στοές της καταιγίδας. Ήταν ο καθένας φορτωμένος με το μερίδιό του, ένα κοψίδι τρανό που ανυπομονούσαν να τα παρουσιάσουν στα σπίτια τους. Βρήκανε όμως το χωριό έρημο από κόσμο – άφαντες ήταν οι γυναίκες τους, και τα σπίτια αναστατωμένα λες και είχε περάσει πλήθος από το καθένα. Φώναξαν κι έψαξαν, αλλά απάντηση δεν πήραν από πουθενά. Σαν πήρε να μεσημεριάζει τους νίκησε η πείνα, κι έβαλαν τρανές πυρές για να ψήσουν τα κοψίδια τους. Έφαγαν κι έπειτα χώθηκαν στα σπίτια για να κοιμηθούν, αφήνοντας έρημο το πηγάδι στο κέντρο του χωριού. Έτσι, ούτε που είδαν τα λειψά σώματα των γυναικών τους να ανεβαίνουν από το χείλος του πηγαδιού, με ματωμένες βίτσες και να κινούν προς τα σπίτια τους. Ξύπνησαν όμως από τις φωνές και τα σκουξίματα που απαιτούσαν να τους δοθούν πίσω τα μερίδια του κυνηγιού, τα μέρη από τα σώματά τους που είχαν λαχταρίσει τόσο πολύ οι άντρες.

Δεν έχουν σταματήσει από τότε να έρχονται οι γυναίκες, κάθε μεσημέρι του θερινού ηλιοστασίου, θρηνώντας για τα μακελεμένα σώματά τους.


Νικ Κόσμος για τα Αόρατα Γεγονότα

Οι αναρτήσεις μας μπορούν να δημοσιεύονται από οποιονδήποτε αρκεί να αναφέρεται εμφανώς ο ενεργός σύνδεσμος μας.