Συνέντευξη με αυτούς που αποδεικνύουν ιστορικά ότι ο Χριστός δεν υπήρξε ποτέ

Ο μυθικισμός είναι ένα ρεύμα που υποστηρίζει και αποδεικνύει επιστημονικά ότι ο Ιησούς δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στη Γη. Διαβάστε τη συνέντευξη με τους Έλληνες εκπροσώπους του.


Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν. Μέρες αγάπης έρχονται. Και πώς όχι; Τα Χριστούγεννα είναι η μεγαλύτερη γιορτή στον κόσμο. Είναι η γιορτή της γέννησης του Χριστού, του Θεανθρώπου που κατά τη χριστιανική πίστη ήρθε στη Γη, για να διδάξει την αγάπη, να θυσιαστεί, να πεθάνει και να αναστηθεί, παίρνοντας πάνω του τις αμαρτίες των ανθρώπων και χαρίζοντάς τους την αιώνια ζωή. Στα χιλιάδες χρόνια που πέρασαν από τη θυσία του, δισεκατομμύρια άνθρωποι πίστεψαν στο όνομά του. Έγινε ο Θεός με τους περισσότερους ακόλουθους, ρίχνοντας στο καναβάτσο τον Βούδα, τον Μωάμεθ και τους υπόλοιπους ανταγωνιστές του. Όπως είπε σε ένα stand-up show ο Louis C.K., πριν ατιμαστεί, «Οι χριστιανοί κατέκτησαν τον κόσμο, κατέκτησαν τα πάντα. Αν δεν με πιστεύετε, ακούστε αυτή την ερώτηση: τι χρονιά έχουμε, σύμφωνα με ολόκληρη την ανθρωπότητα; Έχουμε 2017. Αυτός πρέπει να είναι ένας πολύ σημαντικός αριθμός. Τον ακολουθούμε για χρόνια. Τι είναι αυτός ο αριθμός; Είναι ο Χριστός. Έχουν περάσει 2017 χρόνια από τη γέννηση του Χριστού. Ιησούς και ένα, Ιησούς και δύο, Ιησούς και τρία, Ιησούς και 2017 χρόνια. Δεν είναι αυτό μία μεγάλη νίκη για τους χριστιανούς;».

Διαβάστε επίσης
• «Δεν υπάρχει ψυχή, όλα πηγάζουν από τον εγκέφαλο» σύμφωνα με τον κορυφαίο Έλληνα νευροεπιστήμονα Γιώργο Παξινό
• Υπήρχε η Ναζαρέτ στα χρόνια του Ιησού;
• Ακλόνητα Ντοκουμέντα Αποδεικνύουν ότι ο Ιησούς ΔΕΝ Υπήρξε ΠΟΤΕ! -Όλη η απάτη ΕΔΩ!
• Το παραμύθι του Άγνωστου Θεού
• Ο Ιησούς Δεν Υπήρξε Ποτέ Λέει Νέα Έρευνα που Διαπιστώνει την Απουσία Αναφορών στον Ιησού σε 126 Αρχαίους Συγγραφείς της Εποχής του

Οι ιστορικοί που «ξέχασαν» να γράψουν για τον Χριστό
Σήμερα, κάποιοι λένε ότι ο Χριστός είναι ένα ψέμα, ότι δεν υπήρξε ποτέ. Πρόκειται για τους ακόλουθους του μυθικισμού, ενός παγκόσμιου ρεύματος ιδεών που γεννήθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα, στην Ευρώπη του Διαφωτισμού και υποστηρίζει ότι ο Ιησούς δεν ήταν ένα υπαρκτό, ιστορικό πρόσωπο, αλλά μία φανταστική κατασκευή των μετέπειτα αιώνων, που αποσκοπούσε στην εδραίωση της χριστιανικής πίστης. Παρότι ο μυθικισμός βρήκε γρήγορα πολλούς υποστηρικτές σε χώρες της δυτικής Ευρώπης και στις ΗΠΑ -ανάμεσά τους και μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας- το κίνημα άργησε να φτάσει στην Ελλάδα, όπου οι πρώτοι μυθικιστές εντοπίζονται πριν από μόλις μία δεκαετία. Παρόλα αυτά, αξίζει να σημειώσουμε ότι σπαράγματα των ιδεών της μυθικιστικής κίνησης εντοπίζονται από το 1897 στη χώρα, αλλά και σε όλη την διάρκεια του 20ου αιώνα. Μυθικιστικές θέσεις αναπτύσσουν τόσο ο πατέρας της ελληνικής λαογραφίας, Νικόλαος Πολίτης, όσο και ο πατέρας της ελληνικής Εθνολογίας, Παναγής Λεκατσάς.

Τελικά η γέννηση του Χριστού είναι το μεγαλύτερο fake news, το μεγαλύτερο hoax στην ιστορία της ανθρωπότητας;

Η συνέντευξη στον Θοδωρή Χονδρόγιαννο
«Σήμερα, γνωρίζουμε πάνω από 140 ιστορικούς που παρότι έζησαν κατά την εποχή στην οποία τα Ευαγγέλια τοποθετούν τη ζωή του Ιησού, δεν κάνουν καμία αναφορά για τη δράση του», Μηνάς Παπαγεωργίου, μυθικιστής

Κατά τη συζήτησή μας, ο Μηνάς Παπαγεωργίου, μυθικιστής και συγγραφέας του βιβλίου «Το Πρόβλημα της Ιστορικότητας του Ιησού» (εκδόσεις Δαιδάλεος), περνάει αμέσως στα επιχειρήματα. «Καταρχάς, πρέπει να πούμε ότι δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία που να αποδεικνύουν επιστημονικά την ύπαρξη του Χριστού. Τα Ευαγγέλια -η κύρια πηγή για τη ζωή του Ιησού- είναι κείμενα πίστης και όχι ιστορικά κείμενα, τα οποία μάλιστα γράφηκαν μετά το 70 μ.α.χ.χ. (μετά την απαρχή της χριστιανικής χρονολόγησης - όπως είναι λογικό, οι μυθικιστές δεν χρησιμοποιούν τον όρο «μετά Χριστόν», καθώς δεν πιστεύουν στην ύπαρξή του). Το γεγονός ότι τα Ευαγγέλια είναι θρησκευτικά κείμενα και περιγράφουν ετεροχρονολογημένα γεγονότα που συνέβησαν δεκαετίες, πριν από τη σύνταξή τους σημαίνει ότι δεν μπορούν να θεωρηθούν αξιόπιστες πηγές για τα όσα διηγούνται».

Σύμφωνα με τον Μηνά, η ιστορική αναξιοπιστία των Ευαγγελίων συνδυάζεται με ένα ακόμη δεδομένο που ενισχύει τη θέση ότι ο Χριστός δεν υπήρξε ποτέ. «Σήμερα, γνωρίζουμε πάνω από 140 Έλληνες, Ρωμαίους και Ιουδαίους ιστορικούς, όπως ήταν ο Πλούταρχος και ο Φίλων ο Αλεξανδρεύς, οι οποίοι, παρότι έζησαν κατά την εποχή ή λίγο αργότερα από την περίοδο στην οποία τα Ευαγγέλια τοποθετούν τη ζωή του Ιησού, δεν κάνουν καμία αναφορά για τη δράση του», λέει ο ίδιος. «Εξαίρεση αποτελούν αποδεδειγμένες επιστημονικά πλαστογραφήσεις και εμβόλιμες αναφορές που έγιναν σε ιστορικά κείμενα -όπως στη Φλαβιανή Μαρτυρία του Ιώσηπου- κατά τους μεταγενέστερους αιώνες και στόχευαν στην εδραίωση του Χριστιανισμού ως επικρατούσας θρησκείας». Ακόμη, αρνητές της ιστορικότητας του Ιησού υποστηρίζουν ότι όσοι ιστορικοί της εποχής αναφέρονται στον φερόμενο ως Θεάνθρωπο, δεν το κάνουν με το όνομά του -δηλαδή το όνομα Ιησούς-, αλλά αναφέρονται σε αυτόν με τη λέξη «Χρηστός», που σημαίνει «χρήσιμος» -ο όρος χρησιμοποιούνταν συχνά στη ρωμαϊκή γραμματεία και αποδιδόταν στους καλούς δούλους- ή τη λέξη «Χριστός», που δεν ήταν το όνομα του Ιησού, αλλά ένας τίτλος που του αποδόθηκε από τους οπαδούς του.

Ο Χριστός και ο Διόνυσος
Ένα ακόμα επιχείρημα που κατά τους μυθικιστές αποδεικνύει ότι ο Χριστός δεν υπήρξε ως ιστορικό πρόσωπο είναι το ότι πολλά από τα θεϊκά χαρακτηριστικά του συναντώνται και σε άλλες προχριστιανικές θεότητες, που λατρεύονταν πολλούς αιώνες προτού εμφανιστεί ο Χριστός. Σύμφωνα με τη σχετική βιβλιογραφία, έχουν εντοπιστεί τουλάχιστον 22 μυθολογικοί χαρακτήρες και θεότητες που φέρουν δεκάδες ιδιότητες του Χριστού, προτού τις αποκτήσει ο τελευταίος. Εκτός από τη σταύρωση και την ανάσταση, ανάμεσα στα κοινά χαρακτηριστικά είναι: η μητέρα του θεού είναι παρθένα, ο πατέρας του είναι βασιλιάς, ο τρόπος σύλληψής του δεν ακολουθεί την κλασική συνεύρεση, αλλά γίνεται με θαυματουργό τρόπο, ο ίδιος προορίζεται να γίνει υιός του Θεού, φυγαδεύεται για να γλιτώσει από τη θανάτωση, ανατρέφεται από θετούς γονείς, δεν υπάρχουν πληροφορίες για τα παιδικά του χρόνια, καθορίζει νόμους, πεθαίνει σε λόφο, το άψυχο σώμα του δεν μένει στο χώμα.

Ένας από τους «δίδυμους θεούς» που παρουσιάζει κοινά χαρακτηριστικά με τον Χριστό είναι ο αρχαιοελληνικός Διόνυσος. Όπως ακριβώς και ο Ιησούς, ο Διόνυσος πραγματοποιεί θαύματα -ανάμεσα στα οποία είναι και η μετατροπή του κρασιού σε νερό- αποκαλείται «το Άλφα και το Ωμέγα», παρουσιάζεται εσταυρωμένος, πεθαίνει και αργότερα ανασταίνεται. Η Χαρίτα Μήνη, φιλόλογος και μυθικίστρια, υποστηρίζει ότι ο δανεισμός και η υιοθέτηση χαρακτηριστικών ελληνικών θεοτήτων από τη χριστιανική παράδοση δεν είναι τυχαία, καθώς εκείνη την εποχή «ο Χριστιανισμός δεν είχε τίποτα πέρα από την εβραϊκή Παλαιά Διαθήκη, όμως δεν ήθελε να απευθυνθεί μόνο στον εβραϊκό, αλλά και στον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Για να καταφέρει η νέα θρησκεία να εξαπλωθεί, έπρεπε αναγκαστικά να αφομοιώσει στοιχεία που είχαν από καιρό εδραιωθεί στον νου και την ψυχή των ανθρώπων. Σε αυτό βοηθούσε η υιοθέτηση στοιχείων του Διονύσου, που είναι μια βαθιά ανθρώπινη μορφή, η λατρεία της οποίας φτάνει μέχρι τις μέρες μας και αγκαλιάζει πολλές πλευρές της ανθρώπινης εμπειρίας: τη ζωή και τον θάνατο, τον έρωτα και τη γονιμότητα, το γέλιο και το δάκρυ, την κωμωδία και την τραγωδία, την ανάγκη συναισθηματικής κάθαρσης, λύτρωσης και ελευθερίας».

Το θέμα της ανάστασης, αναντικατάστατο στον Χριστιανισμό, εμφανίζεται και στη μυθολογία του θεού Άδωνη. Όπως λέει ο μυθικιστής και πολιτισμολόγος Ιωάννης Μπουσίου, «τα ταφικά δρώμενα -όπως είναι ο επιτάφιος και ο θρήνος- μετά τον θάνατο του Χριστού είναι σε μεγάλο βαθμό παρμένα από την ιστορία του Άδωνη, στο τελετουργικό του οποίου περιλαμβάνεται ο θάνατός του, ο θρήνος και η ανάστασή του. Μετά τον θάνατό του Άδωνη, ακολουθεί η ανάληψή του στους ολύμπιους αιθέρες, κάτι που ταυτίζεται ουσιαστικά με την ανάληψη του Χριστού στο “βασίλειο των ουρανών”. Μάλιστα, σε πολλές περιοχές του ελλαδικού χώρου, τα δρώμενα για τον Άδωνη πραγματοποιούνταν την ίδια εποχή που γιορτάζεται σήμερα το Πάσχα. Άλλοι προχριστιανικοί θεοί που ανασταίνονται στη μυθολογία είναι ο Άττης της Φρυγίας, ο Όσιρις της Αιγύπτου και ο Κρίσνα της Ινδίας». Εκτός από τον Χριστό, και η μορφή της Παναγίας συνδέεται με γυναικείες θεότητες άλλων προχριστιανικών θρησκειών, οι οποίες φέρουν επίσης τα χαρακτηριστικά της παρθενίας, της παρθενογένεσης και της καθαρότητας. Μάλιστα, κάποιες από αυτές, όπως η θεά Άρτεμη, εμφανίζονται ως βρεφοκρατούσες -όπως η Παναγία με τον Χριστό- και για τις οποίες υπήρχε στην αρχαιότητα η λέξη «κουροτρόφος».

Τελικά υπήρξε ο Χριστός;
Οι Έλληνες μυθικιστές υποστηρίζουν ότι ο μυθικισμός δεν είναι πλέον ένα περιθωριοποιημένο κίνημα αβάσιμων θέσεων. Ο Μηνάς Παπαγεωργίου λέει ότι «υπάρχουν ακαδημαϊκοί σε όλο τον κόσμο που ασχολούνται επιστημονικά με το ζήτημα της ιστορικότητας του Χριστού, εκδίδονται πανεπιστημιακές εκδόσεις που παρουσιάζουν τις επιστημονικές θέσεις των μυθικιστών, ενώ έχουν καταρτιστεί και διδακτορικά προγράμματα σπουδών με θέμα την απόρριψη της ιστορικής διάστασης του Ιησού. Το θέμα δεν αποτελεί πια ταμπού, αλλά εξετάζεται σε ακαδημαϊκό επίπεδο, κάτι που σταδιακά συμβαίνει και στην Ελλάδα, αφού το 2016 πραγματοποιήθηκε το πρώτο πανελλαδικό συνέδριο για τον μυθικισμό».

Τέτοιες ακαδημαϊκές θέσεις έχουν εκφραστεί κατά καιρούς και στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα, ο κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Μάριος Μπέγζος, έχει πει σε συνέντευξή του ότι:

 «Υπάρχουν κάποιες ιστορικές μαρτυρίες για τον Ιησού, αλλά το σημαντικότερο δεν είναι η ιστορική του ύπαρξη, είναι η πίστη των ανθρώπων. Πάντοτε στον χώρο της πίστης μιλάς για τη σημασία του πράγματος και όχι για το ίδιο το πράγμα, το οποίο, σε τελευταία ανάλυση, χλομιάζει. Κάτι το οποίο αποδεικνύεται, επιβάλλεται κιόλας. Εάν η ύπαρξη του Χριστού αποδεικνυόταν μαθηματικώς και ιστορικώς, θα ήταν υποχρεωτική για τους ανθρώπους, ενώ τώρα είναι στη διάθεση των ανθρώπων. Δεν είναι υποχρεωτική, δεν είναι δεσμευτική».

Ακόμη, σε ερώτηση σχετικά με τις ιστορικές μαρτυρίες για το πρόσωπο του Χριστού, ο καθηγητής στο Τμήμα Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Μιλτιάδης Κωνσταντίνου είπε στο ραδιόφωνο της Εκκλησίας της Ελλάδας ότι:

 «Η σημαντικότερη μαρτυρία για την ιστορικότητα του Χριστού προέρχεται εκ του αποτελέσματος, διότι το κήρυγμα του Ιησού διαδόθηκε και άλλαξε τη ροή της Ιστορίας. Κατά τα άλλα, δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν άλλες μαρτυρίες, διότι ο Ιησούς για τους ιστορικούς της εποχής ήταν ένας ασήμαντος ραβίνος σε μια ασήμαντη επαρχία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η εξέλιξη, όμως, απέδειξε ότι ήταν Υιός του Θεού του ζώντος».

Με λίγα λόγια δεν υπάρχουν ιστορικές αποδείξεις για την ύπαρξη του Χριστού παρά μόνο η Πίστη των χριστιανών. Η πίστη σε φανταστικούς φίλους βέβαια είναι χαρακτηριστικό εγκεφαλικών ασθενειών.

Νίκ Κόσμος για τα Αόρατα Γεγονότα

Οι αναρτήσεις μας μπορούν να δημοσιεύονται από οποιονδήποτε αρκεί να αναφέρεται εμφανώς ο ενεργός σύνδεσμος μας.

1 Σχόλια

Επιτρέπονται σχόλια σε ότι γλώσσα θέλετε, φυσικά και σε greeklish.
ΥΒΡΙΣΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΔΕΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ

ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΩΝ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΩΝ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΩΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΩΝ

ΔΕΝ ΦΕΡΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΩΝΥΜΑ Ή ΕΠΩΝΥΜΑ ΣΧΟΛΙΑ

  1. https://www.pare-dose.net/5611#more-5611

    Είδαμε ήδη σε μια σειρά δημοσιεύσεων, αρκετά από τα ιστορικά στοιχεία που αναφέρονται στην εποχή και περί του Ιησού, για να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει κανένα πραγματικό στοιχείο που να επιβεβαιώνει την ιστορικότητά του, όπως μας την δείχνουν τα ούτως ή άλλως αντικρουόμενα Ευαγγέλια, παρά τα κοσμοϊστορικά συμβάντα που έγιναν μπροστά σε τόσες χιλιάδες κόσμο, υποτίθεται όχι μόνο Εβραίων αλλά και Ρωμαίων, που πέρασαν απαρατήρητα από τους ιστορικούς και τα κείμενα της εποχής.
    Είπαμε επίσης ότι τα Ευαγγέλια δεν ξέρουμε ούτε ποιοι τα έγραψαν, ούτε πότε γράφτηκαν, αλλά έχουμε την πρώτη χριστιανική αναφορά για αυτά, στο τέλος του 2ου αι. από τις επιστολές του Ειρηναίου, ενώ τα πρώτα ολοκληρωμένα κείμενα είναι του 4ου και στο διάστημα ανάμεσα σε αυτά τα όρια, μόνο κάποια σπαράγματα.
    Είδαμε εν συντομία :
    • Εισαγωγή για την ιστορικότητα και τα κριτήρια για κάτι ιστορικό.
    • Τα κείμενα του Ιώσηπου στην Ιουδαϊκή Αρχαιολογία.
    • Τα κείμενα του Ιώσηπου στον Ιουδαϊκό Πόλεμο.
    • Το πλήθος των μεσσιών και χριστών του μεσσιανισμού.
    • Τις άλλες πηγές του 2ου αιώνα.
    • Το σενάριο του επαναστάτη Ιησού.
    Είδαμε σε αυτά ότι δεν υπάρχει καμία ξεκάθαρη και επαρκής πληροφορία περί του ιστορικού Ιησού, το μόνο που ξέρουμε από αυτά είναι ότι από το 112 κ.ε. και μετά εμφανίζονται διάφοροι “χριστιανοί”, αλλά ακόμα και για την ιδεολογία τους δεν υπάρχουν επαρκείς πληροφορίες.
    Να σημειωθεί ότι και η ιστορικότητα των μαθητών του επίσης είναι αβέβαιη, όσο για τον Παύλο, τα μόνα που ξέρουμε είναι από τις Πράξεις και τις Επιστολές του, δηλαδή χριστιανικά κείμενα που του αποδίδονται, κάποια είναι σίγουρα νόθα, ή άλλα χριστιανικά που τον μνημονεύουν (η πρώτη αναφορά είναι στην Α’ επιστολή του Κλήμεντος ίσως του 125 κ.ε.). Αυτό δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι ο Παύλος δεν υπήρξε, μας λέει όμως ότι η ιστορικότητα του Ιησού των Ευαγγελίων είναι κάτι πάρα πάνω από αβέβαιη και οι απαρχές της θρησκείας, διαφορετικές και θολές, η δε εικόνα που έχουμε για τον Ιησού είναι πλέον μυθοποιημένη με στοιχεία από την δράση των πολλών μεσσιών της μεσσιανικής εποχής ή παραποιημένα. Να σημειωθεί επίσης η πληθώρα και άλλων Ευαγγελίων που δεν μπήκαν στον επίσημο κανόνα και εκεί λένε άλλα αντ` άλλων και θεωρήθηκαν επισήμως απόκρυφα, αν και συχνά η επίσημη Εκκλησία αντλεί πληροφορίες από αυτά όταν την βολεύουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
Νεότερη Παλαιότερη

'