Στην σύντομη ζωή του, πρόλαβε να αφήσει σπουδαίο έργο και να δημιουργήσει έναν μύθο που θα τον ακολουθεί εις τον αιώνα τον άπαντα. Γεννημένος στην Βοστώνη το 1909 από ζευγάρι ηθοποιών, μέχρι τα δυο του χρόνια είχε ορφανέψει κι έτσι ανατράφηκε στο Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια, στο σπίτι της οικογένειας του Σκωτσέζου εμπόρου καπνού, Τζον Άλαν.
Διαβάστε επίσης
• Ο βασιλιάς στα κίτρινα και η μυθολογία Κθούλου στο True Detective
• Ο Dagon και οι Αβυσσαίοι του H.P. Lovecraft
• Τα Άπαντα του H.P.Lovecraft -Πλήρης Οδηγός Ανάγνωσης για νέους Αναγνώστες
Ο μικρός Πόε έπεσε πολλάκις θύμα «ενδοοικογενειακής» βίας από τον Άλαν και υπήρξε έκρηξη βίας όταν ο νεαρός πλέον Πόε άρχισε να παραμελεί τα μαθήματά του και να ξοδεύει τον χρόνο του χαρτοπαίζοντας. Η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Ήρθε σε σύγκρουση με τον πατριό του, εξαιτίας οικονομικών χρεών που ανέπτυξε μέσω της χαρτοπαιξίας, κατά την περίοδο των σπουδών του. Τελικά ο Πόε εγκατέλειψε το σπίτι των Άλαν και κατατάχθηκε το 1827 στον αμερικανικό στρατό, πιθανότατα για λόγους οικονομικής επιβίωσης. Στην αίτηση κατάταξής του δήλωσε το όνομα Έντγκαρ Α. Πέρι, αναφέροντας επίσης ως ηλικία τα 22 χρόνια ενώ ήταν δεκαοκτώ ετών. Τον ίδιο χρόνο δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο, μία ποιητική συλλογή με τίτλο «Ταμερλάνος και άλλα ποιήματα».
Το 1829 εκδόθηκε το δεύτερο ποιητικό βιβλίο του, το Al Aaraaf, ενώ παράλληλα έκανε αίτηση εγγραφής στην στρατιωτική ακαδημία του "West Point"-Γουέστ Πόιντ, με την υποστήριξη του πατριού του. Εκεί θεωρείται πως ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο άλλων ρομαντικών ποιητών, ενώ σύντομα ανέπτυξε εκ νέου οικονομικά χρέη. Υπήρξε σκόπιμα αμελής ως προς τα καθήκοντά του καθώς προκάλεσε σκόπιμα σκάνδαλο για να εκδικηθεί τον Τζον Άλαν γεγονός που οδήγησε τελικά στην απόλυσή του. Αμέσως μετά, ο Πόε μετακόμισε στη Βαλτιμόρη, όπου έζησε με τη θεία του Μαρία Ελίζα Κλεμ και την πρώτη του εξαδέλφη Βιρτζίνια Ελίζα Κλεμ. και της ξαδέρφης του, Βιρτζίνια Ελίζα Κλεμ. Προκειμένου να συντηρείται οικονομικά, ξεκίνησε να γράφει πεζά κείμενα υποβάλλοντας συμμετοχή σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Το 1833, βραβεύθηκε για το διήγημά του «Μήνυμα στο μπουκάλι», γεγονός που του εξασφάλισε μία πρώτη αναγνώριση σε ένα περιορισμένο τοπικό λογοτεχνικό κύκλο.
Τον Δεκέμβριο του 1835 άρχισε να εργάζεται ως συντάκτης στην εφημερίδα Southern Literary Messenger («Λογοτεχνικός Αγγελιοφόρος του Νότου»), στο Ρίτσμοντ. Την ίδια περίοδο νυμφεύθηκε την πρώτη του εξαδέλφη Βιρτζίνια Ελίζα Κλεμ την οποία και παντρεύτηκε, όταν εκείνη ήταν μόλις 13 ετών. Στο πιστοποιητικό έγραψαν ότι είναι 21.
Το 1838 εκδόθηκε το διάσημο «η Αφήγηση του Άρθουρ Γκόρντον Πυμ» (The Narrative of Arthur Gordon Pym), που μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Ο Πόε, ο οποίος σκόπευε να παρουσιάσει μια ρεαλιστική ιστορία, ήταν εμπνευσμένος από αρκετές αναφορές που συνέβησαν στην πραγματικότητα σε θαλάσσια ταξίδια, και εμπνεύστηκε σε μεγάλο βαθμό από τον Jeremiah N. Reynolds και την αναφερόμενη θεωρία της Κοίλης Γης. Επίσης εμπνεύστηκε από τις δικές του εμπειρίες στη θάλασσα. Οι αναλύσεις του μυθιστορήματος συχνά εστιάζουν σχετικά με πιθανά αυτοβιογραφικά στοιχεία, καθώς και στους υπαινιγμούς για ρατσισμό και τους συμβολισμούς στις τελευταίες γραμμές του έργου.
Το καλοκαίρι του επόμενου χρόνου, ο Πόε μετακόμισε στη Φιλαδέλφεια, όπου ξεκίνησε να εργάζεται ως βοηθός συντάκτη στο περιοδικό Burton's Gentleman's Magazine. Δημοσίευσε αρκετά άρθρα, διηγήματα και κριτικές απολαμβάνοντας ολοένα και μεγαλύτερη φήμη. Το ίδιο διάστημα, εκδόθηκε η δίτομη συλλογή έργων του Ιστορίες του Γκροτέσκου και του Αραβουργήματος (Tales of the Grotesque and Arabesque), η οποία αν και δεν αποτέλεσε σημαντική εμπορική επιτυχία, επαινέθηκε από την κριτική και θεωρείται σήμερα ορόσημο στην ιστορία της αμερικανικής λογοτεχνίας. Ο Πόε εγκατέλειψε τη θέση του μετά από περίπου ένα χρόνο και ανέλαβε χρέη βοηθού συντάκτη στο περιοδικό Graham's Magazine.
Στις 20 Ιανουαρίου 1842, η σύζυγός του έδειξε για πρώτη φορά δείγματα πως έπασχε από φυματίωση και, υπό το βάρος της ασθένειάς της, ο Πόε κατέφυγε στο ποτό. Εγκατέλειψε εκ νέου την θέση του στο Graham's Magazine και επέστρεψε στη Νέα Υόρκη όπου εργάστηκε για ένα σύντομο χρονικό διάστημα στην εφημερίδα Evening Mirror και ως συντάκτης στην έκδοση του Broadway Journal. Στις 29 Ιανουαρίου 1845 εκδόθηκε το ποίημά του Το Κοράκι (The Raven), ένα από τα πιο γνωστά έργα του, το οποίο του προσέφερε μεγάλη αναγνώριση, γεγονός που τον βοήθησε επίσης να αυξήσει το ισχνό του εισόδημα δίνοντας διαλέξεις. Ανατυπώθηκε σε αρκετές εφημερίδες και περιοδικά, ωστόσο ο ίδιος ο Πόε δεν αποκόμισε οικονομικά οφέλη από το ίδιο το έργο εξαιτίας της έλλειψης νόμων περί πνευματικών δικαιωμάτων.
Τον Ιανουάριο του 1847, η σύζυγός του Βιρτζίνια πέθανε και τον επόμενο χρόνο ο Πόε αρραβωνιάστηκε την ποιήτρια Σάρα Έλεν Ουίτμαν. Ο προγραμματισμένος τους γάμος τελικά δεν πραγματοποιήθηκε, πιθανότατα εξαιτίας των προβλημάτων του Πόε με το ποτό. Σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή, η μητέρα της Ουίτμαν είχε σημαντική συμβολή στη διάλυση της σχέσης τους. Με βάση την αλληλογραφία του Πόε εκείνης της περιόδου, γνωρίζουμε ότι επιχείρησε να αυτοκτονήσει με υπερβολική δόση λάβδανου. Αργότερα, ο Πόε επέστρεψε στο Ρίτσμοντ, όπου αρραβωνιάστηκε την Σάρα Ελμίρα Ρόυστερ και μαζί όρισαν ως ημερομηνία του γάμου τους την 17η Οκτωβρίου 1849.
Ο Μυστηριώδης θάνατος του
Σύμφωνα με επιστολή του προς τη Μαρία Κλεμ στις 18 Σεπτεμβρίου 1849, ο Πόε θα πραγματοποιούσε ένα ταξίδι στη Φιλαδέλφεια, προκειμένου να συναντήσει την ποιήτρια Λέον Λάουντ, με αφορμή την επιμέλεια της έκδοσης ενός τόμου με έργα της. Ανακαλύφθηκε σε παραληρηματική κατάσταση στους δρόμους της Βαλτιμόρης από έναν περαστικό, ο οποίος μετά από σχετική υπόδειξη του Πόε, έστειλε επιστολή στον δρα. J. E. Snodgrass, ενημερώνοντάς τον σχετικά. Ο Snodgrass έλαβε την επιστολή στις 3 Οκτωβρίου και την ίδια ημέρα φρόντισε, μαζί με τον θείο του Πόε, Χένρυ Χέρινγκ, για τη μεταφορά του Πόε στο νοσοκομείο, όπου τελικά πέθανε στις 7 Οκτωβρίου. Καθώς δεν κατάφερε κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του να συνέλθει επαρκώς, ο ίδιος δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει πώς είχε οδηγηθεί στην κατάστασή του. Όταν βρέθηκε, φορούσε ρούχα που πιστεύεται ότι δεν του ανήκαν, ενώ επανειλημμένα πρόφερε το όνομα Ρέυνολντς κατά την διάρκεια της τέταρτης νύχτας που έμεινε στο νοσοκομείο. Σύμφωνα με επιστολή του ιατρού δρα. John J. Moran που εξέτασε τον Πόε στο νοσοκομείο, προς τη θεία του, οι τελευταίες του λέξεις ήταν "Lord help my poor soul" («Κύριε βοήθησε τη φτωχή ψυχή μου»).
Η πραγματική αιτία θανάτου του Πόε παραμένει ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα και δεν υπάρχει μία οριστική θέση, καθώς ουδέποτε υπήρξε ή βρέθηκε ένα επίσημο πιστοποιητικό θανάτου. Ο Snodgrass, ο οποίος γνώριζε προσωπικά τον Πόε και βρέθηκε μαζί του στις τελευταίες του ημέρες, βεβαίωνε πως ο θάνατός του ήταν απόρροια αλκοολισμού. Αντίθετα, ο Δρ. John Moran, θεωρούσε πως ο θάνατός του δεν σχετιζόταν με χρήση κάποιου είδους τοξικής ουσίας. Τόσο τα γραπτά του Snodgrass όσο και του Moran, με θέμα τις τελευταίες ημέρες ζωής του Πόε, περιέχουν σημαντικές αντιφάσεις με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζονται εν γένει με δυσπιστία από τους μελετητές και βιογράφους του συγγραφέα. Πληθώρα άλλων θεωριών έχουν προταθεί επίσης, μεταξύ αυτών πιθανή σύφιλη, επιληψία, δηλητηρίαση, δολοφονία ή λύσσα, θεωρίες όμως που δεν επιβεβαιώνονται μέχρι σήμερα από επίσημα ιατρικά έγγραφα ή αναφορές.
Η ταφή του έγινε στις 8 ή 9 Οκτωβρίου και ο τάφος του βρίσκεται στη Βαλτιμόρη, όπου αποτελεί ένα ιδιαίτερο αξιοθέατο της περιοχής. Την ημέρα της ταφής του Πόε, μία νεκρολογία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα New York Tribune, υπογεγραμμένη με το ψευδώνυμο Ludwig, το οποίο όπως αποκαλύφθηκε αργότερα ανήκε στον εκδότη και επιμελητή ανθολογιών, Ρούφους Ουίλμοτ Γκρίζγουολντ. Η νεκρολογία ανέφερε στην εισαγωγή της: «O Έντγκαρ Άλλαν Πόε είναι νεκρός. Πέθανε στη Βαλτιμόρη προχθές. Η ανακοίνωση αυτή θα τρομάξει αρκετούς, αλλά λίγοι θα νιώσουν θλίψη για το γεγονός.» και θεωρείται απόρροια της εχθρότητας που είχε καλλιεργηθεί μεταξύ του Πόε και του Γκρίσγουολντ.
160 χρόνια μετά τον θάνατό του, στις 12 Οκτωβρίου 2009, έγινε η κηδεία του ομοιώματος του ποιητή, με τιμές, στη Βαλτιμόρη.
Η «κατάρα» του Κορακιού και ο γιος του Bruce Lee
Το σκοτεινό ύφος του ποιήματος του Πόε, ακολούθησε και η ταινία "The Crow" του 1994, στην οποία πρωταγωνιστούσε ο γιος του Bruce Lee, Brandon Lee. Μια ταινία σε κλασικό "goth" σκηνικό. Ωστόσο, ελάχιστοι γνωρίζουν πως η κατάρα του «κορακιού» έμελλε να χτυπήσει και τον ίδιο τον πρωταγωνιστή, ο οποίος έχασε τη ζωή του κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Ο Brandon Lee υποδυόταν τον Έρικ Ντρέιβεν, ο οποίος, σύμφωνα με το σενάριο, όταν επέστρεψε σπίτι του βρήκε κακοποιούς να ξυλοκοπούν και να βιάζουν την αγαπημένη του. Στη συνέχεια, ένας από τους κακοποιούς, ο ηθοποιός Μάικλ Μάσι, έπρεπε να τον πυροβολήσει...
Ένα λάθος, όμως, του υπευθύνου των εφέ, προκάλεσε τον τραγικό θάνατο του 28χρονου τότε, Brandon. Το όπλο που θα γυριζόταν η σκηνή ήταν γεμάτο, καθώς είχε μείνει ένας κάλυκας στη θαλάμη. Το κοράκι εμφανίστηκε αναπάντεχα. Ο ταλαντούχος Brandon πέθανε στις 31 Μαρτίου του 1993.
Οι 13 αληθινές ιστορίες πίσω από ιστορίες τρόμου του Έντγκαρ Άλαν Πόε
Δυστυχώς, η εστίαση στην Πόε ως ήρωας αντι-κουλτούρας και προειδοποιητικού παραδείγματος για τους κινδύνους της κατάχρησης ουσιών μπορεί να κρύβει την πραγματικότητα αυτού του εξαιρετικά ταλαντούχου και ευέλικτου συγγραφέα. Αυτό ίσχυε ακόμα και κατά τη διάρκεια της ζωής του, όταν ο αμφιλεγόμενος συντάκτης και κριτικός εμφανίστηκε ως χαρακτήρας στα μυθιστορήματα, ποιήματα και διηγήματα άλλων συγγραφέων, θολώνοντας τα όρια μεταξύ του μύθου του Πόε και της πραγματικής ζωής του.
Ο Πόε προωθούσε ενεργά το δικό του μύθο του διαδίδοντας φήμες ότι είχε αγωνιστεί στην Ελληνική Επανάσταση και κρατήθηκε φυλακισμένος στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας.
Η φήμη του Πόε τον διατήρησε στο προσκήνιο, αλλά έχει επίσης κρύψει την πραγματική ουσία.
Οι πιο ανατριχιαστικές ιστορίες του Πόε δεν έχουν χάσει την δύναμη που τις καθιστούσε καθηλωτικές στην πάροδο του χρόνου. Συνεχίζουν να μιλούν σε κάθε νέα γενιά, επειδή οι ιστορίες εξακολουθούν να φαίνονται παράξενα πραγματικές. Αυτό που οι περισσότεροι αναγνώστες μπορεί να μην γνωρίζουν είναι ότι πολλά από αυτά τα έργα ήταν εμπνευσμένα από πραγματικά γεγονότα.
Πολύ πριν τα τηλεοπτικά σόου και έργα του κινηματογράφου αποκτήσουν οντότητα μέσα από πραγματικές ιστορίες, οι ιστορίες του Πόε συμβαδίζουν με τα σκάνδαλα και τις συγκλονιστικές δίκες δολοφονιών, τις οποίες έπαιρνε και τις ενσωμάτωνε στην φαντασία του.
Βερενίκη 1835
Η πρώτη ιστορία τρόμου του Έντγκαρ Άλαν Πόε, «Βερενίκη», είναι η ιστορία ενός ανθρώπου, που ήταν τόσο παθιασμένος με τα δόντια της συζύγου του που έφτασε να σκάψει μέχρι και τον τάφο της για να τα ανακτήσει! Τόσο παθιασμένος, που δεν αντιλήφθηκε τις κραυγές της συζύγου του, που είχε ταφεί κατά λάθος ζωντανή...
Η πτώση του Οίκου των Άσερ 1839
Στο έργο «Η Πτώση του Οίκου των Άσερ», ο τρελός Ρόντερικ Άσερ χτίζει ζωντανή την δίδυμη αδερφή του Μαντλίν στο κελάρι του πατρογονικού σπιτιού τους. Η έμπνευση του Πόε για τους παράφρονες Άσερ εικάζεται ότι ήταν ο Τζέιμς Κάμπελ Άσερ και η Αγκνιες Πάι Άσερ, παιδιά του Νόμπλ Άσερ, ηθοποιού και στενού φίλου της μητέρας του Πόε, Ελίζα. Τόσο στην ιστορία, όσο και στην πραγματικότητα, τα δίδυμα Άσερ πιστεύεται ότι τρελάθηκαν…
Το βαρέλι του Αμοντιλάδο 1846
Ο άτυχος Φορτουνάτο πληρώνει το ύψιστο τίμημα για την προσβολή του Μοντρέσορ και καταλήγει να τον χτίσουν ζωντανό στους τοίχους του Fort Independence, στο οποίο υπηρετούσε ο Πόε. Για την ιστορία υπάρχουν πολλές απόψεις. Το πιθανότερο είναι ο Πόε να διάβασε γι’ αυτό το Αύγουστο του 1844 στο τεύχος του περιοδικού Colombian για κάποιους εργάτες, οι οποίοι ανακάλυψαν ένα σκελετό στον τοίχο της εκκλησίας του Saint Lorenzo. Η έμπνευση για το αλαζονικό θύμα, Fortunato θα μπορούσε απλώς να είναι ένα από τους εχθρούς το Πόε και συγκεκριμένα για τον Τόμας Νταν Ινγκλις. Σύμφωνα με ορισμένους κριτικούς, η ιστορία του Πόε είναι μια απάντηση στην νουβέλα του Ινγκλις του 1844, «Η δύναμη του S.F.» στην οποία ο Πόε παρουσιάζεται ως μεθυσμένος, έκφυλος συγγραφέας του ποιήματος «Το μαύρο κοράκι».
Η απάτη με το ιπτάμενο μπαλόνι 1844
Το τεύχος της 13ης Απριλίου του 1844 της New York Sun, που ξεπούλησε απεικονίζει τους Νεοϋορκέζους, που έσπευσαν ανήσυχοι για να διαβάσουν όλες τις λεπτομέρειες σχετικά με το πρόσφατο ταξίδι που πραγματοποιήσε με μπαλόνι ο Monck Mason πέρα από τον Ατλαντικό. Ο Πόε αποκάλυψε ότι είχε εφεύρει είχε φανταστεί το όλο θέμα. Γιατί το κοινό όμως ήταν τόσο έτοιμο να πιστέψει στη δυνατότητα ενός τέτοιου κατορθώματος, ακόμη και αν η πρώτη πραγματική πτήση αερόστατου πάνω από τον Ατλαντικό ήταν ακόμα 75 χρόνια μακριά; Ένας άνθρωπος που πράγματι πέταξε με αερόστατο επιτυχώς, ήταν ο Thomas Monck Mason που είχε πετάξει από το Λονδίνο στο Weilburg της Γερμανίας το 1836. Ενώ το «Hoax Balloon» δεν είναι μία από τις ιστορίες τρόμου του Πόε, είναι ένα παράδειγμα της πρωτότυπης συμβολής του στο είδος της επιστημονικής φαντασίας...
Το Πηγάδι και το Εκκρεμές 1842
Στο «Πηγάδι και το εκκρεμές» ένας ανώνυμος αφηγητής επιβιώνει μετά βίας μιας σειράς από βασανιστήρια που επινοήθηκαν από την ισπανική Ιερά Εξέταση και γίνεται πηγή έμπνευσης για τον ποιητή. Όταν ο Πόε έγραψε την ιστορία το 1842, οι αναγνώστες του θα θυμούνται πιθανότατα τις πρόσφατες εκθέσεις των θηριωδιών που διαπράχθηκαν από την Ιερά Εξέταση, η οποία είχε καταργηθεί μόλις οκτώ χρόνια νωρίτερα. Ο Πάπας Γρηγόριος Θ’ ίδρυσε την Ιερά Εξέταση το 1232 για να εξαλείψει τους αιρετικούς στην Καθολική Ευρώπη.
Ο Πόε είχε διαβάσει πολύ για το θέμα και ήταν εξοικειωμένος κι έτσι είναι εύκολο να φανταστεί κανείς πως ο ποιητής διάνθισε την ιστορία επινοώντας ένα θάλαμο βασανιστηρίων με κινούμενα τοιχώματα, ένα μαχαίρι που κινείται σαν εκκρεμές και μια άβυσσο.
Η Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου 1842
Στην ιστορία τρόμου «Η Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου», μια επιδημία είναι γνωστή ως ο κόκκινος θάνατος, που μαστίζει τη γη, κάνοντας τους χωρικούς να αιμορραγούν από τους πόρους τους και να υποφέρει έναν αγωνιώδη θάνατο. Για να ξεφύγουν από την επιδημία, ο πρίγκιπας Πρόσπερο κλειδώνει τον εαυτό του και τους ευγενείς φίλους του στο εκκεντρικά διακοσμημένο ησυχαστήριό του για ένα πάρτι μασκέ. Αργά το βράδυ, ένας απρόσκλητος επισκέπτης φτάνει, στάζοντας αίμα και φορώντας ρούχα του τάφου. Όταν προσπαθεί να αποβάλει τον απρόσκλητο επισκέπτη το αίμα αναβλύζει από το πρόσωπο του Πρόσπερο αποκαλύπτοντας ότι έχει πληγεί με τον κόκκινο θάνατο. Οι άλλοι επισκέπτες τρέχουν προς τον εισβολέα για να διαπιστώσουν τρομοκρατημένοι ότι δεν υπάρχει κανείς μέσα στο κοστούμι.
Δέκα χρόνια πριν, ο Πόε είχε επιβιώσει από την χολέρα, που σύμφωνα με την εποχή έπληττε τους φτωχούς, τους αμαρτωλούς και τους μέθυσους. Ο Πόε, είχε διαβάσει την ιστορία για το μασκέ πάρτι σ’ ένα έντυπο της New York Mirror στις 2 Ιουνίου του 1832 που έκανε αναφορά σ’ ένα μασκέ πάρτι που έκαναν εν μέσω τρόμου και πόνου, δύο χιλιάδες Παριζιάνοι στο Théatre des Varietés για να «γιορτάσουν» το τέλος του κόσμου κι εκεί εμφανίστηκε ένας σκελετωμένος αιμοσταγής επισκέπτης ως η προσωποποίηση της χολέρας.
Το μυστήριο της Μαρί Ρογκέτ 1842
Η δεύτερη από τις ιστορίες ντετέκτιβ του Πόε που φιγουράρει ο ερασιτέχνης ντετέκτιβ Auguste Dupin, «Το μυστήριο της Marie Roget» μπορεί να υπερηφανεύεται ότι προσφέρει τη λύση σε ένα πραγματικό άλυτο μυστήριο. Την δολοφονία της Μαρία Σεσίλια Ρότζερς. Το «πανέμορφο κορίτσι των πούρων» εργάστηκε πίσω από τον πάγκο επιχείρησης καπνικών στην πόλη της Νέας Υόρκης. Δύο ημέρες μετά την εξαφάνισή της το 1841, το σώμα της βρέθηκε να επιπλέει στον ποταμό Hudson στα ανοικτά των ακτών του Hoboken. Παρά το γεγονός ότι δεν υπήρξε έλλειψη υπόπτων, η αστυνομία δεν ήταν σε θέση να ταυτοποιήσει τον δολοφόνο της.
Ο William Snowden, ιδιοκτήτης του «The Lady’s Companion» ήταν ο μεγαλύτερος υποστηρικτής της Επιτροπής για την Ασφάλεια, η οποία είχε αναλάβει την άντληση κεφαλαίων για πληροφορίες που θα οδηγήσουν στη σύλληψη του δολοφόνου. Ο Πόε απάντησε στην πρόκληση με την πώληση στον Σνόουντεν του έργου «Το μυστήριο της Marie Roge», στην οποία Πόε υποσχέθηκε όχι μόνο να ανακαλυφθεί ο δολοφόνος, αλλά να εισάγει και μια νέα μέθοδο έρευνας που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από τους πραγματικούς αστυνομικούς σε μελλοντικές υποθέσεις.
Το μακρόστενο κουτί 1844
Στο παραπάνω μυθιστόρημα, ο κ. Wyatt ταξιδεύει με πλοίο από το Τσάρλεστον στη Νέα Υόρκη με τις αδελφές του, μια γυναίκα που ισχυρίζεται ότι είναι η σύζυγός του κι ένα μεγάλο μακρόστενο κουτί. Συναντά έναν παλιό φίλο από το κολέγιο που είναι σαστισμένος σχετικά με τα περιεχόμενο αυτού του μυστηριώδους αντικειμένου. Όταν το πλοίο βουλιάζει σε μια καταιγίδα, ο Wyatt ακολουθεί το κουτί του μέσα στο νερό, αντί να το εγκαταλείψει για την ασφάλεια της λέμβου. Αργότερα, ο φίλος του κ. Wyatt ανακάλυψε ότι η γυναίκα που προσποιείται ότι είναι η σύζυγός του, ήταν η υπηρέτριά του κι ότι η πραγματική σύζυγος πέθανε πριν από το ταξίδι και είχε κρυφά μεταφερθεί μέσα στο κουτί μέσα σε αλάτι γιατί το πλήρωμα του πλοίου πίστευε σε δεισιδαίμονες για την παρουσία πτώματος στο πλοίο.
Τρία χρόνια πριν ο Πόε δημοσιεύσει αυτή την φρικιαστική ιστορία, οι εφημερίδες σε όλη τη χώρα κάλυπταν την πολύκροτη υπόθεση του John C. Colt, αδελφού του μέλλοντος κατασκευαστή του περίστροφουμ Samuel Colt. Το 1841, ο John Colt δολοφόνησε τον Samuel Adams για έναν απλήρωτο λογαριασμό, φόρτωσε το σώμα του σε ένα κουτί γεμάτο με αλάτι και το έστειλε στη Νέα Ορλεάνη. Όταν οι φίλοι του Adams παρατήρησαν την απουσία του και ειδοποίησαν την αστυνομία, ήταν μόνο θέμα χρόνου προτού να βρεθεί το κουτί πάνω σε ένα πλοίο. Το πλήρωμα προφανώς μπέρδεψε τη δυσωδία του πτώματος με κάποιον νεκρό αρουραίο.
Ουίλιαμ Ουίλσον 1839
Σε ένα αποκλειστικό βρετανικό οικοτροφείο ένα αγόρι που ονομάζεται William Wilson συναντά ένα άλλο αγόρι που, κατά σύμπτωση, είναι ολόιδιος μ’ αυτόν, έχει την ίδια ημέρα γενέθλια κι ονομάζεται επίσης William Wilson. Ας τον αποκαλέσουμε William Wilson 2. Ο William Wilson 1 είναι ένα φρικτό αγόρι που μεγαλώνοντας γίνεται ένας κατάπτυστο νεαρός άνδρας, αλλά, κάθε φορά που πρόκειται να διαπράξει άλλο ένα έγκλημα, ο William Wilson 2 εμφανίζεται και του προκαλεί προβλήματα. Η ιστορία ακολουθεί τον William Wilson 1 από το οικοτροφείο Dr. Bransby στο Eton και στη συνέχεια, στην Οξφόρδη, «το πιο έκλυτο Πανεπιστήμιο στην Ευρώπη», όπου προχωρεί σε εξαπάτηση των συμμαθητών του στα χαρτιά.
Στην γραφή της ιστορίας ο Πόε χρησιμοποιεί πραγματικές τοποθεσίες, συμπεριλαμβανομένων του οικοτροφείου που παρακολούθησε ως αγόρι στην Αγγλία. Ακριβώς όπως και στην ιστορία, το πραγματικό σχολείο διοικείται από τον Αιδεσιμότατο Bransby. Όταν ρωτήθηκε πώς ένιωσε για κολακευτικό την απεικόνισή του στην ιστορία του πρώην μαθητής του, ο πραγματικός Bransby απέφευγε το θέμα και είπε ότι ο Πόε «θα ήταν ένα πολύ καλό παιδί, αν δεν είχε τον είχαν κακομάθει από τους γονείς του».
Η καθημερινότητα του Πόε στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια ήταν ξύλο, ποτό κι ανεξέλεγκτος τζόγος. Ο Πόε έχανε συνεχώς στα χαρτιά και είχε φτάσει να έχει χρέος πάνω από 2.000 δολάρια! Σε επιστολή του προς τον ποιητή Rufus Griswold, ο Πόε έγραψε ότι, ενώ ήταν στο πανεπιστήμιο, ζούσε μια άθλια ζωή και ήταν ντροπιαστικά άσωτος.
Μερικές κουβέντες με μια μούμια 1845
Οι Αμερικανοί στην εποχή του Πόε ήταν γοητευμένοι με την αρχαία Αίγυπτο. Η γενιά του έζησε την ανακάλυψη των αιγυπτιακών αρχαιοτήτων, την κατασκευή των κτηρίων της αιγυπτιακής Αναγέννησης και το ξετύλιγμα μούμιας. Η ιστορία του Πόε «Μερικές κουβέντες με μια μούμια» αναπαριστά μια μεθυσμένη παρέα επιστημόνων, η οποία αποφασίζει να ξετυλίξει μια μούμια για να της δώσει ζωή χρησιμοποιώντας έναν βολταϊκό σωρό, ένα πρώιμο είδος ηλεκτρικής μπαταρίας. Ο ίδιος ο Πόε είχε… ίδια πείρα από μούμιες, καθώς είχε δει εκ του σύννεγυς ένα έκθεμα στο Virginia State Capitol, το οποίο ήταν μόνο μερικά τετράγωνα από το σπίτι του Πόε.
Η πρόωρη ταφή 1844
«Η πρόωρη ταφή» είναι μόνο μία από τις πέντε ιστορίες του Πόε που ασχολούνται με το θέμα του να θαφτεί κάποιος ζωντανός. Σε αυτήν την ιστορία, ένας άνθρωπος που πάσχει από επιληπτικές κρίσεις είναι τρομοκρατημένος ότι θα τον περάσουν από λάθος νεκρό και θα τον θάψουν ζωντανό, ενώ εκείνος θα έχει ένα επεισόδιο.
Αυτή η φοβία μόνο τραβηγμένη από τα μαλλιά δεν ήταν κατά την εποχή του Πόε. Όταν οι περισσότεροι άνθρωποι έχαναν τη ζωή τους στο σπίτι τους, θάβονταν γρήγορα χωρίς να τους ταριχεύσουν και οι εφημερίδες της εποχής έκαναν αναφορές σε ανθρώπους που άκουγαν ουρλιαχτά από τον τάφο κι έσπευδαν να απεγκλωβίσουν τους ζωντανούς που θάφτηκαν κατά λάθος.
Ο κίνδυνος ήταν αρκετά κοινός που είχε απασχολήσει τόσο τον κόσμο, που αγόραζε «φέρετρα ασφαλείας». Σ’ αυτά, υπήρχε τοποθετημένο ένα καμπανάκι κινδύνου, το οποίο χτυπούσε ο θαμμένος όταν ξυπνούσε για να ειδοποιήσει ότι «με θάψατε κατά λάθος, βγάλτε με»!
Το 1843, ο Christian Henry Eisenbrandt πήρε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για την πατέντα του «φερέτρου διατήρησης της ζωής», το οποίο άνοιγε με την παραμικρή κίνηση του θαμμένου! Οι ιστορίες του Πόε για το θέμα δεν βοήθησαν τα πράγματα και η φοβία συνεχίστηκε όλο το 19ο αιώνα. Η Εταιρεία για την Πρόληψη των ατόμων που θάβονταν ζωντανοί ιδρύθηκε το 1896 για προφανείς λόγους. Μεταξύ άλλων ιδεών, η Εταιρεία πρότεινε ένα νόμο που θα εμπόδιζε την ταφή των ανθρώπων μέχρι να αρχίσουν να «μυρίζουν νέκρα».
Πολιτίαν 1836
Το έργο αυτό ήταν το μοναδικό θεατρικό που έγραψε ο Πόε. Έχει εκδώσει το ημιτελές δράμα στο Southern Literary Messenger κι αργότερα επανεκδόθηκε σε μια ανθολογία της ποίησης του. Ακόμα κι αν Πόε ποτέ δεν ολοκλήρωσε το έργο, απ’ ‘ό,τι σώζεται, περιλαμβάνει μια ζηλιάρα γυναίκα που έκανε δολοπλοκίες για να πείσει έναν άνδρα να δολοφονήσει ένα άλλον γι 'αυτήν.
Το έργο βασίστηκε στην «Τραγωδία του Κεντάκι» του 1825 κατά την οποία ένας πολιτικός που ονομάζεται συνταγματάρχης Solomon P. Sharp αποπλάνησε ένα κορίτσι που ονομάζεται Άννα Cook. Παρά το γεγονός ότι είχε ένα παιδί μαζί της εκτός γάμου, ο Sharp αρνήθηκε να παντρευτεί την Cook. Για να εκδικηθεί αυτή την απόρριψη, στη συνέχεια έπεισε τον επόμενο μνηστήρα της, Jereboam Ο Beauchamp, να προκαλέσει τον Sharp σε μια μονομαχία, αλλά ο τελευταίος αρνήθηκε. Αφού παντρεύτηκαν, ο Beauchamp πήγε στο σπίτι του Sharp στη μέση της νύχτας και τον μαχαίρωσε μέχρι θανάτου. Η υπόθεση έγινε γνωστή σε όλη τη χώρα, καθώς ήταν πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες κι ο Πόε πιθανώς διαβάσει γι 'αυτήν σε ένα βιβλίο που αναθεώρησε ως κριτικός λογοτεχνίας για τον οίκο Southern Literary Messenger.
Η ιστορία της καρδιάς που αφηγείται 1843
Ένας ανώνυμος αφηγητής οδηγείται στο φόνο υπό το βλέμμα του ειδεχθούς ματιού ενός γέρου. Παρά το γεγονός ότι ο ίδιος έχει υπερηχητική ακοή, ο αφηγητής μας διαβεβαιώνει επανειλημμένα ότι δεν είναι τρελός και ως αποδεικτικά στοιχεία, μας λέει πόσο ήρεμα και μεθοδικά μπορεί να πει την ιστορία, μέχρι να αρχίσει ακούσει την καρδιά του νεκρού θύματος από τον ξυλοδαρμό, από την κρυψώνα του κάτω από το πάτωμα.
Διάφορες δολοφονίες έχουν αναφερθεί ως πηγή έμπνευσης για την ιστορία του Πόε. Μεταξύ αυτών και η δολοφονία του Joseph White το 1830 στο Σάλεμ της Μασαχουσέτης.
Ο ειδικός εισαγγελέας της υπόθεση, ο Daniel Webster, δημοσίευσε το επιχείρημά του σχετικά με τη δίκη σε φυλλάδιο. Στο κείμενο, γράφει ότι η ενοχή του δολοφόνου θα αποκαλυφθεί η ίδια τελικά και ότι «το μυστικό που ο δολοφόνος έχει κρυμμένο, σύντομα θα τον κυριεύσει, σύντομα θα τον ξεπεράσει. Εκείνος αισθάνεται τον χτύπο της καρδιάς του, να ανεβαίνει στον λαιμό του και τελικά να απαιτεί να αποκαλυφθεί. Σκέφτεται ότι όλος ο κόσμος το βλέπει στο πρόσωπό του, το διαβάζει στα μάτια του και σχεδόν ακούει στην ίδια την σιωπή του τις σκέψεις του. Έχει γίνει ο αφέντης του, τον έχει κυριεύσει...».
Η άλλη εκδοχή, είναι να σχετίζεται με τον φόνο μιας νεαρής από τον ίδιο της τον πατέρα, τον Τζέιμς Γουντ. Ο Γουντ ισχυρίστηκε ότι είναι αθώος, καθώς ήταν παράφρων, οπότε το θέμα που τέθηκε στους ενόρκους ήταν αν τους έπειθε ότι ήταν τρελός ή αν είχε σώας τας φρένας. Όπως αναφέρει ο συντάκτης της Alexander’s Weekly Messenger, που κάλυπτε τη δίκη, αν και η ήρεμη συμπεριφορά του Γουντ μπορεί να οδηγήσει κάποιους να τον θεωρήσουν ότι διέπραξε μια «εκ προμελέτης κι εντελώς μεθοδευμένη δολοφονία» κι ότι δεν είναι τρελός, ο ίδιος πιστεύει ότι αυτή η ηρεμία είναι απλώς η «πονηριά του μανιακού» - μια πονηριά που ξεπερνά και τον σοφότερο άνδρα που έχει σώας τας φρένας – με την εκπληκτική αυτοκυριαρχία της τέλειας λογικής. «Οι ένορκοι απεφάνθησαν υπέρ του Γουντ και τον έστειλαν σε άσυλο». Ο δημοσιογράφος της Messenger, που κάλυπτε την ιστορία, δεν ήταν άλλος από τον Έντγκαρ Άλαν Πόε.
13 άγνωστες ιστορίες για τον θάνατο του Πόε
Εκατόν εξήντα οκτώ χρόνια μετά τον πρόωρο μυστηριώδη θάνατο του Πόε το 1849, ο Christopher P. Semtner, επιμελητής του Μουσείου του Πόε στο Ρίτσμοντ, αποκαλύπτει 13 γεγονότα σχετικά με τις συνθήκες γύρω από τον πρόωρο θάνατό του.
* Ένα από τα τελευταία γράμματα του Πόε ήταν ένα σημείωμα προς την ποιήτρια St. Leon Loud στην οποία κανονίζει να την συναντήσει στη Φιλαδέλφεια για να επεξεργαστεί ένα βιβλίο ποίησής της. Πέθανε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.
* Μια εβδομάδα πριν τον θάνατό του, ο γιατρός του τον συμβούλεψε να μην ταξιδέψει γιατί κινδύνευε η ζωή του.
* Ο Πόε δεν θυμόταν που είχε αφήσει τα γραπτά του. Όταν ο θεράπων ιατρός του, των ρώτησε που ήταν τα πράγματά του, δεν θυμόταν να απαντήσει. Λίγες εβδομάδες αργότερα ο εξάδελφός του βρήκε ένα μπαούλο με τα κείμενά του στη Βαλτιμόρη κι ένα άλλο βρέθηκε στο Ρίτσμοντ. Ενώ τα χειρόγραφά του πήγαν στον εκδότη του, Rufus Griswold, η αδελφή του Πόε και η πεθερά του αγωνίστηκαν να τα αποκτήσουν.
* Τέσσερις ημέρες πριν από τον θάνατό του, ο Πόε βρέθηκε σε εκλογικό κέντρο για τις δημοτικές εκλογές. Είχε ξεσπάσει σκάνδαλο, ότι έπαιρναν ψηφοφόρους, τους νάρκωναν, τους πήγαιναν να ψηφίζουν από εκλογικό κέντρο σε εκλογικό κέντρο και λίγο αργότερα, πέθαιναν! Δέκα χρόνια μετά τον θάνατό του, ο φίλος του, John Ruben έγραψε ότι ο Πόε είχε πέσει θύμα αυτών των ανθρώπων κι ότι είχαν συμβάλει στον θάνατό του!
* Η γάτα του δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτόν. Μετά την είδηση του θανάτου του, η πεθερά του αποκάλυψε ότι η γάτα του, Κατερίνα, πέθανε λίγες μέρες αργότερα.
Το σπίτι του Έντγκαρ Άλαν Πόε
* Ο μέγας πολέμιός του, έγραψε μια κατάπτυστη νεκρολογία στην οποία τον χαρακτήριζε μέθυσο, παράφρονα, γυναικά κι εξαρτημένο από το όπιο κι ότι οι ιστορίες που έγραφε ήταν από σκοτεινές προσωπικές ιστορίες. Είχε υπογράψει με ψευδώνυμο, όμως αποδείχθηκε χρόνια μετά ότι ήταν ο Rufus Wilmot Griswold.
* Ο θεράπων ιατρός του διέψευσε τα δημοσιεύματα ότι ο Πόε είχε πιει σε μεγάλο βαθμό πριν από το θάνατό του.
* Ο φίλος του, Joseph Snodgrass διέδιδε φήμες ότι ήταν μέθυσος. Μάλιστα, έγραψε και βιβλίο κι έκανε και διαλέξεις για το κακό που του προκάλεσε το αλκοόλ...
* Τα μαλλιά του Πόε έγιναν συλλεκτικά κομμάτια. Ενώ ο Πόε ήταν νεκρός αρκετοί από τους θαυμαστές του περίμεναν στην ουρά για ένα... σουβενίρ του ποιητή. Ο θεράποντας ιατρός του έγραψε ότι η σωρός του Πόε επισκέφθηκε από ανθρώπους που ήθελαν να πάρουν μια τούφα από τα μαλλιά του! Ο φίλος του Πόε, Joseph Snodgrass έσωσε μια τούφα, η οποία σήμερα ανήκει στο Μουσείο Πόε.
* Μόνο επτά άνθρωποι παρακολούθησαν την κηδεία του Πόε. Τα ξαδέλφια του Πόε τον έθαψαν βιαστικά μια ημέρα μετά το θάνατό του. Ένας παρατηρητής υπενθύμισε την τελετή τόσο ως «ψυχρή» όσο κι ως «αντιχριστιανική». Χαρακτηριστικό είναι ότι ένας από τους παρευρισκόμενους, ο Henry Herring, αργότερα έγραψε, «δεν είχα τίποτα να κάνω μαζί του όταν ήταν ζωντανός και δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί του και μετά τον θάνατό του».
* Η σωρός του Πόε μεταφέρθηκε δεκαετίες μετά το θάνατό του, καθώς θάφτηκε σε ανώνυμο τάφο του παππού του στο Westminster στη Βαλτιμόρη. Έντεκα χρόνια αργότερα, ένας ξάδελφος πλήρωσε για μνημείο, αλλά η πέτρα καταστράφηκε από ένα τρένο που συνετρίβη στο μαρμαράδικο που έφτιαχνε τις ταφόπλακες! Εικοσιέξι χρόνια μετά το θάνατο του Πόε, εκπαιδευτικοί και οι μαθητές έδωσαν χρήματα για ένα μνημείο της προκοπής που τοποθετήθηκε σε τιμητική θέση δίπλα στην πύλη του νεκροταφείου. Κατά την μετακίνησή του, το φέρετρο του Πόε έσπασε, αποκαλύπτοντας ό,τι είχε απομείνει από τα λείψανά του. Κομμάτια από το φέρετρο είναι πλέον συλλεκτικά κομμάτια. Υπάρχει μια θεωρία που ήθελε μια θαυμάστρια να φορά έναν σταυρό διαμορφωμένο από αυτά τα κομμάτια ξύλου.
* Η σύζυγός του Πόε πέθανε δύο χρόνια πριν από εκείνον και θάφτηκε στον οικογενειακό της τάφο στο Μπρονξ. Αφού ενταφιάστηκε ξανά στο νέο μνημείο του, μερικοί από τους θαυμαστές του, αποφάσισαν να την ενταφιάσουν δίπλα του στη Βαλτιμόρη. Το πρόβλημα ήταν ότι είχαν γίνει εργασίες πάνω από το νεκροταφείο του Μπρονξ, αλλά ευτυχώς, ένας από τους εκκεντρικός βιογράφους του Πόε, ο William Gill διέσωσε τα οστά της. Δυστυχώς, όμως, τα πήρε σπίτι του και τα κρατούσε ένα κουτί κάτω από το κρεβάτι του για χρόνια πριν τελικά τα στείλει στην Βαλτιμόρη για επαναταφή.
* Συνέχισε να «γράφει» και μετά τον θάνατό του! Στη δεκαετία του 1860, το μέντιουμ Lizzie Doten δημοσίευσε μερικά ποιήματα, τα οποία ισχυρίστηκε ότι της είχαν υπαγορευτεί από το φάντασμα του Πόε! Η αρραβωνιαστικιά του, Σάρα Έλεν Ουίτμαν (μετά το θάνατο της πρώτης συζύγου του, αλλά πριν από τον αρραβώνα του με την Ελμίρα Σέλτον) προσέλαβε ένα μέντιουμ για να μετακομίσει μαζί της, καθώς νόμιζε ότι το πνεύμα του Πόε προσπαθούσε να επικοινωνήσει και μαζί της...
Η πρόποση στον Πόε -Ο επί δεκαετίες μυστήριος επισκέπτης του τάφου του
Για πολλές δεκαετίες, το νωρίτερο από το 1930, έως και το 2008, στον τάφο του Πόε εμφανίζονταν ένας μυστηριώδης θαυμαστής κατά τις πρώτες πρωινές ώρες των γενεθλίων του Πόε, στις 19 Ιανουαρίου, ο οποίος άφηνε κόκκινα τριαντάφυλλα στον τάφο του και έκανε πρόποση με ένα μπουκάλι κονιάκ.
Ο μυστηριώδης επισκέπτης στον τάφο του Έντγκαρ Άλαν Πόε
Ο κάνων πρόποση στον Πόε είναι περιγραφική ονομασία που αναφέρεται σε άγνωστο άτομο το οποίο επί πολλές δεκαετίες επισκέπτονταν τον τάφο του συγγραφέα κατά τις πρώτες πρωινές ώρες των γενεθλίων του λογοτέχνη, στις 19 Ιανουαρίου στη Βαλτιμόρη των ΗΠΑ. Το άτομο ήταν ντυμένο στα μαύρα, φορούσε ένα μεγάλο μαύρο καπέλο και λευκό κασκόλ και βρισκόμενος στον τάφο γέμιζε ένα ποτήρι κονιάκ και έκανε πρόποση στη μνήμη του Πόε, φεύγοντας κατόπιν μέσα στη μέση της νύχτας έχοντας αφήσει πίσω του 3 κόκκινα τριαντάφυλλα και την φιάλη του κονιάκ. Μετά από την πάροδο πολλών ετών άρχισε να συγκεντρώνεται πλήθος ώστε να παρατηρήσει το άτομο, το οποίο επιδίωκε να μένει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Σύμφωνα με τις προφορικές μαρτυρίες ο αρχικός κρυφός θαυμαστής ξεκίνησε τις επισκέψεις του κατά τη δεκαετία του 1930, ενώ οι πρώτες έντυπες μαρτυρίες στον τύπο εμφανίστηκαν το 1950. Το 1998 είναι πιθανό πως το αρχικό άτομο πέθανε, και η παράδοση μεταβιβάστηκε σε κάποιον νεότερο. Το νεότερο αυτό άτομο άφησε πίσω του σημειώματα τα οποία θεωρήθηκαν αμφιλεγόμενα και το 2006 έγινε μια ανεπιτυχής απόπειρα από διάφορους παρατηρητές ώστε να παρακρατήσουν το άτομο και να το ταυτοποιήσουν. Μετά το 2008 και έπειτα δεν ακολούθησαν άλλες εμφανίσεις του ατόμου, δημιουργώντας έτσι την εντύπωση πως η παράδοση του ιδιότυπου μνημόσυνου τερματίστηκε.
Το 1990 το περιοδικό Life δημοσίευσε μια φωτογραφία η οποία κατά τα φαινόμενα απεικόνιζε την φιγούρα του κρυφού θαυμαστή καθώς γονάτιζε μπροστά από τον τάφο.
Η Κληρονομιά του Πόε
Το έργο του Έντγκαρ Άλαν Πόε είχε σημαντική επιρροή τόσο στην αμερικανική όσο και στην παγκόσμια λογοτεχνία, αποτελώντας το θεμέλιο λίθο για σύγχρονα είδη όπως η αστυνομική λογοτεχνία και οι ιστορίες τρόμου ή φαντασίας. Θεωρείται πρωτοπόρος στο είδος του αστυνομικού μυθιστορήματος, το οποίο ανέπτυξε μέσα από τις τρεις ιστορίες του με ήρωα τον Ωγκύστ Ντυπέν (Auguste Dupin), μεταξύ αυτών «Οι Δολοφονίες της Οδού Νεκροτομείου». Τα έργα αυτά αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τις μεταγενέστερες ιστορίες του Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, με κεντρικό ήρωα τον Σέρλοκ Χολμς.
Η φήμη του Πόε υπήρξε αρκετά μεγάλη τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη. Αμερικανοί λογοτέχνες που εκτιμούσαν το έργο του και επηρεάστηκαν από αυτό, ήταν ο Ουώλτ Ουίτμαν, ο Χ. Φ. Λάβκραφτ, ο Γουίλιαμ Φώκνερ, καθώς και ο Χέρμαν Μέλβιλ. Αντιθέτως, ο Μαρκ Τουαίην υπήρξε αυστηρός κριτής του, όπως και ο ποιητής Τ. Σ. Έλιοτ, ο οποίος ωστόσο εκτιμούσε το κριτικό του έργο.
Ιδιαίτερα σημαντική επίδραση είχε το έργο του Πόε στη γαλλική λογοτεχνία και ειδικότερα στον γαλλικό συμβολισμό. Ο Charles Baudelaire μετέφρασε σχεδόν το σύνολο των πεζών του κειμένων, καθώς και αρκετά ποιήματα του. Σε επαφή με το έργο του ήρθε και ο ποιητής Στεφάν Μαλλαρμέ, ο οποίος επίσης μετέφρασε έργα του, ενώ αφιέρωσε δικά του ποιήματα στον Πόε. Επηρέασε σημαντικά και τον Ιούλιο Βερν, ο οποίος έγραψε ένα δοκίμιο για το έργο του, Poe et ses oeuvres (Ο Πόε και τα έργα του), ενώ το μυθιστόρημα του Η Σφίγγα των Πάγων (Le Sphinx des glaces), αποτελούσε συνέχεια της Αφήγησης του Άρθρουρ Γκόρντον Πυμ του Πόε. Ενδεικτικό της επίδρασης του Πόε στη Γαλλία, είναι επιπλέον το γεγονός πως οι ζωγράφοι Εντουάρ Μανέ και Γκυστάβ Ντορέ φιλοτέχνησαν αναπαραστάσεις έργων του. Σε μεταγενέστερη περίοδο, ο Πωλ Βαλερύ και ο Μαρσέλ Προυστ υπήρξαν επίσης θαυμαστές του. Με αφετηρία τη Γαλλία, έργα του μεταφέρθηκαν στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στην Αγγλία, μεταξύ των λογοτεχνών που τα εκτίμησαν, υπήρξαν ο Άλγκερνον Σουίνμπουρν και ο Όσκαρ Ουάιλντ.
Νικ Κόσμος για τα Αόρατα Γεγονότα
Οι αναρτήσεις μας μπορούν να δημοσιεύονται από οποιονδήποτε αρκεί να αναφέρεται εμφανώς ο ενεργός σύνδεσμος μας.