Του Λευτέρη Βασιλόπουλου
«… αυτό που φέρνει την προσέγγιση δεν είναι οι κοινές απόψεις, αλλά η πνευματική συγγένεια.» -Μαρσέλ Προυστ
Γιατί κανείς στην Ελλάδα δεν βγαίνει ανοιχτά να υποστηρίξει την λιτότητα ως μέθοδο επίλυσης των χρόνιων και δυσεπίλυτων προβλημάτων της ελληνικής κοινωνικο-οικονομικής κατάστασης; Στην Ευρώπη βγαίνουν αρκετοί, ο ίδιος ο Ντάισενμπλουμ τοποθετήθηκε για το δημοψήφισμα: ουσιαστικά ψηφίζουμε ναι ή όχι στην λιτότητα.
Οι Έλληνες που υποστηρίζουν το Ναι απλώς διακινούν έναν φόβο: να μην φύγουμε από την Ευρώπη, να μην χάσουμε όσα έχουμε πάρει από αυτήν. Μορφωτικό επίπεδο, ισχυρές συμμαχίες στην παγκόσμια σκακιέρα, και πολλά άλλα.
Για τους υποστηρικτές του Όχι επιφυλάσσουν τον ίδιο φόβο, αλλά αντεστραμμένο. Βαφτίζουν τη θέση τους ανοησία, ανωριμότητα, σκοπιμότητα κοκ. Αντί να προσπαθήσουν να αντιπαρατεθούν με πολιτικά, οικονομικά, έστω καφενειακά επιχειρήματα, προτιμούν να τους χαρακτηρίζουν ως «αυτούς-που-δεν-ξέρουν» ή αυτούς που έχουν κρυφό σχέδιο για να γίνουμε Κούβα.
Το χειρότερο είναι ότι και οι περισσότεροι υποστηρικτές του Όχι αντιδρούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, χωρίς να διακατέχονται όμως από τον πανικό κάποιων που έχουν να χάσουν πολλά, αλλά με την ελπίδα ότι έρχονται στα πράγματα. Η ορμή των μαζών προς την εξουσία έχει αναλυθεί πολλάκις, και εδώ στην Ελλάδα έχουμε ζήσει την προσομοίωσή της με το Πασόκ του Ανδρέα.
Ο φόβος φυλάει τα έρμα, αλλά κάποια στιγμή κουράζεσαι και να φοβάσαι. Και αυτό το έδειξε ο ελληνικός πληθυσμός στις πρόσφατες εκλογές. Από αυτήν την άποψη το timing του δημοψηφίσματος είναι απολύτως πετυχημένο. Ωστόσο, πρόκειται για ένα μόνο συμβάν στον γενικότερο αγώνα μεταστροφής της Ευρώπης προς άλλες πολιτικές.
Το πλάνο για τερματισμό της λιτότητας και εισαγωγή άλλων τρόπων για να οργανώνεται η οικονομία δείχνει ότι θα είναι για χρόνια. Μπορεί για κάποιους από εμάς να ξαναπροβάλλει το ζητούμενο της καταστροφής του καπιταλισμού, που δημιουργεί κάθε τόσο τις καταστροφικές του κρίσεις, ωστόσο άλλες δυνάμεις προτείνουν διαφορετικές λύσεις, όπως η κοινωνική οικονομία κλπ.
Όπως και να προχωρούν τα πράγματα, με αργά βήματα ή εντυπωσιακές κινήσεις, το δεδομένο είναι ότι η Ευρώπη αλλάζει. Οι εκκλήσεις για επιστροφή στις ιδρυτικές αρχές της ΕΕ δεν μπορούν να εμπνεύσουν πολύ κόσμο, το ίδιο ατελέσφορες όμως είναι και οι αντίστοιχες για τη διατήρηση της καθεκυστίας τάξης.
Οι πλούσιοι δεν αποτελούν τους προκαθορισμένους εκλεκτούς του Θεού, ούτε οι φτωχοί πρέπει να αγαπήσουν την μοίρα τους. Η πνευματική συγγένεια που φέρνει τόσους ευρωπαίους πολίτες κοντά, υψώνοντας ένα κομμάτι χαρτί που λέει Όχι, από το Βέλγιο μέχρι την Ισπανία και από την Ιρλανδία μέχρι την Ελλάδα, μας δίνει τουλάχιστον την απαραίτητη αισιοδοξία για να συνεχίσουμε τον μακρύ μας δρόμο μέσα στη νύχτα.
Αόρατα Γεγονότα
Από το hitandrun.gr