ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΥΚΑΣΟ

Εξώφυλλο του νέου βιβλίου του γλωσσολόγου Μάριου Δημόπουλου, το οποίο αποτελεί το πιο ενημερωμένο βιβλίο που έχει ποτέ κυκλοφορήσει στην Ελλάδα για την καταγωγή των Αλβανών.
ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ, ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΕΛΑΣΓΩΝ
ΟΙ ΚΑΥΚΑΣΙΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΟΠΕΛΑΣΓΩΝ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΙΑ

Το άρθρο αποτελεί συνέχεια του ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΥΛΟ

Γράφει ο ΜάριοςΔημόπουλος, φιλόλογος-γλωσσολόγος, συγγραφέας


Διονύσιος Αλικαρνασσεύς «Ρωμαϊκή Αρχαιολογία», Λόγος Δεύτερος
II2 «Γένος δε το των Αλβανών μικτόν ην εκ εκ τε των Πελασγών και Αρκάδων και Επειών των εξ Ήλιδος ελθόντων»
«Ην γαρ δη και των Πελασγών γένος Ελληνικόν εκ Πελοποννήσου το αρχαίον»

Αινειάδα, Βιβλίο πρώτο
«Όθε κρατούν οι Αλβανοί πατέρες των Λατίνων»

Αχιλλεύς Λαζάρου «Ελληνισμός και λαοί νοτιοανατολικής Ευρώπης»
«Σύμφωνα με την παράδοση, την οποία διασώζουν οι Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς και Ιουστίνος, η παρακαυκάσια Αλβανία είναι δημιούργημα των Αλβανών, κατοίκων της ιταλικής πόλεως Άλβα, οι οποίοι μετανάστευσαν με αρχηγό τον Ηρακλή. Οι επίμαχες λοιπόν λέξεις σχετίζονται με την ελληνική γλώσσα καθώς και με τη λατινική, συνάμα δε με τον απώτερο Ελληνισμό, αφού η ίδρυση της απόμακρης Αλβανίας του Καυκάσου ανάγεται στον κύκλο των άθλων του Ηρακλή».

Ιάκωβος Θωμόπουλος «Πελασγικά»
«Επιρρωνύει δε τέλος την συγγένειαν των εν Καυκάσω Αλβανών προς τους εν Ευρώπη και προς τα Ελληνοπελασγικά φύλα η συνείδησις, ην είχον ούτοι περί της ιδίας καταγωγής ομολογούντες εαυτούς κατά την παράδοσιν απογόνους των εκ Θεσσαλίας μετά Ιάσονος στρατευσάντων επί τους Κόλχους, και την Ιβηρίαν και την Αλβανίαν επελθόντων μέχρι Κασπίας (Tacit. Annal. 6, 34). Η αυτή παράδοσις ιστορεί τους εν τω Ευξείνω υπό τον Καύκασον Αχαιούς, τους νομαδικώς και από της κατά θάλασσαν πειρατείας ζώντας, είτε Φθιώτας Αχαιούς από της στρατιάς του Ιάσονος είτε αποίκους Ορχομενίων Βοιωτών μετά Ιαλμένου πλανηθέντων εκεί μετά την άλωσιν της Τροίας (Στραβ. 416. 495)»
Το εξώφυλλο του βιβλίου του γιατρού και γλωσσολόγου Ιάκωβου Θωμόπουλου με τίτλο «Πελασγικά», το οποίο έκανε πάταγο στις αρχές του 20ου αιώνα, αφού απέδειξε ότι οι Αλβανοί ήταν ένα πρωτοελληνικό φύλο και ότι οι πελασγικές επιγραφές της Λήμνου και της Κρήτης ήταν γραμμένες σε αλβανική γλώσσα. Στο εξώφυλλο του βιβλίου του ο Ιάκωβος Θωμόπουλος γράφει ότι «οι Αλβανοί εισίν έθνος ελληνοπελασγικόν».

        Τον τελευταίο καιρό προβάλλεται στο διαδίκτυο κυρίως από Σέρβους, Σκοπιανούς και Έλληνες εθνικιστές η αντιεπιστημονική άποψη ότι οι Αλβανοί ήρθαν τον μεσαίωνα στη Βαλκανική χερσόνησο από τον Καύκασο. Η θεωρία αυτή δεν υποστηρίζεται από κανένα σύγχρονο επιστήμονα, αλλά εξυπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες. Οι Σέρβοι διαδίδουν τη θεωρία αυτή, για να υποστηρίξουν ότι το Κόσοβο είναι Σερβικό, αφού οι Αλβανοί δεν είναι αυτόχθονες στα Βαλκάνια. Οι Σκοπιανοί υποστηρίζουν τη θεωρία αυτή, διότι με αυτό τον τρόπο λύνουν και το πρόβλημα των Αλβανών των Σκοπίων. Η θεωρία ότι οι Αλβανοί ως απόγονοι των Ιλλυριών είναι αυτόχθονες στην περιοχή των Σκοπίων αποτελεί μεγάλο πρόβλημα για το κράτος των Σκοπίων. Η θεωρία της προέλευσης των Αλβανών από τον Καύκασο λύνει το πρόβλημα αυτό. Τώρα όσον αφορά στους Έλληνες εθνικιστές, αυτοί υποστηρίζουν την εκ Καυκάσου προέλευση των Αλβανών λόγω αντιαλβανισμού.

        Στη μελέτη μου αυτή θα δείξω ότι όχι απλώς οι Αλβανοί δεν προήλθαν από τον Καύκασο, αλλά ότι αντίθετα οι Αλβανοί μαζί με τους Αχαιούς κατά την προϊστορική περίοδο μετανάστευσαν στην περιοχή του Καυκάσου. Αυτό που δεν γνωρίζουν οι υποστηρικτές της εκ Καυκάσου προέλευσης των Αλβανών είναι ότι εκτός από τους Αλβανούς αναφέρεται στα αρχαία κείμενα και λαός με το όνομα Αχαιοί στον Καύκασο.

       Αλλά ας δούμε τι υποστηρίζουν σοβαροί επιστήμονες επ’ αυτού του θέματος.

       Ο Κώστας Μπίρης στο βιβλίο του «Αρβανίτες. Οι Δωριείς του νεώτερου Ελληνισμού» θεωρεί ότι οι Αλβανοί της Βαλκανικής χερσονήσου και οι Αλβανοί του Καυκάσου είναι δύο διαφορετικοί λαοί και ότι πρόκειται περί συμπτώσεως. Γράφει συγκεκριμένα: «Δεν είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα και για το όνομα Αλβανοί. Γιατί, ενώ δεν ελέγοντο Αλβανοί όλοι οι κάτοικοι της Νέας Ηπείρου, με το όνομα αυτό ήσαν γνωστοί κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους και κατά τους πρώιμους χρόνους του μεσαίωνος οι κάτοικοι μιας περιοχής του Πόντου στους πρόποδες του Καυκάσου, και οι κάτοικοι της Λομβαρδίας στην Άνω Ιταλία. Και των μεν Αλβανών της Άνω Ιταλίας δεν έγινε καμμία σύγχυσις με τους Αλβανούς της Νέας Ηπείρου. Το γεγονός όμως ότι οι Αλβανοί του Καυκάσου έπαυσαν να αναφέρωνται στην ιστορία μετά τον έκτον αιώνα, τέσσερις δε αιώνες αργότερα αρχίζει να αναφέρεται στις ιστορικές πηγές δράσις Αλβανών ή Αλβανιτών στη Νέαν Ήπειρο, εδημιούργησε μεγάλη περιπλοκή στις θεωρίες των εθνολόγων που ασχολήθηκαν με την καταγωγή των τελευταίων αυτών. Πάντως, ύστερα από την εκτενέστατη διερεύνησι που έγινε πάνω στο θέμα αυτό, η σύγχρονη επιστήμη πιστεύει ότι μόνο για σύμπτωσι πρόκειται και δεν υπάρχει καμμία σχέσις μεταξύ των δύο λαών που σε διαφορετικές εποχές εμφανίζονται με το ίδιο όνομα, ο ένας στις ανατολικές παρυφές του Πόντου και ο άλλος στη δυτική πλευρά της χερσονήσου του Αίμου» (σελ. 15).

        Ομοίως και ο Λουκάς Μπέλλος στο βιβλίο του «Αλβανικά ή αι τρεις ζώσαι διάλεκτοι της Ελληνικής γλώσσης» υποστηρίζει ότι: «Ώστε λίαν πιθανόν αποβαίνει, ότι οι νυν κάτοικοι της Ιλλυρίας (Αλβανίας) εισίν οι αρχαίοι Ιλλυριοί, ονομασθέντες Αρβανίτες από του όρους Αρβάνου κατ’ Άνναν την Κομνηνήν, μηδέν δε κοινόν έχοντες μήτε προς τους Αλβανούς της Ρώμης, οίτινες ήσαν Λατίνοι οικούντες την πόλιν Άλβανον, μήτε προς τους του Καυκάσου, οίτινες αναφέρονται Μασσαγέται, τουρκικής δηλ. φυλής» (σελ. 61).

        Αμφότεροι όμως οι ερευνητές πλανώνται, όπως θα αποδείξω, διότι όλοι αυτοί οι Αλβανοί στους οποίους αναφέρονται έχουν σχέση μεταξύ τους. Πολύ σωστά ο Παναγιώτης Κουπιτώρης στο βιβλίο του «Αλβανικαί Μελέται» υποστηρίζει ότι οι Αλβανοί ήταν ένα ελληνικό φύλο, το οποίο μετανάστευσε στον Καύκασο. Γράφει συγκεκριμένα: «Επιρρωννύει δε την συγγένειαν των εν Ευρώπη και εν Καυκάσω Αλβανών και η τούτων εξ Ελλήνων καταγωγή. Κατ’ αρχαίας παραδόσεις και υπομνήματα οι συγγραφείς παραδιδόασιν ότι οι εν Καυκάσω πάλαι Αλβανοί κατήγοντο εκ Θεσσαλών των μετά Ιάσονος στρατευσάντων επί τους Κόλχους, και την Ιβηρίαν και Αλβανίαν επελθόντων μέχρι Κασπίας» (σελ. 25). Ο Κουπιτώρης παραθέτει απόσπασμα από τον Τάκιτο που επιβεβαιώνει αυτή τη θεωρία (Taciti Annal. 6, 34).

        Ομοίως και ο Ιάκωβος Θωμόπουλος στο βιβλίο του «Πελασγικά» γράφει: «Επιρρωνύει δε τέλος την συγγένειαν των εν Καυκάσω Αλβανών προς τους εν Ευρώπη και προς τα Ελληνοπελασγικά φύλα η συνείδησις, ην είχον ούτοι περί της ιδίας καταγωγής ομολογούντες εαυτούς κατά την παράδοσιν απογόνους των εκ Θεσσαλίας μετά Ιάσονος στρατευσάντων επί τους Κόλχους, και την Ιβηρίαν και την Αλβανίαν επελθόντων μέχρι Κασπίας (Tacit. Annal. 6, 34). Η αυτή παράδοσις ιστορεί τους εν τω Ευξείνω υπό τον Καύκασον Αχαιούς, τους νομαδικώς και από της κατά θάλασσαν πειρατείας ζώντας, είτε Φθιώτας Αχαιούς από της στρατιάς του Ιάσονος είτε αποίκους Ορχομενίων Βοιωτών μετά Ιαλμένου πλανηθέντων εκεί μετά την άλωσιν της Τροίας (Στραβ. 416. 495)» (σελ. 687).

        Ο αρχαίος λοιπόν συγγραφέας Τάκιτος αναφέρει ότι οι Αλβανοί μαζί με Αχαιούς μετανάστευσαν από τη Θεσσαλία στην περιοχή του Καυκάσου.

        Η σχέση των Αλβανών της Βαλκανικής με τους Αλβανούς του Καυκάσου ενισχύεται και από τα κοινά γεωγραφικά ονόματα ανάμεσα στον Καύκασο και την Βαλκανική. Όπως θα δείτε, υπάρχουν πολλά κοινά τοπωνύμια ανάμεσα στην Ελλάδα και γενικότερα στην περιοχή του Αιγαίου με τον Καύκασο. Κάτι που σημαίνει ότι αυτές οι ομοιότητες οφείλονται σε μεταναστεύσεις Ελληνοπελασγών στον Καύκασο και όχι το αντίστροφο.

        Στην Αλβανία του Καυκάσου έχουμε Κεραύνια όρη, Αλβάναν πόλιν, Αλβάνον ποταμόν (Πτολ. V, 12) και φυλή Τούσκων (Πτολ. V, 9), τα οποία σχετίζονται με τα Κεραύνια όρη στα Ιλλυρικά όρια της Ηπείρου, το Αλβανόν όρος, την Αλβανόπολη στην Ιλλυρία και τους Τόσκους στη σημερινή Αλβανία.

        Ας εξετάσουμε ονόματα ποταμών που υπάρχουν στον Καύκασο και τη σχέση τους με ονόματα αρχαίων λαών, πόλεων, βουνών και ποταμών της Βαλκανικής, όπως τα συσχετίζει ο Ιάκωβος Θωμόπουλος..

Άβας. Πρβλ. τους Λελεγικούς Άβαντες στην παραλία και τα νησιά της Μ. Ασίας και στην Εύβοια.
Αλαζόνιος. Πρβλ. τους Αλιζώνες του Ομήρου, οι οποίοι κατοίκησαν κατά τον Έφορο την παραλία μεταξύ Μυσίας, Καρίας και Λυδίας.

Γέρρος. Πρβλ. Γερώνιον πόλη στα όρια μεταξύ Ιλλυρίας και Μακεδονίας.

Καμβύσης. Πρβλ. τα Καμβούνια όρη της Θεσσαλίας.

Κύρος. Πρβλ. Κίρι ποταμός της σημερινής Αλβανίας στη Σκόδρα.

Ροιτάκης. Πρβλ. Ροίτειον ακρωτήριο και πόλη Τρωάδας και Ροίτιον όρος Κορσικής.

Χάνης. Πρβλ. Χάον όρος στην Αργολίδα, Χάονες, Χαονία και Χαύνοι στην Ήπειρο.

Ας εξετάσουμε ονόματα πόλεων του Καυκάσου και τη σχέση τους με ονόματα περιοχών, πόλεων και οικογενειών της Βαλκανικής, όπως τα συσχετίζει ο Ιάκωβος Θωμόπουλος..

Αβλιάνα. Πρβλ. Αυλών πόλη στη Λακωνική, στην Αρκαδία, στην Κρήτη και στην Ήπειρο.

Βακχία. Πρβλ. Βάκχιον νησί στην Μικρασιατική παραλία.

Βαρούκα. Πρβλ. το όνομα της οικογένειας Βαρούχα της Ηπείρου.

Γάγγαρα. Πρβλ. Γάγγρη πόλη της Παφλαγονίας

Δεγλάνη. Πρβλ. το Ηπειρωτικό όνομα Δαγκλής.

Μισία. Πρβλ. Μισητός πόλη Μακεδονίας, Μίσιος ποταμός στην Πικεντίνα της Ιταλίας.

Μοζιάτα. Πρβλ. Μυζεκία περιοχή της σημερινής Αλβανίας.

Σαμουνίς. Πρβλ. Σαμουλία πόλη Καρίας.

Σανούα. Πρβλ. Σάνη πόλη Θράκης

         Σώζεται μάλιστα και το όνομα του βασιλιά των Αλβανών του Καυκάσου Οροίζης ή Οροίσης, του οποίου το όνομα ο Θωμόπουλος συσχετίζει με τον Όροιδο, τον βασιλιά των Θεσπρωτικών Παραυαίων της Ηπείρου.

         Από τη γλώσσα των Αλβανών του Καυκάσου σώζεται μόνο μία λέξη από τον Στράβωνα (11, 2, 15), ο οποίος γράφει ότι κάσπιον καλούσαν τον Καύκασο κατά τον Ερατοσθένη οι επιχώριοι. Ο Θωμόπουλος υποστηρίζει ότι το θέμα βρίσκεται στα αλβανικά κάρπε-α, κάρμε-α, σκρέπ-ι, σκάμbι ‘πέτρα, βράχος’.

         Από όλα αυτά φαίνεται ότι οι Αλβανοί και οι Αχαιοί του Καυκάσου ήταν πανάρχαια Ελληνοπελασγικά φύλα, τα οποία είχαν μεταναστεύσει σε αυτές τις περιοχές από την Βαλκανική κατά την προϊστορική περίοδο. Επίσης το γεγονός της ύπαρξης Αχαιών στον Καύκασο ανατρέπει τη θεωρία ότι οι Αλβανοί ήρθαν από τον Καύκασο τον μεσαίωνα, διότι αν αυτό ισχύει, τότε οι υποστηρικτές της θεωρίας αυτής θα πρέπει να υποστηρίξουν ότι και Έλληνες Αχαιοί ήρθαν από τον Καύκασο.

Ο ΒΑΛΚΑΝΟΛΟΓΟΣ-ΡΩΜΑΝΙΣΤΗΣ ΑΧΙΛΛΕΥΣ ΛΑΖΑΡΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΟΤΙ ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ΤΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΟΤΙ ΟΙ ΣΚΙΠΕΡΑΡΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΩΝ ΔΑΡΔΑΝΩΝ

         Ο Αχιλλεύς Λαζάρου στον 4ο τόμο του βιβλίου του «Ελληνισμός και λαοί νοτιοανατολικής Ευρώπης» (εκδ. 2010, σελ. 620) υποστηρίζει ότι οι Αλβανοί δεν ήρθαν από τον Καύκασο, αλλά ότι έγινε ακριβώς το αντίθετο. Γράφει συγκεκριμένα: «Σύμφωνα με την παράδοση, την οποία διασώζουν οι Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς και Ιουστίνος, η παρακαυκάσια Αλβανία είναι δημιούργημα των Αλβανών, κατοίκων της ιταλικής πόλεως Άλβα, οι οποίοι μετανάστευσαν με αρχηγό τον Ηρακλή. Οι επίμαχες λοιπόν λέξεις σχετίζονται με την ελληνική γλώσσα καθώς και με τη λατινική, συνάμα δε με τον απώτερο Ελληνισμό, αφού η ίδρυση της απόμακρης Αλβανίας του Καυκάσου ανάγεται στον κύκλο των άθλων του Ηρακλή». Ως βιβλιογραφία ο Λαζάρου εκτός από τις αρχαίες πηγές χρησιμοποιεί και τη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, 1927, τ. 3ος, 403γ-406β.
         Στη σελίδα 619 γράφει: «Πράγματι αρχαία πόλη Άλβα, της οποίας οι κάτοικοι καλούνται Αλβανοί, υπάρχει στην Κρήτη, στο Λάτιο της Ιταλικής χερσονήσου, στη Γαλατία, στην Ισπανία, στην Τρανσυλβανία κ.α.». Άρα λαοί με το όνομα Αλβανία υπήρχαν στην Κρήτη, στην Ιταλία και σε άλλα μέρη της Ευρώπης χιλιάδες χρόνια πριν την υποτιθέμενη άφιξη των Αλβανών από τον Καύκασο στα Βαλκάνια κατά τη βυζαντινή περίοδο. Φυσικά τέτοια άφιξη δεν έγινε ποτέ, αφού οι Αλβανοί ζούσαν επί χιλιετίες στα Βαλκάνια…Το όνομα Αλβανός φέρνουν άγιοι, όπως στην Αγγλία, όπου θεωρείται ο πρώτος μάρτυς του Χριστιανισμού επί Διοκλητιανού, και στη Γερμανία, ακριβώς δε στη Μαγνετία, άγιος, ο οποίος έχει μαρτυρήσει τον 4ο αιώνα».
          Διάφορες ελληνικές εθνικιστικές ιστοσελίδες υποστηρίζουν ότι οι Αρβανίτες δεν έχουν σχέση με τους Αλβανούς, αφού το όνομα Αρβανίτες προέρχεται από το όρος Άρβανον, ενώ ο όρος Αλβανός είναι άσχετος με την ελληνική γλώσσα. Και πάλι πιάνονται αδιάβαστοι. Ο Αχιλλεύς Λαζάρου, αν και υποστηρικτής της θεωρίας ότι οι Αρβανίτες ήταν Έλληνες Βορειοηπειρώτες και όχι Αλβανοί, κονιορτοποιεί τις ανιστόρητες αυτές απόψεις. Γράφει: «Ειδικά στο Λάτιο, ΝΑ της Ρώμης, δεν είναι μόνον οι Αλβανοί, κάτοικοι της αρχαίας πόλεως Άλβα, αλλά και Άλβανον όρος, λατινικά Albanus mons, που σήμερα λέγεται Monte Cavo, και Αλβανίς λίμνη, λατινικά Albanus lacus και ιταλικά Lago di Albano…Εξ άλλου η ερμηνεία της μεταγενέστερης λέξεως Αρβανίτης ή Αλβανίτης, με ρωτακισμό του λ ή χωρίς αυτόν, είναι δυνατή με βάση τοπωνύμιο Άρβανον και Άρβανα ή Άλβανον ή Άλβανα» (4ος τόμος, σελ. 620). Επομένως οι όροι Αρβανίτες, Αλβανίτες, Αλβανοί είναι ομόρριζοι, με αναλλαγή λ και ρ, χαρακτηριστική στην ελληνική γλώσσα (π.χ. γρήγορος, γλήγορος), αλλά κάποιοι δεν θέλουν να αποδεχθούν ούτε τα αυτονόητα, αποδεικνυόμενοι και μη γνώστες των φθογγολογικών νόμων της Ελληνικής γλώσσας. Όσο για το παραμύθι ότι το όνομα Αλβανός ήρθε από τον Καύκασο, να τους ενημερώσουμε ότι στον Καύκασο υπήρχε και πόλη με το όνομα Άρβανα. Γιατί λοιπόν δεν λένε ότι και οι Αρβανίτες ήρθαν από τον Καύκασο; Αλλά και ο Αρβανίτης Κώστας Μπίρης στο βιβλίο του «Αρβανίτες, οι Δωριείς του νεώτερου Ελληνισμού» (σελ. 13-14), τον οποίον όλοι οι ελληνοκεντρικοί Αρβανίτες τον έχουν σαν ευαγγέλιο γράφει: «Κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους αναφέρονται σε μια περιοχή (της Ιλλυρίας) κάτοικοι με το όνομα Αλβανοί και Αλβανών πόλις ή Αλβανόπολις, και κατά τους βυζαντινούς αναφέρεται η πόλις ή η περιοχή αυτή με το όνομα Άλβανον. Όπως δε φαίνεται από την πορεία που περιγράφει ο Ακροπολίτης, βρισκόταν επάνω στην Εγνατία οδό, ανάμεσα στην Αχρίδα και στο Δυρράχιον, στην περιοχή δηλαδή του σημερινού Ελμπασάν. Ενώ όμως κατά τα μέσα του 13ου αιώνος ο βυζαντινός στρατηγός γράφει τους κατοίκους του Αλβάνου Αλβανίτες, δύο αιώνες πρωτύτερα ο Κεδρηνός μιλούσε για Αρβανίτες πολεμιστάς. Αλλά και η Άννα Κομνηνή κατά τα μέσα του 12ου αιώνος γράφει για Αρβανίτες και για περιοχή Άρβανα. Πραγματικά δε από την αρχαιότητα αναφέρεται, εκτός από τους τύπους Αλβανόπολις και Αλβανοί του Πτολεμαίου, πόλις Άρβων, και κάτοικοί της Αρβωνίται, από τα οποία αντιστοίχως προέκυψαν τα Άρβανα και οι Αρβανίται». Επίσης στο λεξικό Στέφανου Βυζαντίου διαβάζουμε: «Άρβων ή Αρβών ην Ιλλυρίας πόλις, ης κάτοικος Αρβωνίτης. Το εθνικόν Αρβώνιος και Αρβωνίτης».
        Ότι υπήρχε τέτοιο τοπωνύμιο στην αρχαιότητα αποδεικνύεται από τον Πολύβιο, ο οποίος γράφει: «Οι δ’ άλλοι πάντες έφυγον εις τον Άρβωνα σκεδασθέντες». Από όλα αυτά γίνεται πρόδηλο ότι όλα αυτά τα ονόματα και τοπωνύμια (Αλβανοί, Άλβανα, Αρβανίτες, Άρβανον, Αρβωνίτες, Άρβων) έχουν κοινή ρίζα. Το ότι αυτοί οι Αρβανίτες-Αλβανίτες σχετίζονταν με τους Ιλλυριούς φαίνεται και από τους βυζαντινούς συγγραφείς. Ο Φραντζής γράφει: «Τω αυτώ δε φθινοπώρω του s&ηβ έτους (6962 ήτοι 1454 μ.Χ.) δηλονότι επανεστάτησαν οι της Πελοποννήσου Αλβανίται κατά των Δεσποτών και των Αυθεντών αυτών». Ο Κριτόβουλος γράφει: «Οι γαρ της Πελοποννήσου Δεσπόται, της Βυζαντίδος αλούσης, ευθύς νεωτερισάντων των εν Πελοποννήσω Ιλλυριών και επαναστάντων αυτοίς…» (Κριτοβούλου, Ιστορία των πράξεων του Μωάμεθ, Β’-Γ’, 1). Άρα οι Αλβανίτες της Πελοποννήσου ταυτίζονταν κατά τις μεσαιωνικές πηγές με τους Ιλλυριούς. Και γεννάται το ερώτημα.
         Βεβαίως έχουν εκφρασθεί και άλλες παράλογες θεωρίες για την καταγωγή των Αλβανών. Ο Τούρκος καθηγητής του πανεπιστημίου της Άγκυρας Ahmet Ayudinli γράφει: «Οι σημερινοί Αλβανοί ουδεμίαν σχέσιν με τους Ιλλυριούς, αλλά από πάσης πλευράς εξεταζόμενοι αποδεικνύονται πλήρως Τούρκοι. Κοιτίς των υπήρξε το σημερινόν Αζερμπαϊτζάν» (Βαλκανική Βιβλιογραφία, 1, Συμπλήρωμα, ΙΧΜΑ, Θεσσαλονίκη 1973, 349). Τώρα πειστήκαμε. Αφού το είπαν Τούρκοι ιστορικοί, είναι έγκυρη πηγή! Όσο Τούρκος ήταν ο Όμηρος, τόσο Τούρκοι είναι και οι Αλβανοί. Και ενώ κάποιοι Τούρκοι και Σέρβοι ιστορικοί ανάγουν την καταγωγή των Αλβανών στα βάθη της Ανατολής, κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι οι Αλβανοί ήρθαν από τη Σκωτία της Μεγάλης Βρετανίας! Ο Βούλγαρος Rusi Stoikov γράφει: «Οφθαλμοφανής επίσης είναι η σχέση μεταξύ της Αλβανίας της Σκωτίας του 9ου και 11ου αιώνος και της Αλβανίας της Αδριατικής της νεωτέρας εποχής. Περί Αλβανών της Βαλκανικής Χερσονήσου δυνάμεθα να ομιλώμεν μόλις κατά την 4η δεκαετηρίδα του 11ου μ.Χ. αιώνα και εντεύθεν». Φυσικά το όνομα Αλβανία δεν προήλθε από τα Σκωτία. Ή πρόκειται για συμπτωματολογία ή πρόκειται για ονόματα που οι Ελληνεπελασγοί διέδωδαν στους βορειοευρωπαίους. Και όπως η Σκωτία ή η Ιρλανδία είναι ονόματα ελληνικά (από το σκότος και το ίρις αντίστοιχα), έτσι και το όνομα Αλβανία ίσως ήρθε από τα Βαλκάνια προς βορρά και όχι το αντίστροφο.
         Ενώ όμως ο Αχιλλεύς Λαζάρου αρνείται την ιλλυρική καταγωγή των Αλβανών, τι τους θεωρεί; Τόσο σε τηλεοπτικές εκπομπές όσο και στα βιβλία του θεωρεί τους Αλβανούς ως Δαρδάνους και την πρωταρχική κοιτίδα τους τη Δαρδανία, δηλαδή το Κόσοβο! Γράφει στο βιβλίο του «Ελληνισμός και λαοί νοτιοανατολικής Ευρώπης» (εκδ. 2010, 4ος τόμος, σελ. 620): «Οι Skok, Tagliavini, Georgiev ορίζουν ως αρχική κοιτίδα των Αλβανών τη Δαρδανία. Οι Δάρδανοι λοιπόν και μετέπειτα – κατά Skok – Σκυπιτάροι προσεγγίζοντας βαθμιαία τα βόρεια παραμεθόρια της Βορείου Ηπείρου, όπου κείνται και τα Άρβανα, προσκτώνται νέο εθνικό όνομα, Αρβανίτης, Αρβανός-Αλβανός, αλλά ταυτόχρονα εμβολιάζουν τους αυτόχθονες με το γλωσσικό όργανό τους, τους εκδαρδανίζουν». Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή που συμμερίζεται και ο Λαζάρου, η γλώσσα των Δαρδάνων ήταν η Αλβανική. Οι Δάρδανοι-Αλβανοί κατέβηκαν πολύ μεταγενέστερα στη σημερινή περιοχή που κατοικούν σήμερα και εξαλβάνισαν γλωσσικά τους Βορειοηπειρώτες Έλληνες, και έτσι δημιουργήθηκαν αυτό που αποκαλούμε Αρβανίτες. Όταν ήρθαν εδώ οι Δάρδανοι πήραν το όνομα Αρβανοί-Αλβανοί από τους εδώ Έλληνες της περιοχής. Από πού όμως προήλθε το εθνικό τους όνομα Σκιπτάρ; Κατά τους Skok και Λαζάρου οι Δάρδανοι φεύγοντας από την αρχική τους κοιτίδα, τη Δαρδανία, εγκατεστάθησαν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στην πόλη Σκόπια (τη γνωστή νυν πρωτεύουσα των Σκοπίων) και από την πόλη αυτή πήραν το όνομά τους. Παρέφθειραν το θέμα Σκοπ- σε Σκιπ, και πρόσθεσαν την χαρακτηριστική κατάληξη της αλβανικής ταρ, και έτσι σχγματίστηκε το εθνικό τους όνομα Σκιπτάρ. Ερχόμενοι στη σημερινή περιοχή της Αλβανίας δανείστηκαν το όνομα Αρβανοί-Αλβανοί, αλλά ποτέ τους δεν χρησιμοποιούν αυτό το όνομα μεταξύ τους, αλλά μόνο το Σκιπτάρ.
         Και έτσι να είναι, όπως υποστηρίζει ο Λαζάρου (που δεν είναι), και πάλι οι Αλβανοί αποδεικνύονται πανάρχαιος λαός στα Βαλκάνια. Σε μια τηλεοπτική εκπομπή, ένας τηλεθεατής ρώτησε τον Α. Λαζάρου αν οι Αλβανοί σύμφωνα με τη θεωρία περί δαρδανικής τους προέλευσης μπορούν να θεωρηθούν ελληνικό φύλο. Ο Λαζάρου απάντησε «Όχι», αλλά αμέσως μετά είπε «βέβαια, αν ψάξετε στις αρχαίες ελληνικές παραδόσεις θα δείτε ότι οι Δάρδανοι σχετίζονταν με τους αρχαίους Έλληνες». Στη πραγματικότητα όχι απλώς σχετίζονταν, αλλά ήταν ένα πρωτοελληνικό φύλο που ξεκίνησε από την Πελοπόννησο και εγκαταστάθηκε στην Δαρδανία. Άρα και Δάρδανοι να είναι οι Αλβανοί αποδεικνύονται γνησιότατοι Έλληνες!
         Η άποψη του Λαζάρου ότι οι Αλβανοί έλαβαν το εθνικό τους όνομα Σκιπτάρ από την πόλη Σκόπια δεν ευσταθεί για τους εξής λόγους. Οι Δάρδανοι δεν κατοικούσαν μόνο στη σημερινή περιοχή του Κοσόβου αλλά και σε ένα κομμάτι των σημερινών Σκοπίων, επομένως δεν έφυγαν από τις αρχικές εστίες τους, για να μετακινηθούν και να εγκατασταθούν στα Σκόπια και από εκεί να πάρουν το σημερινό εθνικό τους όνομα Σκιπτάρ, αφού κατοικούσαν ανέκαθεν εκεί. Αξιοσημείωτο είναι ότι το όνομα Δαρδανία κατά όλους τους σοβαρούς επιστήμονες που έχουν ασχοληθεί με το θέμα ετυμολογείται από την αλβανική λέξη δάρδα που σημαίνει αχλάδι. Επομένως η Δαρδανία σήμαινε η περιοχή των Αχλαδιών, με παρόμοιο τρόπο που εμείς οι Αρκάδες ονομάζουμε Αχλαδόκαμπο μια περιοχή της Πελοποννήσου. Αυτό αποτελεί πανηγυρική επιβεβαίωση ότι η γλώσσα των Δαρδάνων ήταν η Αλβανική και επομένως οι Δάρδανοι ήταν πρόγονοι των Κοσοβάρων και πολλών κατοίκων του κρατιδίου των Σκοπίων. Έχει λάθος βέβαια ο Λαζάρου, όταν για προπαγανδιστικούς λόγους θεωρεί ότι πρόγονοι των Αλβανών ήταν μόνο οι Δάρδανοι και αρχική τους κοιτίδα το Κόσοβο, για να υποστηρίξει ότι οι Ιλλυριοί ήταν άσχετοι με τους Ιλλυριούς. Αλλά αν ήταν έτσι γεννάται το ερώτημα ποια ήταν η μητρική γλώσσα των Ιλλυριών; Στο ερώτημα αυτό φυσικά δεν δίνει κάποια απάντηση ο Λαζάρου. Πρόγονοι των Αλβανών ήταν και οι Ιλλυριοί και οι Δάρδανοι, και τα δύο συγγενή ελληνοπελασγικά φύλα.
         Ο Οικονόμος εξ Οικονόμων σε ένα παλαιό βιβλίο των μέσων του 19ου αιώνα με τίτλο «Δοκίμιον περί της πλησιεστάτης συγγενείας της Σλαβονο-Ρωσσικής γλώσσης προς την Ελληνικήν (εκδ. 1828, σελ. 76, 80) γράφει τα εξής ενδιαφέροντα: «Θρακών συγγενείς ήσαν και οι αρχαίοι Ιλλυριοί…Εις δε τους Ιλλυριούς ανάγονται Δαλμάται και Δάρδανοι και Παννόνιοι και Παίονες (άποικοι των εκ Τροίας Τευκρών) και Σικελοί και Ιάπυγες. Και άλλα έθνη Θρακικής ή Πελασγικής αρχής. Και αυτό δε της Ιλλυρίας το όνομα έχει την αυτήν αρχήν με το Ίλιον (Τρωάδα) παρά το Ίλος, και αιολικώς Ίλυς, Ίλυρ καθώς πάλιν η της Ιλλυρίας διακρινόμενη Υλλική χερσόνησος λέγεται μεν από του Ύλλου του Ηρακλέους, είχε δε και πόλιν Ύλλην ή Ύλην, συνώνυμον της εν Βοιωτία Ύλης. Και ο Σκύμνος τους της Υλλικής κατοίκους Ύλλους ονομάζει διαρρήδην, Έλληνες εκβαρβαρωθέντας τω χρόνω…Και αυτή δε η σημερινή Αλβανική, παραφυάς τις ούσα της αρχαίας Ιλλυρικής, φαίνεται τις ημιελληνική, περιέχουσα πλέον ή το εν τρίτον Ελληνικά και μάλιστα Αιολικά ονόματα». Από το απόσπασμα αυτό φαίνεται ότι οι Δάρδανοι ήταν Ιλλυριοί και σχετίζονταν με τους Θράκες. Αξιοσημείωτη μάλιστα είναι η παρατήρηση ότι το όνομα Ιλλυριοί σχετίζεται με το Ίλιον (Τρωάδα), προερχόμενο από το Ίλος. Επίσης κατά τον Οικονόμο το εν τρίτο της Αλβανικής γλώσσας έχει αιολική προέλευση.
Από όλα αυτά φαίνεται ότι το Κόσοβο είναι το λίκνο των Αλβανών-Δαρδάνων και όχι φυσικά των Σέρβων, οι οποίοι έφτασαν στην περιοχή πολλές χιλιετίες αργότερα. Δυστυχώς πριν λίγα χρόνια, όταν είχε ξεσπάσει το θέμα του Κοσόβου, ακούγαμε από «μεγαλόσχημους» Έλληνες καθηγητάδες και δημοσιογραφίσκους να λένε ότι το Κόσοβο ήταν Σερβικό, επειδή εκεί υπήρχαν σερβικές χριστιανικές εκκλησίες! Μα με το ίδιο επιχείρημα, θα έπρεπε να ισχυριστούν ότι η Μακεδονία δεν είναι ελληνική αλλά βουλγαρική, επειδή στη Μακεδονία υπήρχαν ένα σωρό βουλγαρικές εκκλησίες!

ΟΙ ΠΕΛΑΣΓΙΚΕΣ ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΧΩΡΟ ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΜΜΕΝΕΣ ΣΕ ΑΛΒΑΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΟΤΙ ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ΗΡΘΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΥΚΑΣΟ

Οι Πελασγικές επιγραφές της Λήμνου και της Κρήτης (ετεοκρητικές επιγραφές) δεν μπορούν να ερμηνευθούν με την ελληνική γλώσσα. Αίνιγμα αποτελούσε η γλώσσα των επιγραφών αυτών, μέχρι που ο γιατρός και γλωσσολόγος Ιάκωβος Θωμόπουλος κατάφερε να τις αποκρυπτογραφήσει με τη βοήθεια της Αλβανικής γλώσσας. Η εργασία του Ιάκωβου Θωμόπουλου είναι πολύ σημαντική, διότι από αυτήν αποδεικνύεται ότι η Αλβανική γλώσσα ομιλείτο στο Αιγαίο από την αρχαιότητα, με παρόμοιο τρόπο που τα αρβανίτικα ομιλούνται στη σημερινή Ελλάδα. Στην προηγούμενη μελέτη μου με τίτλο «Οι Αλβανοί είναι ένα αρχαιοελληνικό φύλο» που δημοσιεύθηκε στα ΑΟΡΑΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ (http://aorata-gegonota.blogspot.gr/2014/10/blog-post_26.html) έδειξα ότι τα αλβανικά είναι μια αρχαιοελληνική διάλεκτος. Οι αποκρυπτογραφήσεις αυτές του Ιάκωβου Θωμόπουλου ενισχύουν την άποψη ότι τα Αλβανικά ήταν ένα από τα αρχαιοελληνικά ιδιώματα που ομιλούντο στον ελλαδικό χώρο από την προϊστορική περίοδο. Αυτό αποτελεί το οριστικό τέλος της ψευδοθεωρίας ότι οι Αλβανοί ήρθαν δήθεν από τον Καύκασο στα Βαλκάνια τον μεσαίωνα, αφού από την εργασία του Θωμόπουλου αποδεικνύεται ότι οι Αλβανοί ήταν Έλληνες και κατέγραψαν τη γλώσσα τους σε πινακίδες που χρονολογούνται τον 6ο π.Χ. αιώνα.
Η επιγραφή της Λήμνου, την οποία ο Ιάκωβος Θωμόπουλος αποκρυπτογράφησε με τη βοήθεια της Αλβανικής γλώσσας.

Η Πελασγική επιγραφή της Λήμνου
         Η Πελασγική επιγραφή της Λήμνου θεωρείται ότι δεν έχει ερμηνευθεί. Και όμως το 1912 ο ιατροφιλόσοφος και ερασιτέχνης γλωσσολόγος Ιάκωβος Θωμόπουλος στο βιβλίο του «Πελασγικά» ερμήνευσε την επιγραφή αυτή με τη βοήθεια της Αλβανικής γλώσσας, την οποία Αλβανική θεωρούσε γλώσσα Ελληνική. Ας δούμε τι γράφει: «Η σύγκρισις του Πελασγικού κειμένου προς την Αλβανικήν μετάφρασιν ή μάλλον ειπείν παράφρασιν αποδεικνύει την ταυτότητα της αρχαίας Ελληνο-Πελασγικής προς την νεωτέραν Ελληνο-Πελασγικήν ήτοι Αλβανικήν. Η δε παραβολή αμφοτέρων τούτων προς την αρχαϊκήν Ελληνικήν πείθει πάντα, ότι η αρχαία Ελληνο-Πελασγική ως και η νεωτέρα ή Αλβανική ουδέν άλλο εισίν ή απλούν Πρωτοελληνικόν ιδίωμα» (Πελασγικά, σελ. 8).
         Η επιγραφή βρέθηκε το 1886 στο χωριό Καμίνια της Λήμνου από δύο εταίρους της Γαλλικής αρχαιολογικής Σχολής Αθηνών και δημοσιεύθηκε στο αυτοετές Δελτίο της. Κοσμεί στήλη επιτύμβιο φέρουσα την προτομή μαχητή που κρατά δόρυ στα δεξιά και διαιρείται σε δύο τμήματα, από τα οποία το μεν Α περιβάλλει ημικυκλοειδώς την κεφαλή του μαχητή, το δε άλλο Β καταλαμβάνει το δεξιό πλάγιο της τετραπλεύρου στήλης.
          Πολλά έκτοτε γράφτηκαν περί της επιγραφής. Πολλοί Ετρουσκολόγοι, όπως οι Deecke, Pauli, Torpκαι άλλοι, ορθά από ιστορικούς κυρίως λόγους ορμώμενοι διέγνωσαν τη συγγένεια της γλώσσας της Πελασγικής επιγραφής της Λήμνου προς τη γλώσσα των Τυρρηνών Πελασγών ή Ετρούσκων της Ιταλίας.
          Γενικά δεκτό τυγχάνει μόνο ότι η επιγραφή γράφτηκε στη γλώσσα των Τυρσηνών Πελασγών, οι οποίοι κατά τη γενική ομολογία των αρχαίων κατοικούσαν τη νήσο Λήμνο προ της εν έτει 510 π.Χ. γενομένης Αθηναϊκής κατάκτησης. Οι αρχαίοι συγγραφείς παραδίδουν ότι τη Λήμνο έκτισαν πρώτοι οι Τυρρηνοί Πελασγοί (Θουκυδίδης, IV 109) και ότι κάποιοι από αυτούς συνέπλευσαν στην Ιταλία μαζί με τον από τη Λυδία Τυρρηνό αρχηγέτη και έγινε το έθνος των στην Ιταλία Τυρρηνών ή Ετρούσκων (Στράβωνας V 221). Οι Πελασγοί αυτοί διωκόμενοι από τη Λήμνο από τους Αθηναίους το 510 π.Χ. κατέφυγαν στη Λακεδαίμονα ως χώρα ομοφύλων (ἥκειν ἐς τοὺς πατέρας, Ηρόδοτος IV 145) και από εκεί μέρος αυτών έπλευσαν στη Θήρα και Μήλο, ενώ οι περισσότεροι οίκισαν την πόλη Λύκτο (Ηρόδοτος IV 145-150, Πλούταρχος Ηθικ. Σ. 305 και 365).
         Από αυτά εικάζεται ασφαλώς ότι η επιγραφή γράφτηκε προ του 510 π.Χ. κατά τον 6ο π.Χ. αιώνα.
         Ας δούμε την ερμηνεία της επιγραφής που έκανε ο Θωμόπουλος. Θα εξετάσουμε το κάθε τμήμα της επιγραφής (Α και Β) ξεχωριστά. Την ορθότητα της ερμηνείας του Θωμόπουλου δύσκολα μπορεί κάποιος να αμφισβητήσει.

Η επιγραφή πρέπει να αναγνωστεί ως εξής:

hουλαjε ζ ναφ ουθ ζιαζι μαράζ μαβ σιαλ χFεϊ ζ αFιζ ε Fισθο ζερον αϊθ Fα Μαλα σιαλ ζερον αϊ Μοριναιλ ακερ Ταβαρζι ο ζιFαϊ

Η μετάφραση της επιγραφής στην Αλβανική είναι η εξής:

Ουλάκ τσ' νεφ ουθ ζιάζι μαράς μbαj. Sιελεjκύjτσ' αβίτ βίσεν ε τιjσερόντε αΐ α Μάλα sίελεj(σιλετ) σερόντε αΐ Μουρινάιj. Αhέρε Ταβάρζι ο, σίba

Μετάφραση στη Νεοελληνική:

Οδοιπόρε, ο οποίος αριθμείς τα πένθη σας μαράζι κράτα. Επέπλεε εκείνος, ο οποίος γειτονεύει , την πατρίδα του έσωζε αυτός ή οι Μαλιείς επέπλεαν, έσωζε αυτός τους Μυριναίους. Και λοιπόν, ω Ταβάρζιε, να ζήσεις.

Τμήμα Β της επιγραφής

Η επιγραφή πρέπει να αναγνωστεί ως εξής:

hουλαjε ζι Φουκια σιαλε ζερον αϊθ ε Fισθο του Fερον α[ι] ρο μ’ Hαραλι ο ζιβαϊ επτε ζι ου αραϊτιζ Φουκε ζιFαϊ αFιζ σιαλ χFι ζ’: μαραζ μ’: αFιζ α ου μ’ αϊ

Η μετάφραση της επιγραφής στην Αλβανική είναι η εξής:

Ουλάκ sι Φούκια sίελεj (sίλετ), σερόντε αΐ βίsεν ε τίjτου βdίρεj(τουκ ου βdιέρ) αΐ. Ρρο μ’ Ηαράλι, ο sίbα: έπτε ζι. Ου αρρατίs Φουκέ. Sίbα: αβίτ: sίελεj(sίλετ) κύjτσ’ μαράς μ’ αβίτ. Α, ουμέ αΐ

Μετάφραση στη Νεοελληνική:

Οδοιπόρε όταν οι Φωκείς επέπλεαν, έσωσε αυτός την πατρίδα του απολεσθείς αυτός. Έρρωσο σε μένα, ω Χαράλη, να ζήσεις: έδωσε (επακολούθησε) πένθος. Εκδιώχθηκαν οι Φωκείς. Να ζήσεις: πλησίασε: επέπλευσε (επήλθε) εκείνος ο οποίος μαράζι μου γειτονεύει. Α, εξέλιπε αυτός.

Πλήρης λεξιλογική ανάλυση της επιγραφής έχει γίνει στο βιβλίο μου «Η καταγωγή των Ελλήνων. Γλωσσολογική και εθνολογική μελέτη» (http://www.greeks-albanians.com/top-greeks-albanians/gr-m-ga-alb/390-2014-09-18-06-12-42).

Η γλώσσα των ετεοκρητικών επιγραφών είναι η αλβανική.
         Οι Ετεοκρητικές επιγραφές τρεις τον αριθμό ανακαλύφθηκαν στην Κρήτη η μεν πρώτη το 1893, η δεύτερη το 1901 και η τρίτη το 1904. Ανήκοντας, όπως αποδεικνύεται από το σχήμα των γραμμάτων, στον 6ο και 4ο π.Χ. αιώνα είναι γραμμένες με το κοινό Ελληνικό αλφάβητο, σε γλώσσα όμως η οποία μένει μέχρι τώρα ακατάληπτη. Καλούνται Ετεοκρητικές, διότι ανευρέθηκαν κατά τις ανασκαφές της αρχαίας Κρητικής πόλεως Πραισού, η οποία κατά τη ρητή ομολογία του Στράβωνα ήταν πολίχνη των Ετεοκρητών: «Σταφύλος (φησί)…το νότιον (της Κρήτης κατέχειν) Ετεόκρητας, ων είναι πολίχνιον Πράσον, όπου το του Δικταίου Διός ιερόν» (Στραβ. Χ 475). Τις επιγραφές αυτές κατάφερε ο Ιάκωβος Θωμόπουλος να ερμηνεύσει βάσει της Αλβανικής γλώσσας. Η γλώσσα δηλαδή των Ετεοκρητικών επιγραφών ήταν η Αλβανική.

Η πρώτη ετεοκρητική επιγραφή, την οποία ο Ιάκωβος Θωμόπουλος αποκρυπτογράφησε
με τη βοήθεια της Αλβανικής γλώσσας.
Πρώτη ετεοκρητική επιγραφή
         Η επιγραφή είναι βουστροφηδόν γραμμένη με αρχαϊκά γράμματα του ιωνικού αλφαβήτου και ανήκει επομένως ανήκει στον 6ο π.Χ. αιώνα. Βρέθηκε από τον καθηγητή Halbherr το 1893 κατά τις ανασκαφές στην Πραισό.
Η επιγραφή πρέπει να αναγνωστεί ως εξής:
[ΣΙ] ΝΚΑΛ ΜΙΤΚΕ ΟΣ Ι ΒΑΡΞΕΙΑ [ΣΤ]Ο ΑΡΚΙΑ ΠΣΕΤΙΜΕΓΝ ΑΡΚΑΚΟΚΛΕΣΙ ΓΕΠ [Σ]Α ΣΕΠΓΝ ΑΝΑΙΤ

Η μετάφραση της επιγραφής στην Αλβανική είναι η εξής:
Sι νγκιαλ (νγκιάλτε) μικέσ’ ι (ε τίj) βάρζεjα (βάρζα, βάjζα), κετού (τσ’τού) Αρκίν(ε) (τε) πσετούεμεν (σπετούμεν) Αρκακοκλέσι jεπ. sα (sι) *σεμbνj (σεμbλ’, σεμbλέs’) Αναΐτ(εs)

Μετάφραση στη Νεοελληνική:
Επειδή θεράπευσε φίλη για αυτόν η Παρθένος, εδώ Αρκία τη σωθείσα ο Αρκακοκλής δίνει (έδωσε) ως ομοίωμα στην Αναΐτιδα.

Η δεύτερη ετεοκρητική επιγραφή
         Η επιγραφή η οποία γράφτηκε, όπως αποδεικνύεται από το σχήμα των γραμμάτων, όχι πριν από το 400 π.Χ., βρέθηκε τον Ιούνιο του 1901 από τον Άγγλο R. C. Bosanquet στην τρίτη ακρόπολη της Πραισού μεταξύ των ερειπίων του τείχους του περιβάλλοντος το τέμενος κατά την βόρεια είσοδο. Δημοσιεύθηκε από τον R. S. Conway στην Επετηρίδα της Βρετανικής Αρχαιολογικής Σχολής Αθηνών (τόμος 8ος 1901-1902, σελ. 126).
Η επιγραφή πρέπει να αναγνωστεί ως εξής:
ΟΝΑ ΔΕ ΣΙ Ε ΜΕΤΕ ΠΙΜΙ ΤΣΦΑ[Κ ΔΟ[Θ] [ΦΑ]ΡΑ ΛΑ ΦΡΑΙΣΟΙΙΝΑ [ΔΟ] ΡΕΣΤ[Ι] [ΔΕ] ΤΟΡΣΑΡ ΔΟ ΦΣΑΝΟ ΣΑ Τ Ο ΙΣΣΤΕ ΦΕΣΙΑ ΜΥΝ ΑΝΙ ΜΕ ΣΤΕ ΠΑΛΥΝ ΓΥΤ ΑΤ ΣΑ ΝΟΜΟΣΕ ΛΟΣ ΦΡΑΙΣΟΝΑ[ς ΤΣΑΑ ΔΟ ΦΤΕΝ. ……ΜΑ ΠΡΑ Ι ΝΑ Ι ΡΕΡΕ ……ΝΤΙΡ ΑΝ ……ΙΑΣΚΕΣ ……ΙΟΤ. ……

Η μετάφραση της επιγραφής στην Αλβανική είναι η εξής:
Ούνα, (Ουνί), δε σι τε μέτε bίμι τσφακ (τσφακ bίμι τε μέτε). Dο φάρα λα Φραίσοjίν. Dο ρέστι (ρουν, ρούεjτι) δε τερσέρ (τερσάν). Dο φσάνου (σαν, σάου), sα τ’ ου ίστε φεστίj (βεστίρε) (με) μουν ανί με (μbε) κετέ (τσ’τε) παλούν (με) γούjτ ατ(έ), sα (κε) *νόμοsε (νόμετε) λος Φραισόναsε. Τσα dο φτον. ……μα πρα ι να ι ρέρε ……πρεj ρέρεjετ ……νdιέρ (νd’)αν(ε) ……ι αsκέ s ……jo τ ……
Μετάφραση στη Νεοελληνική:
Πείνα (σιτοδεία) η δε βροχή μέτρια (ελλιπή) σοδειά των σιτηρών προμηνύει. Κάποιες φατρίες (οικογένειες) εγκατέλειψαν την Πραισία. Κάποιες κατακρατούν (μη πουλώντας) και αυτή τη βρίζα (βρόμη). Κάποιες γογγύζουν, όσο και αν σε αυτούς ήταν δύσκολο να ζητάνε τώρα εν μέσω τούτου του θορύβου να καταδιώκουν αυτούς, όσοι τους νόμους εμπαίζουν των Πραισίων. Άλλοι κάποιοι φιλεύουν (εστιάζουν) μάλλον συγγενή αυτών κάποιον ισχυρό ……παρά των ισχυρών ……μέχρι τέλους ……σε αυτούς κανένα ……όχι ……

Η τρίτη ετεοκρητική επιγραφή
         Η επιγραφή αυτή ανακαλύφθηκε τον Ιούνιο του 1904 από τον Bosanquet που συνέχιζε τις ανασκαφές στην Ακρόπολη της Πραισού και δημοσιεύθηκε από τον Conway στην Επετηρίδα της Βρετανικής Αρχαιολογικής Σχολής (τόμ. Χ 1903/04 σελ. 115). Ατυχώς ο λίθος βρέθηκε διά καθέτου ρήγματος ακρωτηριασμένος έτσι, ώστε σώζεται όλων των στίχων το δεξιό μόνο μισό και δεν έχουμε κανέναν ακέραιο στίχο. Έτσι κάθε απόπειρα προς μετάφραση αποβαίνει μάταια.

Πλήρης λεξιλογική ανάλυση της επιγραφής έχει γίνει στο βιβλίο μου «Η καταγωγή των Ελλήνων. Γλωσσολογική και εθνολογική μελέτη» (http://www.greeks-albanians.com/top-greeks-albanians/gr-m-ga-alb/390-2014-09-18-06-12-42).

Συμπέρασμα για τη γλώσσα των ετεοκρητικών επιγραφών
         Ας δούμε τι γράφει ο Ιάκωβος Θωμόπουλος για τη γλώσσα στην οποία είναι γραμμένες οι ετεοκρητικές επιγραφές:
«Λυπηρόν βεβαίως τυγχάνει ότι ο οικτρός ακρωτηριασμός της Γ’ – Ετεοκρ. επιγραφής στερεί ημάς της ευκαιρίας του παρακολουθήσαι εν πάση λεπτομερεία και ακριβεία το γλωσσικόν της επιγραφής ζήτημα, και καθορίσαι, αν πρόκηται ενταύθα ουχί μόνον περί της αυτής Πελασγικής γλώσσης, αλλά και περί του αυτού διαλεκτικού ιδιώματος ως και εν ταις δύο άλλαις. Η έλλειψις όμως αύτη ουδεμίαν δύναται έχειν επίδρασιν ως προς την λύσιν του κυρίου ζητήματος, ο εστί τίνα γλώσσαν ελάλουν οι Ετεόκρητες. Και αν έτι όλως απιθάνως ισχυρίζετο τις ή και απεδείκνυε την Γ’ – Ετεοκρ. επιγραφήν γεγραμμένην εν γλώσση πάντη διαφόρω της των άλλων, πάλιν το ζήτημα της γλώσσης των Ετεοκρητών θεωρητέον ως οριστικώς και αναμφισβητήτως λελυμένον διά της Β’ – Ετεοκρ. επιγραφής. Εν ταύτη ομιλούσιν αι αρχαί της Πραισού προς τους πολίτας βεβαίως εν γλώσση, ήτις ήτο η μητρική των Πραισίων. Γινώσκομεν δ’ ασφαλώς ότι οι Πραίσιοι ήταν Ετεόκρητες. Η γλώσσα λοιπόν της Β’ – Ετεοκρ. επιγραφής, ήτις αποδεικνύεται (ως άλλως τε και η της Α’ – Ετεοκρ.) γνησία Ελληνο-Πελασγική, ακριβώς ομοία προς την γλώσσαν των Τυρρηνών Πελασγών της Λήμνου και των σημερινών Ελληνο-Πελασγών Αλβανών, ήτο η μητρική των Ετεοκρητών, οι δε Ετεόκρητες οι πανάρχαιοι της Κρήτης κάτοικοι ήσαν Πελασγοί την εθνικότητα ήτοι Πρωτοέλληνες» (Πελασγικά, έκδ. 1912, σελ. 110).

         Ο Θωμόπουλος λοιπόν αποδεικνύει ότι η γλώσσα των Ετεοκρητών ήταν η Αλβανική, την οποία ονομάζει Ελληνο-Πελασγική, και τους Αλβανούς τους ονομάζει Ελληνο-Πελασγούς. Γνήσιοι Έλληνες λοιπόν είναι οι Αλβανοί και η γλώσσα τους γνήσια Ελληνική, η οποία ομιλείτο κατά την προϊστορική περίοδο, αλλά και κατά τους ιστορικούς χρόνους στην Κρήτη.

Εξώφυλλο του νέου βιβλίου του γλωσσολόγου Μάριου Δημόπουλου, το οποίο αποτελεί το πιο ενημερωμένο βιβλίο που έχει ποτέ κυκλοφορήσει στην Ελλάδα για την καταγωγή των Αλβανών.
Ο Μάριος Δημόπουλος είναι γλωσσολόγος-εθνολόγος, διατροφολόγος (DCN, FACACN) και συγγραφέας. Γεννήθηκε το 1975. Σπούδασε φιλολογία με ειδικότητα στη γλωσσολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Στη συνέχεια στράφηκε προς τις φυσικές θεραπείες και σπούδασε κλινική διατροφολογία (Λονδίνο, New Jersey). Είναι μέλος του American Council of Applied Clinical Nutrition και του American Association of Drugless Practitioners. Ετοιμάζεται για την απόκτηση πτυχίου φυσικοπαθητικής ιατρικής. Έχει γράψει εννιά βιβλία (http://www.greeks-albanians.com/top-cv).

Aόρατα Γεγονότα

Δείτε επίσης:
ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΥΛΟ
Ποιοι είναι οι Αρβανίτες -Ποια η σχέση τους με τους Αλβανούς

41 Σχόλια

Επιτρέπονται σχόλια σε ότι γλώσσα θέλετε, φυσικά και σε greeklish.
ΥΒΡΙΣΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΔΕΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ

ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΩΝ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΩΝ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΩΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΩΝ

ΔΕΝ ΦΕΡΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΩΝΥΜΑ Ή ΕΠΩΝΥΜΑ ΣΧΟΛΙΑ

  1. δεν ξερω αν καταγονται απο τους ελληνες αυτο που ξερω σιγουρα ειναι οτι δεν φερονται σαν ελληνες με λιγα λογια ποιο πολυ φερονται σαν κατσαπλιαδες παρα σαν ελληνες.Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟς ΕΙΝΑΙ ΙΔΕΑ Η ΤΟ ΕΧΕΙΣ Η ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΙΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σιγα μην ειναι ολοι οι Αλβανοι κατσιαπλαδες! Εχετε παει ποτε Αλβανια; Μια χαρα ανθρωποι και ευγενικοι και πολυ πιο φιλοξενοι απο μας τους ''μοντερνους'' Ελληνες! Και φυσικα οχι ρατσιστες σαν και εμας τους ''Ελληνες''. Αρα κατ' ουσιαν ειναι σε καποια πραγματα πιο Ελληνες απο εμας! Εξαιρουνται βεβαια οι εθνικιστες Αλβανοι και οι εγκληματιες. Ο υπολοιπος αλβανικος λαος ειναι μια χαρα ανθρωποι!

      Διαγραφή
  2. Συμφωνώ μαζί σου, ακριβώς αυτό κάνουν και οι Έλληνες σήμερα, φέρονται ως κατσαπλιάδες. Μην βλέπεις που σήμερα οι Έλληνες είναι πιο πολιτισμένοι κλέφτες, κατσαπλιάδες μέχρι πριν 50 χρόνια τα ίδια έκαναν. Δες παράδειγμα τους Περήφανους Σφακιανούς Κλεφτοκοτάδες διάσημους σ' όλη την Ελλάδα ως ζωοκλέφτες αλλά και για τις βεντέτες τους για ένα πρόβατο ή 1 μέτρο γης. Δες τους Αγρινιώτες...Πρώτος νομός σε εγκληματικότητα όλων των ειδών η Αιτωλοακαρνανία. Το να είσαι κατσαπλιάς έχει να κάνει με τον πολιτισμό, και οι Αλβανοί όπως και οι Έλληνες κατσαπλιάδες είναι απλώς απλώς απολίτισμοι ορεσίβειοι που δεν σέβονται ούτε την ανθρώπινη ζωή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σιγα μην ειναι ολοι οι Αλβανοι κατσιαπλαδες! Εχετε παει ποτε Αλβανια; Μια χαρα ανθρωποι και ευγενικοι και πολυ πιο φιλοξενοι απο μας τους ''μοντερνους'' Ελληνες! Και φυσικα οχι ρατσιστες σαν και εμας τους ''Ελληνες''. Αρα κατ' ουσιαν ειναι σε καποια πραγματα πιο Ελληνες απο εμας! Δεν εχω δει κανεναν Αλβανο να μιλαει ασχημα για τους Ελληνες. Εξαιρουνται βεβαια οι εθνικιστες Αλβανοι και οι εγκληματιες. Ο υπολοιπος αλβανικος λαος ειναι μια χαρα ανθρωποι!

      Διαγραφή
    2. Το ίδιο λέμε, ο πολιτισμός κάνει τον άνθρωπο, οι κατσαπλιάδες, είτε Έλληνες είτε Αλβανοί είναι οι απολίτιστοι, Ουγκ, κλεφτοκοτάδες, εγκληματίες και εθνικιστές. Επίσης και στους 2 λαούς υπάρχουν κι εν δυνάμη κατσαπλιάδες, αυτοί που αδικούν τον γείτονα πχ με ρουσφέτι, ρουφιανιά, δωροδοκία κλπ με σκοπό το ίδιον όφελος. Τα ίδια βέβαια παρουσιάζουν και οι Τούρκοι, άλλος ένας αδερφός λαός με εμάς, καθώς πιστεύω ότι οι Τούρκοι δεν είναι το μογγολικό φύλο που διαδίδουν οι ίδιοι και οι Έλληνες εθνικιστές αλλά κυρίως πελασγικές μάζες της Μ.Ασίας.

      Διαγραφή
    3. Οι Τουρκοι δεν ειναι αδερφος λαος. Ειναι αληθες οτι πολλοι Τουρκοι ειναι εχουν ελληνικη ή πελασγικη καταγωγη, αλλα πολλοι Τουρκοι εχουν και αρμενοειδη χαρακτηριστικα που δεν εχουν καμμια σχεση με τα μεσογειακα χαρακτηριστικα. Σαφώς και ελαχιστοι Τουρκοι εχουν μογγολοειδη καταγωγη, αλλα αυτο δεν τους κατατασσει σε ομαιμο λαο. Ομαιμοι και αδερφοι ειναι μονο οι Αλβανοι (κοινη καταγωγη και γλωσσικα και φυλετικα), και στη συνεχεια οι Σλαβομακεδονες και πολλοι Βουλγαροι, οι οποιοι ειναι μακεδονικα και θρακικα φυλα που εχασαν την ιθαγενη τους γλωσσα και υιοθετησαν τη σλαβικη. Ειναι πολυ δυσκολο ομως να μιλαμε για ''επανελληνισμο'' Βουλγαρων, οποτε ας περιοριστουμε στους Αλβανους και ας κανουμε μια προσπαθεια για επανελληνισμο και των Σλαβομακεδονων, οσο και αν φαινεται απιστευτο σε πολλους! Το μεγα προβλημα ομως ειναι οι ιδιοι οι Ελληνες κρατικοεθνικιστες που υποστηριζουν τις παρωχημενες θεωριες περι ''αναδελφου'' ελληνικου εθνους.

      Διαγραφή
    4. Να συμφωνήσω μαζί σου αλλά με την ίδια λογική και οι Πόντιοι έχουν τουρανικά και αρμενικά χαρακτηριστικά. Ούτως ή άλλως οι πελασγικής (φρύγες, παφλαγόνες, κάρες κλπ) περιορίζονται στα παράλια, μαζί με τους μουσουλμάνους ελληνικής καταγωγής που έφυγαν από την Ελλάδα το 1922.

      Διαγραφή
  3. εχετε παθει μεγαλη πλακα ολοι εσεις που γραφετε ολα αυτα τα ωραια παγματακια.μαλλον ειστε αριστεροι.και κατα πασα πιθανοτητα δεν ειστε παθοντες διοτι εγω ειμαι.να πατε στα δηκαστηρια να μαθετε ποιοι ειναι οι περισοτεροι στην εγκληματικοτητα οι ελληνες η οι αλλοδαποι.παντος σε δυο πραγματα εχετε δικιο 1ον ολοι η λευκη φυλη καταγετε απο τους ελληνες και 2ον οντος υπαρχουν πολλοι ελληνες που δεν αξιζουν να λεγοντε ελληνες.και φενετε οτι μας αγαπανε πολοι για να θελουν να μας παρουν εδαφη[μεγαλη αλβανια] και κατι αλλο ρε καλωπεδα μετα τον αγωνα με την σερβια τι τους εφτεγαν οι βοριοηπειρωτες και τους την πεσανε μαλλον επειδη ειναι πολυ ελληναρες ε????????οντος υπαρχουν πολοι ξενοι που εχουν ελληνικο αιμα απλα δεν το ξερουν που θα παει θα το μαθουν αν διαβασουν το βιβλιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτά που αναφέρεις είναι καταδικαστέα από όποιον κι αν διαπράττονται καθώς είναι εθνικισμός και ναζισμός. Το δηλητήριο του εθνικισμού χωρίζει τα βαλκάνια. Αλβανοί εθνικιστές, Έλληνες εθνικιστές, Σέρβοι εθνικιστές έτοιμοι να αλληλοφαγωδούν, Άν κάποιος είναι Ηλίθιος και Ουγκ δεν σημαίνει ότι είναι όλοι έτσι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. http://akritas-history-of-makedonia.blogspot.gr/2013/01/blog-post_2.html "Τι λες τωρα?Αυτη ειναι η καταγωγη!"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. http://akritas-history-of-makedonia.blogspot.gr/2013/01/blog-post_2.html "Τι λες τωρα? Αυτη ειναι η προελευση των γειτονων μας Αλβανων με "φρεσκα" τεκμηριωμενα δεδομενα..... συνδιαστικης επιστημης"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. "Τι λες τωρα? Αυτη ειναι η προελευση των γειτονων μας Αλβανων"

    Όχι, δεν είναι αυτή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Είναι ψέμα ότι οι Τούρκοι έφεραν τους Αλβανούς στα Βαλκάνια, αφού πρώτων υπάρχουν μαρτυρίες καταγεγραμμένες σε βενετικά αρχεία του 12ου αιώνα ότι μαρτυρείται αλβανική παρουσία απέναντι από την Κέρκυρα, και δεύτερον οι Αλβανοί πολέμησαν με σθένος εναντίον των Οθωμανών, πριν εξισλαμιστούν.

    Ο Thunmann, αν και όχι απολύτως ακριβής, είπε:

    «… οι Ιλλυριοί, ένα μεγάλο και ισχυρό έθνος που ζούσε στην Αδριατική Θάλασσα, από τον Πάδο ως τον Αμβρακικό Κόλπο, και προς τα βόρεια ως τον Δούναβη…Ο Αππιανός σημειώνει ξεκάθαρα ότι οι Παννόνιοι ήταν Ιλλυριοί. Οι Ίστριοι, οι Ιάποδες, οι Δαλμάτες, οι Λιβουρνοί, οι Δάρδανοι, οι Αρδιαίοι, οι Αυταριάτες, με λίγα λόγια, όλοι οι λαοί προς τα Κεραύνια Όρη θεωρούνται Ιλλυριοί. Αλλά επίσης κατοικούσαν σε ευρύα έκταση περιοχές της Μακεδονίας, της Ηπείρου και της Θεσσαλίας. Μόνο ένα μικρό ποσοστό της Μακεδονίας κατοικούνταν από τους Έλληνες. Η πλειονότητα του πληθυσμού ήταν Ιλλυριοί και Θράκες. Οι Δασσαρέτες, οι Λυγκηστές, οι Βρύγες ή Φρύγες, οι Πελάγονες, οι Εορδοί, οι Ελιμιότες, οι Ατιντάνες, οι κάτοικοι γύρω από την Κανταβία, την Πέλλα, την Έδεσσα, τη Βέροια, έχουν όλοι αναφερθεί ως Ιλλυριοί. Σε μία μεγάλη έκταση, ήταν σχεδόν μόνο οι πόλεις στις ακτές που είχαν Έλληνες κατοίκους…Τον καιρό του Στράβωνα, οι βάρβαροι κατοικούσαν σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, και αναφέρει ότι Θράκες κατοικούσαν στη Μακεδονία και σε κομμάτια της Θεσσαλίας εκείνον τον καιρό. Οι Ιλλυριοί και οι Θράκες ήταν πάντα μεγάλοι λαοί στην Ευρώπη.» (Johann Thunmann, Über die Geschichte und Sprache der Albaner und der Wlachen, (Leipzig 1774); Translated from the German by Robert Elsie.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βρε καλως των αλι και εδω μεσα σε βρισκω να διασκορπας ψεματα μεσω εγραφων των γερμανοαυστροουγαρων και κατα κορων του βατικανου περι καταγωγης των αλβανων απο ιλλυρηκα φυλλα,τοτε πες μου λιγο γιατι εχουν λεξικο με λεξης η γραμματα απο λατινους-τουρκους και σλαβους,δηλαδη θα αναιρεσουμε ολους τους αρχαιους ιστορικους που τα εγραψαν ζωντας τα και να αποδεχτουμε τους συγγραφεις του 19 αιωνα και 20 αιωνα που κανανε υποθετικεις γνωμεις για καθε λαο η φυλη ( μονο και μονο να πουλησουν εντυπα για οφελος τους οικονομικο ) η να πιστεψουμε αυτα που θελουν να περασουν οι σιωνιστες για καθε λαο οταν διαβαζουμε σε κειμενα αρχαιων ιστορικων την πραγματικη τους καταγωγη

      Διαγραφή
  9. Λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι μία μεγάλη σειρά επιστημόνων - ορισμένοι από τους οποίους είναι Αλβανοί αλλά οι περισσότεροι τους ξένοι - που υποστηρίζουν την ιλλυρική καταγωγή της αλβανικής γλώσσας, μαζί με τα έργα τους και τη χρονολογία εκδόσεως των, είναι οι εξής:

    · 1705: Leibniz, Gottfried Wilhelm. Albaner – Brife. Hanover.
    · 1774: Thunmann, Johann. Untersuchungen über die Geschichte der östlichen europäischen Völker. Laipzig.
    · 1829: Kopitar, B. J. Albanische, walachische und bulgarische Sprache. Wien.
    · 1853: Hahn, Georg von. Albanesische Studien. Wien.
    · 1855: Bopp, Franz. Über das Albanesische in seinen verwandtschaftlichen Beziehungen. Berlin.
    · 1864: Camarda, Demetrio. Saggio di grammatologia comparata sulla lingua albanese. Livorno.
    · 1866: Camarda, Demetrio. Appendice al Saggio di grammatologia sulla lingua albanese. Prato.
    · 1870: Miklosich, Franz. Albanische Forschungen. I: Die slavischen Elemente im Albanischen; Albanische Forschugen, II: Die romanischen Elemente im Albanischen. Wien.
    · 1883-1892: Meyer, Gustav. Albanesische Studien. Wien.
    · 1894: Pedersen, Holger. Bidrag til den albanesiske sproghistorie. (Festskrift til Vilhelm Thomsen). Kobenhavn.
    · 1896: Kretschmer, Paul. Einleitung in die Geschichte der griechischen Sprache (Hyrje në historinë e gjuhës greke). Göttingen.
    · 1905: Pedersen, Holger. "Albanesisch", Rom. Jb., 9.
    · 1926: Thumb, Albert. "Altgriechische Elemente des Albanesischen". Indogerm. Forschungen, 26.
    · 1930: Sandfeld, Kristian. Linguistique balkanique, problemes et resultats. Paris.
    · 1935: Kretschmer, Paul. Sprachliche Vorgeschichte des Balkans (Parahistoria gjuhësore e Ballkanit). Revue Internationale des e'tudes balkaniquee, Volume II.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. · 1950: Cimochowski, Waclaw. "Recherches sur l'histoire du sandhi dans la langue albanaise". Lingua Posnaniensis, 2, pp. 220-255.
    · 1950: Pisani, Vittore. "L'albanais et les autres langues indoeuropéennes",Annuaire de l'Institut de philologie et d'histoire orientales et slaves, 10.
    · 1954: Çabej, Eqrem. "Rreth disa Çështjeve të historisë së gjuhës shqipe".BUSHT, SSHSH, 3.
    · 1954: Lambertz, Maximilian. Lehrgang des Albanischen – Teil I: Albanisch-Deutsches Wörterbuch. Berlin.
    · 1955: Lambertz, Maximilian. Lehrgang des Albanischen – Teil II: Albanische Chrestomathie. Berlin.
    · 1956: Lambertz, Maximilian. Lehrgang des Albanischen – Teil III: Grammatik der albanischen Sprache. Saale.
    · 1959: Mayer, Antun. Die Sprache der alten Illyrier. Wien.
    · 1960: Cimochowski, Waclaw. "Des recherches sur la toponomastique de l'Albanie". Lingua Posnaniensis, 8, pp. 133-145.
    · 1962: Çabej, Eqrem. "Disa probleme themelore të historisë së vjetër të gjuhës shqipe". BUSHT, SSHSH, 4.
    · 1964: Pisani, Vittore. "Les origines de la langue albanaise". Stud. alban., 1.
    · 1965: Tagliavini, Carlo. La stratificazione del lessico albanese. Elementi indoeuropei. Bologna.
    · 1966: Mihaescu, Haralambie. "Les elements latins de la langue albanaise".Revue des études sud-est européennes, 4.
    · 1968: Desnickaja, A. V. Albanskij jazyk i ego dialekty. Leningrad.
    · 1968: Ajeti, Idriz. "La presence de l'albanais dans les parlers des populations slaves de la Peninsule Balkanique а la lumiere de la langue et de la toponymie". Stud. alban., 2.
    · 1968: Gjinari, Jorgji. "Për historinë e dialekteve të gjuhës shqipe". Studime filologjike, 4.
    · 1969: Gjinari, Jorgji. "Mbi vazhdimësinë e ilirishtes në gjuhën shqipe". Studime filologjike, 3.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. · 1970: Çabej, Eqrem. "Mbi disa rregulla të fonetikës historike të shqipes".Studime filologjike, 1970, 2.
    · 1972: Ajeti, Idriz. "Për historinë e marrëdhënieve të hershme gjuhësore shqiptare-sllave". Studime filologjike, 4.
    · 1972: Çabej, Eqrem. "L'ancien nom national des albanais". Stud. alban., 9(1), pp. 31-40.
    · 1972: Çabej, Eqrem. "Problemi i vendit të formimit të gjuhës shqipe". Studime filologjike, 4, pp. 5-23.
    · 1972: Ölberg, Hermann. "Einige Uberlegungen zur Autochtonie der Albaner auf der Balkanhalbinsel". Akten Innsbruck.
    · 1972: Pisani, Vittore. "Sulla genesi dell'albanese". Akten Innsbruck.
    · 1973: Cimochowski, Waclaw. "Pozicioni gjuhësor i ilirishtes ballkanike në rrethin e gjuhëve indoevropiane". Studime filologjike, 2.
    · 1973: Desnickaja, A. V. "Language Interferences and Historical Dialectology Linguistics", Linguistics, 113, pp. 41-52.
    · 1974: Çabej, Eqrem. "Karakteristikat e huazimeve latine të gjuhës shqipe". Studime filologjike.
    · 1976: Çabej, Eqrem. Studime etimologjike në fushë të shqipes. Tiranë.
    · 1974: Domi, Mahir. "Prapashtesa ilire dhe shqipe, përkime dhe paralelizma". Studime filologjike, 4.
    · 1975: Domi, Mahir. "Considerations sur les traits communs ou paralleles de l'albanais avec les autres langues balkaniques et sur leur etude". Stud. alban.,1.
    · 1976: Gjinari, Jorgji. "Struktura dialektore e shqipes e parë në lidhje me historinë e popullit". Studime filologjike, 3.
    · 1976: Katičić, Radoslav. Ancient Languages of the Balkans (Trends in Linguistics). The Hague and Paris: Mouton.
    · 1977: Mann, Stuart E. An Albanian Historical Grammar. Hamburg: Helmut Buske Verlag.
    · 1978: Mihaescu, Haralambie. La langue latine dans le sud-est de l’Europe. Bucuresti-Paris: Editura Academiei-Les Belles Lettres.
    · 1979: Riza, Selman. Studime albanistike. Pristina.
    · 1980: Pellegrini, Giovan Battista. "Rapporti linguistici interadriatici e l’elemento latino dell’albanese", Abruzzo, 19.
    · 1980: Reiter, M. "Leibnizen's Albanel – Briefe". Zeitschrift fur Balkanologie, 16.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. · 1981: Hamp, Eric P. "On Leibniz's Third Albanian Letter". Zeitschrift fur Balkanologie, 16.
    · 1982: Çabej, Eqrem. Studime etimologjike në fushë të shqipes. Tiranë.
    · 1982: Gjinari, Jorgji. "Dëshmi të historisë së gjuhës shqipe për kohën dhe vendin e formimit të popullit shqiptar". Studime filologjike, 3.
    · 1982: Ölberg, Hermann. "Kontributi i gjuhësisë për çështjen e atdheut ballkanik të shqiptarëve". Studime filologjike, 3.
    · 1982: Pellegrini, Giovan Battista. "Disa vëzhgime mbi elementin latin të shqipes", Studime filologjike, 3.
    · 1984: Huld, Martin E. Basic Albanian Etymologies. Columbus, OH: Slavica Publishers.
    · 1985: Banfi, Emanuele. Linguistica Balcanica. Bologna.
    · 1986: De Simone, Carlo. "Gli illiri del Sud. Tentativo di una definizione". Iliria(Tiranë), 1.
    · 1987: Buchholz, Oda; Fiedler, Wilfried. Albanische Grammatik, Leipzig: VEB Verlag Enzyklopädie.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. · 1990: Desnickaja, A. V. Osnovy balkanskogo jazykoznanija, Cast 1. Leningrad: Nauka Press.
    · 1991: Banfi, Emanuele. Storia linguistica del sud-est europeo. Milano.
    · 1996: Demiraj, Shaban. Fonologjia historike e gjuhës shqipe. Akademia e Shkencave e Shqiperise. Instituti i Gjuhesise dhe i Letersise. Tirane: TOENA.
    · 1997: Pellegrini, Giovan Battista. Avviamento alla linguistica albanese.
    · 1998: Demiraj, Shaban. Gjuha shqipe dhe historia e saj. Tirane: Shtëpia botuese e librit universitar.
    · 1999: Demiraj, Shaban. Prejardhja e shqiptarëve në dritën e dëshmive të gjuhës shqipe. Tirane: Shkenca.
    · 2002: Demiraj, Shaban. Gramatikë historike e gjuhës shqipe. Akademia e Shkencave e Shqiperise. Instituti i Gjuhesise dhe i Letersise.
    · 2004: Demiraj, Shaban. Gjuhësi Ballkanike. Akademia e Shkencave e Shqiperise. Instituti i Gjuhesise dhe i Letersise.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ξέρουμε ότι από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, δεν έχει σημειωθεί κάποια μεγάλη μετανάστευση προς τον χώρο της σημερινής Αλβανίας. Αυτό είναι ένα πρόσθετο επιχείρημα που μας κάνει να πιστεύουμε ότι οι Αλβανοί είναι απόγονοι των Ιλλυριών. Καταγράφοντας την άποψη του Thunmann, ο Κροάτης ιστορικός-αρχαιολόγος Aleksandar Stipčević (γεννημένος στις 10 Οκτωβρίου 1930), καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Zagreb από το 1987 μέχρι τη σύνταξη του το 1997, στο βιβλίο του ‘Iliri: povijest, život, kultura’ (Οι Ιλλύριοι: ιστορία, ζωή, πολιτισμός) που εκδόθηκε το 1974 στα κροατικά και μεταφράστηκε στα αγγλικά από την Stojana Čulić Burton, είπε: «Από την άλλη πλευρά, με το γεγονός ότι κάποιος δεν μπορεί να αποδείξει ότι από την προϊστορία μέχρι σήμερα συνέβη κάποια μετανάστευση προς την περιοχή της σημερινής Αλβανίας (και σίγουρα κάποια τέτοια μετανάστευση θα είχε κάπου καταγραφεί), ο Thunmann έφτασε στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι που κατοικούν σ’ αυτά τα μέρη σήμερα, πρέπει εθνικά να είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κατοικούσαν εδώ κατά τους προϊστορικούς χρόνους.» (Aleksandar Stipčević, The Illyrians: history and culture, Park Ridge, New Jersey: Noyes Press (1977), p.73)

    Ο Κλαύδιος Πτολεμαίος (πέθανε το 160-168 μ.Χ.) αναφέρει μια φυλή στην Ιλλυρία με το όνομα Άλβανες, που ζούσε στο χώρο μεταξύ Δυρραχίου και Δίβρης. Είναι φανερό ότι πρόκειται για ένωση πατριών που συγκροτήθηκε για αυτοάμυνα (και ενδεχομένως όχι συγκεκριμένη φυλή). Αυτή η ένωση ενισχύεται πολύ την εποχή των μεγάλων βαρβαρικών επιδρομών του 4ου-7ου μ.Χ. αιώνα (άλλες Ιλλυρικές φυλές ήταν οι Εγχελοί, οι Ταυλάντιοι/Ταουλάντιοι, οι Βυλιόνοι (ή Μπουλιόνοι ή Μπουλιόνες), οι Δασσαρέτες, οι Αρδιαίοι, οι Παρθίνοι, οι Λαβεάτες, οι Γραβαίοι, οι Σκιρτάροι, οι Ατιντάνες, οι δίγλωσσοι Κάονοι ή Χάονες κ.α.).

    Ο Νίκος Καράμπελας στο βιβλίο του «Ο Άγγλος θεολόγος Thomas S. Hughes στην Πρέβεζα και στη Νικόπολη» λέει: «Οι βυζαντινοί συγγραφείς φαίνεται να έχουν πάρει το όνομα ‘Αλβανοί’ από τον Πτολεμαίο. Οι βυζαντινοί ιστορικοί αναφέρονται σε αυτούς με τα επίθετα ‘Αλβάνοι’, ‘Αρβάνοι’, ‘Αλβανίτες’, ‘Αρβανίτες’ κ.τ.λ.».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ορισμένοι συσχετίζουν το όνομα «Άλβα» ή «Άρβα» με την πόλη «Άρβα» (σημερινό ‘Ραμπ’ της Κροατίας) που κατοικήθηκε από τους ημι-Ιλλιριούς Λιβούρνιους (πρωτοαναφέρονται από το 360 μ.Χ.). Ενδέχεται όμως το «αλβ» («Αλβανία») να έχει κοινή ινδο-ευρωπαϊκή ρίζα με το «αλπ» (Άλπεις κ.τ.λ)’ δηλαδή Αλβανία=ορεινή χώρα, χώρα των βράχων, λευκή χώρα (στα λατινικά albus=λευκός) κ.τ.λ. Άλλοι πάλι λένε ότι το όνομα «Αλβανία» προέρχεται από την ονομασία του χωριού Άρβανο/Arbanë, δηλαδή Άρβανο/Αρβανία/Αλβανία/Αρβανιτιά κ.α.

    Η Αλβανία λέγεται και «Αρμπερία» (Arbëria). Είναι μηδενικής σημασίας η διαφορά ανάμεσα στο «λ» και στο «ρ» (π.χ. Αλβανοί/Αρβανίτες, Άρβανο/Arbanë κ.α.). Ακόμα, και άλλες περιοχές της Αλβανίας (και όχι μόνο) αποκαλούνται συνήθως με ονόματα προερχόμενα από τις Αλβανικές φυλές/φάρες που τις κατοικούν, π.χ. Λιάπηδες~Λαμπερία (Labë~Labëria), Τσάμηδες~Τσαμερία (Çamë~Çamëria), Τόσκοι~Τοσκαρία (Toskë-Toskëria) κ.α. Στο λεξικό Στέφανου Βυζαντίου διαβάζουμε: «Άρβων ή Αρβών ην Ιλλυρίας πόλις, ης κάτοικος Αρβωνίτης. Το εθνικόν Αρβώνιος και Αρβωνίτης». Ότι υπήρχε τέτοιο τοπωνύμιο στην αρχαιότητα αποδεικνύεται από τον Πολύβιο, ο οποίος γράφει: «Οι δ’ άλλοι πάντες έφυγον εις τον Άρβωνα σκεδασθέντες».

    Από όλα αυτά γίνεται πρόδηλο ότι όλα αυτά τα ονόματα και τοπωνύμια (Αλβανοί, Άλβανα, Αρβανίτες, Άρβανον, Αρβωνίτες, Άρβων) έχουν κοινή ρίζα. Το ότι αυτοί οι Αρβανίτες/Αλβανίτες σχετίζονταν με τους Ιλλυριούς φαίνεται και από τους βυζαντινούς συγγραφείς. Ο Φραντζής γράφει: «Τω αυτώ δε φθινοπώρω του s&ηβ έτους (6962 ήτοι 1454 μ.Χ.) δηλονότι επανεστάτησαν οι της Πελοποννήσου Αλβανίται κατά των Δεσποτών και των Αυθεντών αυτών». Ο Κριτόβουλος γράφει: «Οι γαρ της Πελοποννήσου Δεσπόται, της Βυζαντίδος αλούσης, ευθύς νεωτερισάντων των εν Πελοποννήσω Ιλλυριών και επαναστάντων αυτοίς…» (Κριτοβούλου, Ιστορία των πράξεων του Μωάμεθ, Β’-Γ’, 1).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Τί έχουν γράψει οι Βυζαντινοί συγγραφείς;

    Ας δούμε εδώ ένα σημαντικό ιστορικό κείμενο, το Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae (αναφέρεται και ως CSHB ή Bonn Corpus). Είναι μία σειρά κειμένων προερχόμενων από πρωταρχικές πηγές (από Βυζαντινούς και όχι μόνο συγγραφείς), και αφορά την ιστορία του Βυζαντίου από το 330 μέχρι το 1453 μ.Χ. Το Corpus αυτό αποτελείται από 50 τόμους. Εκδόθηκε στη Βόννη το 1828 με 1897 μ.Χ. Κάθε τόμος περιέχει από ένα ιστορικό κείμενο γραμμένο στα ελληνικά, ακολουθούμενο από μία λατινική μετάφραση. Μεταφράστηκε στα λατινικά από τον Καρδινάλιο Angelo Mai (7 Μαρτίου 1782 - 8 Σεπτεμβρίου 1854).

    Το έργο αυτό το επιμελήθηκε ο ιστορικός Barthold Georg Niebuhr (27 Αυγούστου 1776 - 2 Ιανουαρίου 1831). Το έργο ήταν μία επέκταση/αναθεώρηση του Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae (από μερικούς ονομαζόταν ως Byzantine du Louvre), που εκδόθηκε στο Παρίσι ανάμεσα στο 1648 και 1711 υπό την επιμέλεια του Ιησουίτη λόγιου Philippe Labbe. Αρχικά η επιμέλεια του έργου έγινε στο Πανεπιστήμιο της Βόννης αλλά μετά τον θάνατο του Niebuhr το 1831, η επιμέλεια πέρασε στον συνεργάτη του Immanuel Bekker στην Πρωσσική Ακαδημία Επιστημών στο Βερολίνο.

    Ορισμένα κείμενα του συνολικού έργου αναθεωρήθηκαν ύστερα από απόφαση του 13ου Διεθνούς Συμποσίου Βυζαντινών Σπουδών (International Congress of Byzantine Studies) στην Οξφόρδη το 1966 από τον Διεθνή Σύνδεσμο Βυζαντινών Σπουδών (International Association of Byzantine Studies).

    Στον 21ο τόμο (εκδόθηκε στη Βόννη το 1840 υπό την επιμέλεια του Immanuel Bekker) βρίσκονται κείμενα του Εφραίμ του χρονογράφου (τέλη 13ου - πρώτο μισό 14ου αιώνα). Αναφερόμενος ο Εφραίμ στην Ιλλυρία στον στίχο 7674 χαρακτηρίζει τους κατοίκους της Ιλλυρίας ως Αλβανούς: «Ιλλυρίδα γην, Αλβανούς οριτρόφους».

    Οι στίχοι 7671-7674 στα ελληνικά είναι:

    ……χρατεΐ Θεσσαλίας τε συν Αχαΐα
    Μακεδονίας χαι μέρους τίνος θράχης
    αίρει Λαλματίαν τι συν Έπιδάμνω
    Ιλλυρίδα γην, Αλβανούς οριτρόφονς

    και στα λατινικά:

    ……THESSALIAM OCCUPAVIT CUM ACHAIA,
    ET MACEDONIAM CUM THRACIAE PARTICULA ;
    DALMATIAM ACQUISIVIT CUM EPIDAURO,
    ILLYRI TRACTOS MONTICOLAS ALBANOS

    Σε νεότερη ελληνική μετάφραση το κείμενο είναι:

    ……κατέκτησε τη Θεσσαλία και την Αχαΐα
    τη Μακεδονία και μέρος της Θράκης,
    προσάρτησε τη Δαλματία με την Επίδαμνο
    ιλλυρική γη των ορεινών Αλβανών

    Στον στίχο 9149 χαρακτηρίζει την Αχρίδα ως τόπο των Αλβανών: «δε’ Αχρίδος πέφθακεν Αλβάνου τόπον».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ο Μιχαήλ Κριτοβούλος (1410-1470), γνωστός και ως Κριτόβουλος ο Ιμβριώτης, ήταν ιστορικός, λόγιος και αξιωματούχος κατά την ύστερη βυζαντινή περίοδο. Στο τρίτο του βιβλίο «Ιστορία του Μωάμεθ του Πορθητή», όταν αναφέρεται στις οθωμανικές εκστρατείες στην Πελοπόννησο και την Ιλλυρία/Αλβανία, χαρακτηρίζει την αλβανική αντίσταση εναντίον των Οθωμανών ως ιλλυρική αντίσταση και αναφέρεται στους Αλβανούς ως Ιλλυριούς… Περιγράφοντας την καταστροφή που επέφεραν στην περιοχή τα οθωμανικά στρατεύματα λέει: «…και οι Ιλλυριοί πήραν τα παιδιά τους, τις συζύγους τους, τα ζώα τους και οτιδήποτε άλλο μπορούσε να μεταφερθεί, στα ψηλά και μη προσβάσιμα ορεινά καταφύγια» και σε άλλο σημείο λέει: «…τότε, με μία ισχυρή φωνή, το ελαφρά οπλισμένο πεζικό, το βαριά οπλισμένο πεζικό και οι τουφεκιοφόροι επέδραμαν εναντίον των Ιλλυριών και κάνοντας τους να προσπαθούν να ξεφύγουν, τους κυνήγησαν με όλη τους τη δύναμη και τους ξεπέρασαν και τους σκότωσαν. Και κάποιους τους έπιασαν ζωντανούς. Αλλά κάποιοι από αυτούς, πιεζόμενοι από το βαριά οπλισμένο πεζικό, έριξαν τους εαυτούς τους από τα βάραθρα και τους γκρεμούς και σκοτώθηκαν…Ένας μεγάλος αριθμός Ιλλυριών έχασαν τη ζωή τους, άλλοι στη μάχη και άλλοι εκτελέστηκαν…»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ο Λαόνικος Χαλκοκονδύλης (Αθήνα 1430-Ιταλία 1490), βυζαντινός Έλληνας ιστορικός και μέλος της ομώνυμης αρχοντικής οικογένειας της Αθήνας, η οποία ανέδειξε αρκετούς λογίους κατά τον 15ο αιώνα, γράφει: «Ουδόλως φρονώ ότι οί Αλβανοί ύπάρχουσιν Ίλλυρικόν γένος ώς τίνες λέγουσιν …», δηλαδή «καθόλου δεν συμφωνώ ότι οι Αλβανοί είναι ιλλυρικός λαός όπως λένε κάποιοι…» (Αποδείξεις Ιστοριών, βιβλίο Α, Λαόνικος Χαλκοκονδύλης)

    Οι Έλληνες και οι Σέρβοι εθνικιστές, χρησιμοποιούν το παραπάνω απόσπασμα από την ιστορία του Χαλκοκονδύλη, ώστε να το παρουσιάσουν ως απόδειξη για την μη ιλλυρική καταγωγή των Αλβανών. Εδώ ο Χαλκοκονδύλης λοιπόν κατά πολλούς αρνείται στους Αλβανούς την ιλλυρική τους καταγωγή. Ωστόσο, κατά τον Χαλκοκονδύλη οι Αλβανοί είτε είναι άποικοι από την Ιαπυγία της Ιταλίας, είτε ιθαγενές στοιχείο από την περιοχή της Επιδάμνου (σημερινό Δυρράχιο): «…είτε μεν από την Ιαπυγία, όπως κάποιοι λένε, πέρασαν στην Επίδαμνο…είτε είναι από την περιοχή της Επιδάμνου, όπου ως όμοροι των Ιλλυριών, κατείχαν τη γύρω περιοχή» όπως χαρακτηριστικά λέει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Όποιος έχει μελετήσει τα γραπτά του Χαλκοκονδύλη, θα πρέπει να ξέρει ότι ο Χαλκοκονδύλης χρησιμοποιεί παλαιά ονόματα για να χαρακτηρίσει τους διάφορους λαούς. Για παράδειγμα τους Σέρβους τους ονομάζει ‘Τριβαλλούς’, τους Βούλγαρους τους ονομάζει ‘Μυσούς’, τους Τούρκους τους θεωρεί ‘Σκύθες’ κ.α. Ο Χαλκοκονδύλης βλέπει μια ευρύτερη ιλλυρική ομογλωσσία που έχει διασπαρθεί σε όλη την Ευρώπη και εκτείνεται από τον Ταΰγετο μέχρι την ψυχρή Ρωσία. Αντιλαμβανόμαστε εδώ πως λέγοντας ο Χαλκοκονδύλης ‘Ιλλυριούς’, εννοεί τους Σλάβους. Αυτό φαίνεται και από την αναφορά του στον Ταΰγετο, όπου είχαν εγκατασταθεί οι σλαβικές φυλές των Μηλιγγών και των Εζεριτών.

    Όταν ο Χαλκοκονδύλης αναφέρεται στους Σέρβους (τους οποίους ονομάζει ‘Τριβαλλούς’), τους περιγράφει σαν γένος «Ἱλλυρικόν». Γίνεται κατανοητό ότι εφόσον με τον όρο ‘Ιλλυριούς’ ο Χαλκοκονδύλης εννοεί τους Σλάβους, άρα λοιπόν όταν αρνείται την ιλλυρικότητα των Αλβανών, εννοεί ότι οι Αλβανοί δεν είναι Σλάβοι. Τους θεωρεί είτε αυτόχθονες της βαλκανικής χερσονήσου (και συγκεκριμένα της περιοχής γύρω από το σημερινό Δυρράχιο) είτε αποίκους από την Ιαπυγία της νότιας Ιταλίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ας δούμε κάτι. Οι Ιάπυγες, οι Μεσάπιοι και άλλα φύλα που κατοικούσαν στην περιοχή, έχουν άμεση σχέση με τους Ιλλυριούς αφού από την Ιλλυρία πέρασαν στην Ιταλία περίπου τον 11ο αιώνα π.Χ. Γιατί όμως ο Χαλκοκονδύλης αναφέρει ότι ενδέχεται οι σημερινοί Αλβανοί να προέρχονται από τη νότια Ιταλία; Προφανώς μπερδεύεται εδώ και θα εξηγήσω τι εννοώ. Ο βυζαντινός ιστορικός Μιχαήλ Ατταλειάτης στην «Ιστορία» του αναφέρεται στους Αλβανούς και σε μία σε εξέγερση εναντίον της Κωνσταντινούπολης το 1043 μ.Χ. Εάν εξετάσουμε προσεκτικά το κείμενο, ο Ατταλειάτης αναφέρεται στους Νορμανδούς οι οποίοι προέρχονταν από την «πέραν των Άλπεων Γαλατία» (όπως λέει και ο Κεδρηνός ο οποίος τους ονομάζει «Φράγγους») και έφτασαν μέχρι τη νότια Ιταλία, όπου ίδρυσαν το Βασίλειο των δύο Σικελιών. Επιτέθηκαν στη Βυζαντινή αυτοκρατορία, καταλαμβάνοντας την Κέρκυρα, την Αλβανία, την Ήπειρο κι έφτασαν ως τη Θεσσαλονίκη, χωρίς να καταφέρουν τίποτα περισσότερο. Μάλιστα η Άννα η Κομνηνή στο βιβλίο της ‘Αλεξιάδα’ περιγράφει τις ταραχές που προκάλεσαν οι Νορμανδοί στρατιώτες στην περιοχή του Αρβάνου (Ιλλυρίας) κατά τη διάρκεια της βασιλείας του πατέρα της, Αυτοκράτορα Αλέξιου Α' Κομνηνού (1081-1118).

    Γιατί όμως ο Ατταλειάτης αναφέρει αυτούς τους Νορμανδούς ως ‘Αλβανούς’; Στη μεσαιωνική λατινική γλώσσα της εποχής του, η λέξη ‘albani’ σήμαινε ‘εισβολείς’, ‘επήλυδες’. Στο λεξικό της μεσαιωνικής λατινικής του J.F.Niermeyer η λέξη ‘albanus’ μεταφράζεται στα γαλλικά ως ‘etranger’ και στα αγγλικά ως ‘alien’. Η λέξη αυτή συνδέεται με τη φράγγικη λέξη ‘aliban’ (από το λατινικό alibi) η οποία πέρασε στα λατινικά του Μεσαίωνα ως ‘alibanus’, ‘albanus’, ‘aubanus’ κ.τλ. Ακόμα και σήμερα για παράδειγμα στα γαλλικά υπάρχει η λέξη ‘aubaine’ (συνόνυμη της μεσαιωνικής λατινικής albanagium) που μεταφράζεται στα ελληνικά ως ‘ευκαιρία’, ‘κοψοχρονιά’, ‘κελεπούρι’, ‘λαχείο’, ‘ευλογία’, ‘μάννα’ κ.α. Με λίγα λόγια το γαλλικό aubaine σημαίνει κάτι που ήρθε, κάτι που δόθηκε, κάτι αρχικά ξένο κ.τλ.

    Οι Νορμανδοί λοιπόν εμφανίστηκαν στη νότια Ιταλία το 1017 μ.Χ. και την περίοδο 1038-1043 στην οποία αναφέρεται ο Ατταλειάτης, θεωρούνταν albani (στα γαλλικά aubain) δηλαδή επήλυδες και ξένοι σε σχέση με τους ντόπιους Ιταλούς. Για τον λόγο αυτόν, οι πληθυσμοί αυτοί αποκαλούνταν ως ‘Αλβανοί’. Η ονομασία ‘Νορμανδοί’ επικράτησε πολύ αργότερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. «Θεωρήθηκε ότι αυτοί οι Αλβανοί του 1042 ήταν Νορμανδοί από τη Σικελία, αποκαλούμενοι έτσι από ένα αρχαϊκό όνομα (the Albanoi were an independent tribe from Southern Italy). Η αυτή περίπτωση είναι αδιαμφισβήτητη. Προέρχεται από τον ίδιο τον Ατταλιάτη, που έγραψε ότι οι Αλβανοί (Αρβανίτες) σχετίζονταν με την εξέγερση του 1078…» (Alexandru Madgearu, "The wars of the Balkan Peninsula: their medieval origins", Lanham: Scarecrow Press, 2008, p. 25;)

    Βυζαντινοί ιστορικοί αποκαλούν αυτούς τους νορμανδικούς πληθυσμούς με διάφορα ονόματα. Ο Ατταλειάτης τους αποκαλεί ‘Αλβανούς’. Ο Σκυλίτζης-Κεδρηνός και ο Βρυέννιος τους αποκαλούν ‘Φράγγους’. Ως ‘Νορμάνους’ τους αποκαλεί όπως είδαμε αργότερα η Άννα η Κομνηνή στην Αλεξιάδα. Αργότερα Νορμανδοί στρατιώτες από τη νότια Ιταλία οι οποίοι επιτέθηκαν εναντίον της βυζαντινής Αυτοκρατορίας και τελικά προσεχώρησαν στις αυτοκρατορικές στρατιωτικές δυνάμεις, ονομάστηκαν ‘Μανιακάτοι’ από το όνομα του βυζαντινού πρώην αρχηγού τους Γεωργίου Μανιάκη, ο οποίος είχε στασιάσει κατά της Αυτοκρατορίας και σκοτώθηκε κοντά στην Θεσσαλονίκη. (Διονύσιος Ζακυθηνός, Βυζαντινή Ιστορια 324-1071, σελ. 399)

    Αξίζει να αναφέρουμε κάτι ακόμα από την ‘Ιστορία’ του Μιχαήλ Ατταλειάτη. Ο Ατταλειάτης λοιπόν αναφέρει ότι ο δούκας του Δυρραχίου Νικηφόρος ο Βασιλάκης στα 1078-1079 στασίασε εναντίον της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και ετοίμασε στρατό για να βαδίσει εναντίον της. Ο στρατός του αυτός αποτελούνταν από Ρωμαίους, Αρβανίτες, Βούλγαρους κ.α. Εδώ ο Ατταλειάτης αναφέρεται σε Αρβανίτες και όχι σε Αλβανούς. Οι Έλληνες εθνικιστές χρησιμοποιούν αυτή την αναφορά του Ατταλειάτη για να διαχωρίσουν τους Αρβανίτες από τους Αλβανούς και λένε για παράδειγμα ότι «σε άλλο σημείο ο Ατταλειάτης αναφέρεται σε Αλβανούς και σε άλλο σημείο σε Αρβανίτες…άρα άλλο οι Αλβανοί και άλλο οι Αρβανίτες» όμως όπως δείξαμε, ο Ατταλειάτης με την ονομασία ‘Αλβανούς’ αναφέρεται στους Νορμανδούς της νότιας Ιταλίας που ήταν αλβανοί (ξένοι) στον τόπο εκείνον και όχι στους Αλβανούς της σημερινής Αλβανίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ας δούμε το συμπέρασμα από το απόσπασμα του Χαλκοκονδύλη. Αποδείξαμε ότι λέγοντας ο Χαλκοκονδύλης ‘Ιλλυριούς’ εννοούσε τους Σλάβους και ότι αρνήθηκε ότι οι Αλβανοί είχαν σλαβική καταγωγή. Επειδή υπάρχει μία σύγχιση στις ιστορικές πηγές, γι’ αυτό προφανώς μπερδεύτηκε και ο Χαλκοκονδύλης. Παλαιότερα υπήρχε κοντά στη Ρώμη περιοχή με την ονομασία ‘Alba Longa’ και βουνό με το όνομα ‘mons Albanus’. Οι κάτοικοι της Άλμπα Λόγγα ονομάζονταν Αλβανοί. Χώρα με το όνομα ‘Αλβανία’ υπήρχε και στον Καύκασο. ‘Αλβανία’ ονομαζόταν και η Σκοτία παλαιότερα. Albany υπάρχει στις Η.Π.Α και στην Αυστραλία. Πρόκειται ασφαλώς για συνωνυμίες. Χρειάζεται επομένως μία προσεκτική μελέτη των πηγών, ώστε να μην πέφτουμε σε σφάλματα και να καταλάβουμε το τι πραγματικά εννοεί και θέλει να πει ο κάθε συγγραφέας.

    Ας δούμε κάτι ακόμα για τον Χαλκοκονδύλη. Τι είπε ο Χαλκοκονδύλης; «Καθόλου δεν συμφωνώ ότι οι Αλβανοί είναι ιλλυρικός λαός όπως λένε κάποιοι», εννοώντας όπως εξήγησα ότι δεν θα έπρεπε να θεωρηθούν οι Αλβανοί ως σλαβικό έθνος, αφού τους Σλάβους στην ουσία τους ονόμαζε Ιλλυριούς και όχι τους Αλβανούς. Τι είπε σε άλλο σημείο όμως; «Θα έπρεπε να θεωρήσουμε τους Αλβανούς ως ανήκοντες στους Μακεδόνες, παρά σε οποιοδήποτε άλλο από τα έθνη της οικουμένης.» (Αποδείξεις Ιστοριών, Λαόνικος Χαλκοκονδύλης, Βιβλίο Β)

    Είναι γνωστό ότι στη δυτική Μακεδονία αρχικά κατοικούσαν Ιλλυριοί, Βοτιαίοι και άλλοι λαοί (ενώ στα ανατολικά Θράκες και άλλοι). Θεωρούσε λοιπόν ο Χαλκοκονδύλης τους Αλβανούς ως απογόνους εκείνων των φυλών που κατοικούσαν παλαιότερα τις δυτικές περιοχές της Μακεδονίας, δηλαδή των Ιλλυριών!!!

    Αξίζει εδώ να πω ότι Έλληνες και Αλβανοί είναι οι παλαιότεροι κάτοικοι της βαλκανικής χερσονήσου. Οι Σέρβοι - και γενικότερα οι Σλάβοι - είναι επήλυδες. Οι Σέρβοι σχετίζονται με ένα σλαβικό/αλανικό φύλο από την περιοχή στα βόρεια του Καύκασου, τους Σέρβους, που ένας κλάδος τους έφτασαν στα Βαλκάνια και ένας κλάδος τους στην κεντρική Ευρώπη, οι Σλάβοι των Σκοπίων είναι απόγονοι των Δρογουβιτών (Δρογουβίτες/Δρουγουβίτες/Ντρεγόβιτσοι) που ήρθαν στην περιοχή από τις περιοχές της Λευκορωσίας, κ.α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Ο Κροάτης ιστορικός και πολιτικός Milan von Šufflay (1879-1931), όπως και ο Σέρβος εθνολόγος Jovan Erdeljanović - θεωρούσε τους Αλβανούς ως γηγενής στην Αλβανία και απόγονους των Ιλλυριών, ενώ ο γνωστός Τσέχος σλαβολόγος Konstantin Jireček που προαναφέραμε, αν και μεροληπτούσε υπέρ των Σλάβων, θεωρούσε τους Αλβανούς ως απόγονους των Ιλλυριών μεν, αλλά θεωρούσε ότι είχαν έρθει από βορειότερα, από τις ιλλυρικές φυλές που κατοικούσαν στην Δαλματία. Ανάμεσα στα γραπτά του Šufflay τα σχετικά με τους Αλβανούς, είναι τα “Povijest severnih Arbanasa” (Η ιστορία των βόρειων Αλβανών), που εκδόθηκε στο Βελιγράδι το 1924, το “Städte und Burgen Albaniens hauptsächlich während des Mittelalters” (Οι Πόλεις και τα Φρούρια της Αλβανίας, Πρωταρχικά κατά τη διάρκεια των Μεσαιωνικών Χρόνων), που εκδόθηκε στη Βιέννη το 1924, και το “Srbi i Arbanasi: njihova simbioza u srednjem vjeku” (Σέρβοι και Αλβανοί: Η συμβίωση τους κατά τα Μεσαιωνικά Χρόνια), που εκδόθηκε στο Βελιγράδι το 1925, καθώς και μία μεγάλη σειρά άρθρων. Μαζί με τους Ludwig von Thallóczy και Konstantin Jireček, εξέδοσε τη σημαντική δίτομη συλλογή αλβανικών ιστορικών κειμένων με τίτλο ‘Acta et diplomata res Albaniae mediae aetatis illustrantia’ (Πράξεις και Διπλωματικές Υποθέσεις που εξιστορούν τα μεσαιωνικά χρόνια στην Αλβανία), που εκδόθηκε στη Βιέννη το 1913 και το 1918 ο δεύτερος τόμος, καλύπτοντας τα χρόνια από το 344 έως το 1406 μ.Χ.

    Ας δούμε τώρα ένα μικρό κομμάτι ενός άρθρου που έγραψε ο Šufflay σε μία Βιεννέζικη εφημερίδα τον Νοέμβριο του 1912, όταν οι σερβικές στρατιωτικές δυνάμεις είχαν κατακτήσει το Κόσοβο και ένα μεγάλο μέρος της σημερινής Αλβανίας:

    «Οι Σέρβοι πολιτικοί θα ήταν καλύτερο να μην αναφέρουν ιστορικές απαιτήσεις στο κυριότερο αλβανικό λιμάνι, αυτό του Δυρραχίου (Durrës), που προτίθενται να το κατακτήσουν… Σε ιστορικά γραπτά, η ‘Αλβανία’ έγινε τότε ένας συμβατικός όρος, αναφερόμενη στην ορθογώνια ορεινή περιοχή ανάμεσα στο Τίβαρ, Πρίζρεν, Οχρίδα και Βαλόνα (Αυλώνα). Αυτή είναι η περιοχή στην οποία οι αυτόχθονες λαοί (Ιλλυριοί, Θράκες) βρέθηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά υπό την εξουσία νέων (κρατικών) σχηματισμών από Έλληνες, Ρωμαίους και Σλάβους, όπως ο κισσός εξαπλώνεται πάνω στα γρανιτένια μνημεία ενός πρώην μεγάλου έθνους, οι Ιλλυριοί. Η λέξη ‘Αλβανία’ έχει χρησιμοποιηθεί ώστε να περιγράψει το μέσο αυτής της ορθογώνιας περιοχής από τα παλιά ιλλυρικά χρόνια…Αυτή η περιοχή ήταν πάντα μία παραμεθόρια περιοχή στην ουσία, ένα όριο ανάμεσα σε γλώσσες, θρησκείες και πολιτικές δυνάμεις. Ήταν ένα προϊόν ανατολής και δύσης, μία συγχώνευση των λιμανιών των Λατίνων και των Ελλήνων, ή ένα αμάγαλμα του Ρωμαϊκού και του Βυζαντινού κόσμου, που ήταν σε ευθεία επαφή με τους βάρβαρους - οι αυτόχθονες Αλβανοί και οι κατακτητές Σλάβοι…» (Das mittelalterliche Albanien, Neue Freie Presse, Vienna, 28 November 1912, p. 26 & reprinted in Illyrisch-Albanische Forschungen, edited by Ludwig von Thallóczy, Volume 1 (München & Leipzig: Düncker & Humblot, 1916), p. 282-287)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Η προσπάθεια των Ελλήνων και των Σέρβων εθνικιστών να αποδείξουν ότι οι Αλβανοί δεν είναι απόγονοι των Ιλλυριών και αυτόχθονες στα Βαλκάνια, χρησιμοποιώντας αποσπάσματα από τα βιβλία του Χαλκοκονδύλη, πέφτει στο κενό. Οι Αλβανοί όμως είναι απόγονοι των Ιλλυριών.

    Ο αυτοκράτορας Μανουήλ Παλαιολόγος, στον επιτάφιο προς τον αυτάδελφό του Θεόδωρο Παλαιολόγο, μας δίνει αξιοπρόσεκτες πληροφορίες για την μετοίκηση χιλιάδων Αλβανών στην Πελοπόννησο, τους οποίους αποκαλεί ‘Ιλλυριούς’, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους και τα ζώα τους όπως χαρακτηρηστικά λέει: «Αλλά και Ιλλυριοί, περίπου μία μυριάδα, αθρόοι μετοίκησαν με τα παιδιά και τις γυναίκες και τα ζώα τους…» (Λάμπρου: «Παλαιολόγεια και Πελοποννησιακά», τ. Β, σ. 41–42)

    Στον σατυρικό διάλογο ‘Ταξίδι στον Άδη’ (Επιδημία Μάζαρι εν Άδου) του βυζαντινού Μάξιμου Μάζαρι, ο συγγραφέας περιγράφει τις επτά γλωσσικές–πολιτισμικές κοινότητες που κατοικούν από κοινού (οικεί αναμίξ γένη) το 1415 στην Πελοπόννησο: Λακεδαίμονες (Μανιάτες), Ιταλοί, Πελοποννήσιοι (Μοραΐτες), Σθλαβίνοι, (Σλάβοι) Ιλλυριοί (Αρβανίτες), Αιγύπτιοι (Τσιγγάνοι) και Ιουδαίοι (Εβραίοι). (D. Α. Zakythinos, Le Despotat grec de Morée, II Athènes 1953, σελ. 1.)

    Οι Αλβανοί είναι αυτόχθονες στα δυτικά Βαλκάνια, και είναι οι απευθείας απόγονοι των Ιλλυριών, χωρίς φυσικά να παραβλέπουμε τις κατά καιρούς διάφορες επιμιξίες τους με Θράκες (Δάκες, Μυσούς, Βέσσους, Γέτες), Βρύγες (Φρύγες, Παίονες, Τριβαλλούς), Κέλτες (Σκορδίσκους), Γότθους, Ρωμαίους, κ.α. ο βασικός όμως κορμός/πυρήνας των προγόνων των Αλβανών ήταν οι Ιλλυριοί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. «Αλβανία. Πολλές φυλές έχουν εμφανιστεί και έχουν έρθει στην Ευρώπη. Αρκετές φορές ορδές από την ανατολή την έχουν σαρώσει σε διάφορες στιγμές και εξαφανίστηκαν στο διάβα της ιστορίας. Αλλά από τους λίγους αυθεντικούς κατοίκους της Ευρώπης, τους πραγματικούς Ευρωπαίους, ακόμα παραμένουν οι Αλβανοί, οι οποίοι κατοικούν σε ένα ορεινό τμήμα της βαλκανικής χερσονήσου. Οι Αλβανοί είναι οι απευθείας απόγονοι των Ιλλυριών οι οποίοι ζούσαν στα νότια της Ευρώπης από την απαρχή της ιστορίας.» (The Resurrected Nations: Short Histories of the Peoples Freed by The Great War and Statements of Their National Claims, By Isaac Don Levine States, Small –1919, page 66)

    «…η άποψη της πλειοψηφίας των επιστημόνων είναι ότι οι Αλβανοί - και η αλβανική γλώσσα – είναι οι πλησιέστεροι σήμερα απόγονοι των Ιλλυριών, των Πελασγών…Αυτό μας κάνει περισσότερο σαφές το γιατί αυτός ο αρχαίος λαός έχει προσκολληθεί τόσο επίμονα στην αρχαία του γλώσσα και κουλτούρα…παρόλο που η γη τους κατακτήθηκε επανηλειμμένα από τους Έλληνες και τους Ρωμαίους και τους Σλάβους και τους Τούρκους και παρόλο που επανηλειμμένα χρησιμοποίησαν αυτές τις επιβεβλημένες από τις καταστάσεις γλώσσες, οι άνθρωποι που είναι γνωστοί ως Αλβανοί, έχουν επίμονα και θριαμβευτικά διατηρήσει τη μητρική τους γλώσσα, τα έθιμα και τις παραδόσεις τους, και την αρχαία ιλλυρική και πελασγική τους ταυτότητα.» (The Albanians, an Ethnic History from Prehistoric Times to the Present – Edwin E. JACQUES, McFarland 2010)

    Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος στο Εγχειρίδιον της Γενικής Ιστορίας του, στο οποίο λέει: «Τα Ιλλυρικά έθνη, προϊόντος του χρόνου, εν μέρει μεν ηφανίσθησαν μετά εθνών ετέρας καταγωγής, Μόνοι δε οι Αλβανοί θεωρούνται υπό των πλείστων νεωτέρων ερευνητών γνήσιον της φυλής εκείνης λείψανον, ως εκ της παραθέσεως της γλώσσης αυτών μετά των περισωθεισών από της αρχαίας Ιλλυρικής λέξεων.» (τομ. Α, σελ. 96)

    «Ο εθνικά αλβανικός πληθυσμός έλκει τις ρίζες του στις προελληνικές ιλλυρικές φυλές, των οποίων το παρόν έχει καταγραφεί στα Βαλκάνια τουλάχιστον από τη 2η χιλιετία π.Χ.» (Eastern Europe: an introduction to the people, lands, and culture, Richard C.Frucht, 2005, page 698)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. για ολα αυτα τα κειμενα και της μεταφρασεις υπαρχουν διγλωσσα κειμενα πχ η ετεωκυπριακες γραφες η ακομα ετρουσκικες διγλωσσες επιγραφες γιατι δεν πανε εκει οι αλβανοι και οι αλβανοφιλοι!!!αλλα εκει κανει τσιζ γιατι ειναι διγλωσσα κειμενα με αποδοσεις που ξερουμε την γλωσσα ειτε ελληνικα ειτε λατινικα η ακομα και φοινικικα η πελασγικη γραφη εχει συγγενεια με την ετρουσκικη γλωσσα και απο διγλωσσα κειμενα ξερουμε καποια πραγματα για την γραμματικη και την σημασια μερικων λεξεων και αυτα δεν εχουν σχεση με την αλβανικη γλωσσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. και υπαρχουν και ελληνικες μεταφρασεις αυτων το κειμενων απο αρχαιολογους πχ της στηλης της λημνου η των ετεωκρητικων επιγραφων μια βολτα στο ιντερνετ θα σας δειξει πραγματα το θεμα ειναι ομως οτι η επισημη επιστημη δεν εχει βρει ακομα ακρη με την πελασγικη γλωσσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Στήλη της Λήμνου

    A.1. hολαιεζ:ναφοθ:ζιαζι απόδοση: η (ο λαιε)ζ (ο Λάιε) ο Λάιος ναφοθ αφο(υ) αφού βιάζει(βίασε) ανάλυση: η μυθολογία( Ησίοδος) μας λέει ότι Η Βία και τα αδέλφια της ήταν μόνιμοι συνοδοί του Διός η Βία σαν μια από της ιδιότητες του Δια. Αντικαθιστούμε τα (δια, ζια ,βια). οπότε βιαβι με την βια-βι με την βια-ζει (βιάζει) βι= βιος . Στο κείμενο παρακάτω θα δείτε ότι από την πελασγική γλωσσά στην ελληνική τα ζ,β,δ,ι, αντικαθίστανται είτε με φωνήεντα, είτε με σύμφωνα.
    A.2. μαραζ:μαF ανάλυση: μαράζι*1), μαρασμός οπότε δυστυχία, μαρασμός
    A.3. σιαλχFειζ:αFιζ σιαλχειζ η σιαλχε(ς) οπότε ιαλχες ιαχές (φωνές) αFιζ (αιζ)= αι=αεί= πάντα . το ζ φεύγει ο γραφών την στήλη επιλέγει το φωνήεν (ι) και το αντικαθιστούμε με το σύμφωνο (ς). και το φωνήεν (ι) με το (ει)*
    A.4. εFισθο:ζεροναιθ ανάλυση: εφισθο εισθο (εις το) ζεροναιθ= (ι)ερο ιερό ναό ζ σε ι ζερο σε ιερό ναι= σε ναό και το (ι) σε (ο) το θ φεύγει . ο γράφων την στήλη επιλέγει το σύμφωνο (θ) από την λέξη εφισθο και το αντικαθιστούμε με το σύμφωνο (τ) το f φεύγει.
    A.5. ζιFαι ανάλυση: ζιαι του (δ)ια το f δεν το χρησιμοποιώ πουθενά το ι φεύγει.
    A.6. ακερ:ταFαρζιο ανάλυση: ακέρ(αιο) άρτιο
    A.7. αναλασιαλ:ζεροναι:μοριναιλ ανάλυση: λασία σημαίνει (πυκνό) ιερό ναό Μυρίνας η πυκνή (Λήμνος) και τον ιερό ναό Μυρίνας. ο γραφών την στήλη επιλέγει το φωνήεν (ι) ναι σε από ναι σε ναό και το αντικαθιστούμε με το φωνήεν (ο).

    Ελεύθερη απόδοση ο Λάιος αφού βίασε δυστυχία, μαρασμός και φωνές ακούγονται πάντα στον έντιμο ιερό ναό του Δια. Από την Πυκνή(Λήμνος) και τον ιερό ναό Μυρίνας η από τον πυκνό(πολύ κόσμο) ιερό ναό Μυρίνας. *

    Επιγραφή Β (στο πλάι)

    B.1. hολαιεζι:φοκιασιαλε:ζεροναιθ:εFισθο:τοFερονα ανάλυση: ο Λάιος στην Φωκίδα ιαλε από το ιάλεμος που σημαίνει θλιβερά άσματα , γεγονότα στον ιερό ναό εις το, το φέρει δηλαδή τα οποία (φ)έρον(τ)α φέρει.
    B.2. ρομ:hαραλιο:ζιFαι:επτεζιο:αραι:τιζ:φοκε ανάλυση: ρομ= ρώμη δύναμη, χαρ(α)=χαρά αλιο = αλιεύω από τον δια, ζιο = βιο ο βιος αραί = κατάρα του στη Φωκίδα εδώ ο γραφών επιλεγεί το φωνήεν (ο) στο ρομ και στην φοκε εμείς τα αντικαθιστούμε με το φωνήεν (ω) Ρώμη= δύναμη, Φωκίδα.

    B.3. ζιFαι:αFιζ:σιαλχFιζ:μαραζμ:αFιζ:αομαι ανάλυση: δια αεί σιαλχι ιαλχ(η) ιαχή και δυστυχία αεί= για πάντα οιμε =αλίμονο

    Ελεύθερη απόδοση ο Λάιος στην Φωκίδα θλιβερά άσματα στον ιερό ναό φέρει. δύναμη χαρά αλιεύει από τον Δια. ο βιος του και η κατάρα του στη Φωκίδα «ω Δια για πάντα φωνή και μαρασμός αλίμονο».

    Επιβεβαίωση της απόδοσης από την ελληνική μυθολογία: Ο Λάιος πριν γίνει βασιλιάς, όταν ήταν ανήλικος , τον επιτρόπευε ο Νυκτέος και ο Λύκος. και ήταν «εξόριστος» στην Ηλεία, όπου τον φιλοξένησε και με χαρά ο βασιλιάς της, Πέλοπας. Όμως ο Λάιος έκλεψε το γιο του Πέλοπα, Χρύσιππο και τον έφερε στη Θήβα, όπου ο Χρύσιππος αυτοκτόνησε από τη ντροπή του με το ξίφος του γιατί ο Λάιος τον βίασε. Έτσι ο Πέλοπας οργισμένος και πληγωμένος για το χαμό του γιου του, καταράστηκε το Λάιο να μην αποχτήσει ποτέ παιδιά ή να σκοτωθεί απ’ το γιο του. Η Ήρα επικρότησε την κατάρα, ενώ ο Απόλλωνας τον συμβούλεψε να μην τεκνοποιήσει.

    Η μετάφραση της στήλης μας πληροφορεί, όπως θα είδατε, για την κατάρα του βασιλιά Λάιου, του Λάμβακα.

    Παρατήρησεις:

    1. θέλω να πω πως οι λέξεις αντικαθίστανται από πελασγικές, σε Ελληνικές. υπάρχει μεγάλη συγγένεια της ελληνικής γλώσσας, με την πελασγική .
    2. ο γράφων την στήλη της Λήμνου σε μερικές προτάσεις επιλέγει ένα φωνήεν κυρίως (εδώ το βασικό είναι το ι) και πρέπει να το αντικαταστήσουμε με σύμφωνο η φωνήεν πχ (αιζ)= α(ι)= αεί το ζ φεύγει και φοκε= Φωκίδα η ρομ= ρωμ. και το αντίθετο ένα σύμφωνο (βασικό το ζ) πχ ναφο(θ) αφο(υ) αφού στην ετεοκριτική γλωσσά που θα δώσω παράδειγμα θα φανεί καλύτερα.
    3. Όταν το ζ είναι στην αρχή μιας λέξης το ζ συνδέεται με ιδιότητες του δια η τόπο λατρείας.
    4. Βλέπουμε ότι οι συγγενείς του Χρύσιππου στην απόδοση της στήλης μοιρολογούν τον Χρύσιππο στον ναό του δια στην Ηλεία(βασιλιάς της Ηλείας ήταν ο πατέρας του Χρύσιππου Πέλοπας) .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. 1η Ετεοκριτικη γραφή

    Eteocretan Language Pages - Dreros #1", από την ιστοσελίδα του Βρετανού γλωσσολόγου Raymond Armar Ignatius Brown (1939-).

    (ρμα ετ ισαλαρβε κομν δ μεν ιναι ισαλυρια λμο τον τυρον μηα οαοιεfαδ ετυρο…μυνα ματριταια)

    Άρμα αιτώ(ετ) ίσα λάβω κόμιστρα δεν μεν είναι ίσο λυρια τον τυρον (τηρώ τηρουμένων) του μηνά. Ετυρο( τηρω) μηνά όλα ενημερώσεις μετρητά.

    Ανάλυση: Το η και το ω αποδίδονται σαν υ και ο. και εδώ ο γράφων της στήλης έχει επιλέξει τα φωνήεν (υ κύριο φωνήεν όπως το ι στην στήλη) και το φωνήεν ο και πρέπει να τα αντικαταστήσουμε με αλλά φωνήεντα οπού υ με το η και οπού ο με το ω σε μερικά σημεία του κειμένου.

    Αρμα Ετ σε αιτώ μεταθέτουμε τα γράμματα από το ματριταια δηλαδή φεύγει το (α ) από τα ματριταια και το (αι) και τα μεταθέτω στο ρμα ετ.
    Λυρια πελασγική μονάδα μέτρησης.



    2η Ετεοκριτικη γραφή από την σελίδα του τει Κρήτης
    Επιο ζηφανθη ενετη παρσιφαι

    Μετάφραση: ποιώ (α)+(πο)φανθεί εν έτει(δοτική) παμψηφεί δηλαδή εκτελώ απόφαση του έτους παρσιφαι σε παρσιφ(ι) το α πάει στο α+ποφανθει παμψηφεί
    Ανάλυση: εδώ όπως και στα προηγούμενα κείμενα ο γράφων την στήλη επιλεγεί τα φωνηέντα (ι) και (η) και άλλα φωνηεντα και τα αλλάζει. όπου ι με οι, η, ει και όπου η με ο, ει και τo σύμφωνα (ζ) (ρ) και άλλα και τα αλλάζω με το σύμφωνο (π)(μ).

    3η ετεοκρητικη επιγραφή

    Ν ΚΑΛ ΜΗΤΚΕΟΣΙΒΑΡΞΕΙΑ..ΟΑΡΚΑΠΣΕΤΙΜΕΓΝΑΡΚΑΚΟΚΛΕΣΙΓΕΠΑΣΕΠΓΝΑΝΑΙΤ
    Την καλή μητηρ κεος ιβαρ(ια) κλειστός θαλάσσιος χώρος ξεια αρκ(ι)α αρκια γιατί υπάρχει φθορά στην στήλη.. γίνεται σε αρχία (κόρη του ωκεανού μεταφορικά εννοούμε την θάλασσα) σετι σε θέση όπως θετταλια Θεσσαλία. με γνα(θο) είναι ο πορθμός αρκακοκλεσι= αρκακο φωνητικά ταιριάζει στο αρχαϊκό οπότε έχουμε και το αρκια σε αρχια κλεσ(ι)= αρχαϊκό κλεσ(ο) κλέος με μετάθεση γραμμάτων. Γεπας(ε) σε (α ) γίνεται σε γεα γη όλη σεπ(το) σημαίνει θαυμάσιο γνα(θο) πορθμός ναιτ ναο.

    Ελεύθερη απόδοση

    Στην καλή μητέρα, στην κλειστεί θάλασσα, στην θαλάσσια θέση στον πορθμό. Ξακουστός από τους αρχαίους χρόνους, σε όλη την γη, ο θαυμάσιος αυτός ναός στον πορθμό.
    ο Αντώνης Βασιλάκης ( αρχαιολόγος) του οποίου είναι η συγκεκριμένη μετάφραση, για της λέξεις που εγώ θεωρώ αβέβαιης ετυμολογίας, προτείνει κεος σαν κλέος και ξεια ξειτανο και το μετατρέπει σε ιτάνου.
    το (ι ) σε (ο) και (η) και το (κ) σε σε (χ) σε ορισμένα σημεία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. hολαιεζ:ναφοθ:ζιαζι απόδοση: η (ο λαιε)ζ (ο Λάιε) ο Λάιος ναφοθ αφο(υ) αφού βιάζει(βίασε) ανάλυση: η μυθολογία( Ησίοδος) μας λέει ότι Η Βία και τα αδέλφια της ήταν μόνιμοι συνοδοί του Διός η Βία σαν μια από της ιδιότητες του Δια. Αντικαθιστούμε τα (δια, ζια ,βια). οπότε το (ζιαζι) γινεται (βιαβι) με την βια-βι με την βια-ζει (βιάζει) βι= βιος . Στο κείμενο παρακάτω θα δείτε ότι από την πελασγική γλωσσά στην ελληνική τα ζ,β,δ,ι, αντικαθίστανται είτε με φωνήεντα, είτε με σύμφωνα.
    A.2. μαραζ:μαF ανάλυση: μαραζμα οπότε μαρασμός
    A.3. σιαλχFειζ:αFιζ σιαλχε(ι)ζ η σιαλχε(ς) οπότε ια(λ)(χ)ες βλέπουμε δυο λέξεις η πρώτη ιαλε(μοί) και η δευτερη ἰαχαῖς η κατάληξη ε,ι απο το ιαλχει σε ίαχαις το (ε) σε (αι) και το φωνήεν( ι) σε σύμφωνο (ς) το σ φέυγει. ιαλεμοί σημαίνει θλιβερά ασματα, και ιαχές στην νεοελληνική η αρχαια κλίση ειναι (ἰαχαῖς) σημαίνει (φωνές) αFιζ (αιζ)= αι=αεί= πάντα . το ζ φεύγει ο γραφών την στήλη επιλέγει το φωνήεν (ι) και το αντικαθιστούμε με το σύμφωνο (ς). και το φωνήεν (ι) με το (ει)*
    A.4. εFισθο:ζεροναιθ ανάλυση: εfισθο εισθο εις το(ν) ζεροναιθ= (ι)ερο ιερό ναό αρχαια κλιση ιερό(ν) ναο(ν) ζ σε ι ζερο σε ιερό ναιθ= σε ναόν και το (ι) σε (ο) το θ το αντικαθίστω με το (ν) . ο γράφων την στήλη επιλέγει το σύμφωνο (θ) από την λέξη εfισθο και το αντικαθιστούμε με το σύμφωνο (τ) το f φεύγει.
    A.5. ζιFαι ανάλυση: ζιαι του (δ)ια το f δεν το χρησιμοποιώ πουθενά το ι φεύγει.
    A.6. ακερ:ταFαρζιο ανάλυση: αρχαία κλίση ακεραίω αρτίω νεοελληνικα ακέρ(αιο) άρτιο
    A.7. αναλασιαλ:ζεροναι:μοριναιλ ανάλυση: δυο λέξεις λασ(ια)-(ίαλεμος) ιαλεμοι σημαίνει θλιβερά άσματα το λασια σημαίνει (πυκνή) μεταφορικά θα πούμε "πολλα" στον ιερόν ναόν Μυρίνας και τον ιερό ναό Μυρίνας. ο γραφών την στήλη επιλέγει το φωνήεν (ι) ναι σε από ναι σε ναό και το αντικαθιστούμε με το φωνήεν (ο).
    Ελεύθερη απόδοση ο Λάιος αφού βίασε μαρασμός, θριβερά άσματα και φωνές ακούγονται πάντα στον έντιμο ιερό ναό του Δια. "πολλα" θλιβερα ασματα στον ιερόν ναόν της μυρινας.
    Επιγραφή Β (στο πλάι)
    B.1. hολαιεζι:φοκιασιαλε:ζεροναιθ:εFισθο:τοFερονα ανάλυση: ο Λάιος στην Φωκίδα ιαλε από το ιάλεμοι που σημαίνει θλιβερά άσματα , στον ιερόν ναόν εις το(ν), το φέρει δηλαδή τα οποία (φ)έρον(τ)α φέρει.
    B.2. ρομ:hαραλιο:ζιFαι:επτεζιο:αραι:τιζ:φοκε ανάλυση: ρομ= ρώμη δύναμη, χαρ(α)=χαρά αλιο = αλιεύω από τον δια, ζιο = βιο ο βιος αραί = κατάρα του στη Φωκίδα εδώ ο γραφών επιλεγεί το φωνήεν (ο) στο ρομ και στην φοκε εμείς τα αντικαθιστούμε με το φωνήεν (ω) Ρώμη= δύναμη, Φωκίδα.
    B.3. ζιFαι:αFιζ:σιαλχFιζ:μαραζμ:αFιζ:αομαι ανάλυση: δια αεί σιαλχ(ι) ιαλχ(η) ια(λ)(χ) δυο λεξεις ή πρωτη ειναι ιαλ(εμοι) δηλαδη (θλιβερα άσματα), ἰαχαί (φωνες) μαρασμός αεί= για πάντα οιμε =αλίμονο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. οι επιγραφες με αρχαια ελληνικη αποδοση, για οποιον ενδιαφερεται. https://argyris446kypreos.blogspot.gr/2017/10/blog-post_998.html. Δεν μπορεις να κανεις μεταφραση ενος κειμενου αρχαιου με μια γλωσσα μεσαιωνικη, και στις μεταφρασεις αυτης της μεσαιωνικης γλωσσας δεν βγαζεις νοημα ΓΤ δεν υπαρχει δομη, διοτι δεν υπαρχουν συνδεσμοι κ.α και δεν μπορει να επιβεβαιωθει τιποτα.. λυπαμε, αντιθετα στην ελληνικη μπορεις μιας και 2 επιγραφες εχουν σχεση με την ελληνικη μυθολογια και βγαζεις και νοημα, αν στην μεταγραφη βαλεις προθέσεις, τόνους, πνεύματα σημεία στίξης κλπ, μιας και ειναι γραμμενες κωδικοποιημένα. και οπως λεει και ο αλαν Τούρινγκ μαθηματικός,κρυπτογράφος και θεωρητικός βιολόγος η κρυπτογραφηση κρυβει το προφανες και αυτο ειναι αρχαια ελληνικα..ευχαριστω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. ΣΥΓΝΩΜΗ..
    Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΕΖΗΣΕ ΠΡΙΝ ΤΑ ΤΡΩΙΚΑ..ΑΡΑ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΦΥΓΑΔΩΝ ΤΡΩΩΝ ΤΟΥ ΑΙΝΕΙΑ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΙΔΡΥΣΑΝ ΤΙΣ ΔΥΟ ΠΟΛΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΛΒΑ.
    ΑΡΑ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΑΛΒΑ ΕΠΙ ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ ΚΑΙ ΩΣ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ ΟΥΤΕ ΑΛΒΑΝΟΙ.
    ΠΟΙΟΥΣ ΑΛΒΑΝΟΥΣ ΠΗΡΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΥΡΙΕ ΔΗΜΟΠΟΥΛΕ?;?;?;?;?;?;?;?;?;?;?;?;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
Νεότερη Παλαιότερη

'