Βυζαντινές Σπουδές (Estudio bizantinos): 1 (2013) 56-75
Ξεκινώντας τουλάχιστον από τα τέλη του δέκατου αιώνα, οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες έπαιρναν εικόνες της Μητέρας του Θεού (Θεοτόκος) μαζί τους για την εκστρατεία. Αυτό το άρθρο εξετάζει την εμφάνιση αυτών των εικονιδίων στις αφηγήσεις των ιστορικών κειμένων. Υποστηρίζει ότι ο μεσολαβητικός ρόλος της εικόνας σε αυτά τα επεισόδια έρχεται από παλιά, την ηθική λογική που καθόρισε τη σωτηρία της Πόλης από τη Παναγία κατά την πολιορκία του 626, αλλά απορρίφθηκε από κάθε ιστορικό για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένους ή πανηγυρικούς στόχους στην εργασίας του, συχνά με ένα ειρωνικό αποτέλεσμα. Ο αυτοκράτορας και η Παναγία δεν θα μπορούσαν να μοιράζονται την ίδια σκηνή ως ισότιμοι πρωταγωνιστές.
Στους Βυζαντινούς ιστορικούς του ένατου ως και του δωδέκατου αιώνος, συναντάμε μια σειρά από ιστορίες για το στρατιωτικό ρόλο των εικόνων της Θεοτόκου. Στο σύνολο είναι μικρή, αλλά οι ιστορίες είναι εντυπωσιακές. Η παρουσία της εικόνας πλαισίωνε συχνά εκδηλώσεις σε ηθικές αφηγήσεις και οι ανθρώπινοι πρωταγωνιστές συχνά καθορίζονται από τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρούν με το εικονίδιο. Τώρα, στην πραγματική ζωή οι περισσότεροι Βυζαντινοί, είτε σε καιρό ειρήνης ή πολέμου, θα προσεύχονταν στη θέα τέτοιων εικόνων. Τον ενδέκατο αιώνα, οι στρατοί τους πολύ συχνά συνοδεύονταν από ένα πλήθος θρησκευτικού εξοπλισμού και οι αυτοκράτορες προσωπικά, όταν οδηγούσαν τις στρατιωτικές αποστολές, θα έπαιρναν συχνά εικόνες της Μητέρας του Θεού (Θεοτόκος) μαζί τους και τη φροντίδα τους ως μέρος του αμυντικού οπλοστασίου του στρατού.
Πηγή