ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να πυροδοτηθεί και σήμερα...
(με την πολύπλευρη κρίση κορυφωμένη) μια κίνηση που θα έφερνε μεγάλη πολιτική αλλαγή; Ο πειρασμός ξεπηδάει -από πού αλλού;- από τη ένδοξη και πολυτάραχη ιστορία του ελληνικού Τύπου.
Οταν, στις 13 Οκτωβρίου του 1904, σκοτωνόταν, μετά από μάχη με τους Τούρκους, ο ηρωικός μακεδονομάχος Παύλος Μελάς. Ελάχιστοι γνωρίζουν (ακόμη και από το σινάφι μας) ότι ο μακεδονικός αγώνας σχεδιάστηκε και πυροδοτήθηκε από τα γραφεία της ιστορικής εφημερίδας ΕΜΠΡΟΣ. Ο εκδότης Αλκιβιάδης Καλαποθάκης ήταν εκείνος που ίδρυσε το 1904 το «Μακεδονικό Κομιτάτο» στα γραφεία της εφημερίδας του. Και από κοινού με τον Δραγούμη, τον Κορομηλά και τον μητροπολίτη Γερμανό Καραβαγγέλη οργάνωσαν αυτό τον αγώνα, έναν από τους σπουδαιότερους του έθνους…
ΑΠΟ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ μιας άλλης ιστορικής εφημερίδας, της «ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ», με εκδότη τον Βλάση Γαβριηλίδη, πατέρα της νεότερη δημοσιογραφίας, σχεδιάστηκε και πυροδοτήθηκε η επανάσταση του συνταγματάρχη Ζορμπά στο Γουδί, τον Αύγουστο του 1909, που γκρέμισε το σάπιο καθεστώς της εποχής και έφερε στην εξουσία τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Να θυμίσω ότι ο Βλάσης Γαβριηλίδης πέθανε πάμπτωχος από καρκίνο, ενώ μέσα στα γραφεία της εφημερίδας του, στην πλατεία Κλαυθμώνος, είχε μεταφέρει το κρεβάτι του και είχε καλέσει τους συντάκτες του να καταγράφουν την πορεία της νόσου του, καθώς τότε για πρώτη φορά χρησιμοποιούσαν οι γιατροί τις ακτίνες «Χ»…
ΑΠΟ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ της επίσης ιστορικής εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ, με εκδότη τον κορυφαίο δημοσιογράφο (και θανατοποινίτη - μαχητή του μακεδονικού αγώνα) Δημήτρη Λαμπράκη σχεδιάστηκε και πυροδοτήθηκε η επανάσταση του 1922 των Πλαστήρα – Γονατά, αμέσως μετά τη μικρασιατική καταστροφή, που οδήγησε στη «δίκη των έξι» και στην εκτέλεσή τους στο Γουδί. Στενός συνεργάτης του Δημήτρη Λαμπράκη ήταν ο Θεόδωρος Πάγκαλος που, όταν έγινε δικτάτορας, τον συνέλαβε και τον έριξε στις φυλακές για τα άρθρα του εναντίον της δικτατορίας!..
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ του εναντίον της δικτατορίας και της φίμωσης του Τύπου διώχθηκε ο πατριάρχης της ελληνικής δημοσιογραφίας Θεόκλητος Φαρμακίδης που εναντιώθηκε, μαζί με τον Τερτσέτη, στη θανατική καταδίκη του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα και που πρώτος δημοσίευσε… σαν «μεγάλη αποκλειστικότητα» (όχι συνέντευξη με κάποιον Κασιδιάρη της εποχής, αλλά…) τους στίχους του Σολωμού που έγιναν εθνικός ύμνος, τον Οκτώβριο του 1825. Πέθανε και αυτός πάμπτωχος, αφού δώρισε τη μεγάλη κληρονομιά του στους άπορους μαθητές. Οπως φτωχοί έφυγαν και όλοι οι κορυφαίοι του τότε αγωνιστικού Τύπου, από τον Καννελίδη και τον Σουρή ώς τον Καβαφάκη και τον Κονδυλάκη, πρώτο πρόεδρο της έρμης ΕΣΗΕΑ, με μόνα «βραβεία» την κηδεία τους «δημοσία δαπάνη»!..
ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΟΥΜΕ όμως στο αρχικό ερώτημα: Θα μπορούσε και σήμερα (σε ώρες υστερικής «χρυσαυγειάδας») να πυροδοτηθεί μια μεγάλη πολιτική αλλαγή. Η δική μου απάντησή είναι: Γιατί όχι;Γιατί όχι, αν καμιά εικοσαριά νέοι βουλευτές και άλλοι τόσοι παράγοντες της δημόσιας ζωής κινούσαν από μόνοι τους με στόχο τολμηρές αλλαγές;
ΘΑ ΘΥΜΙΣΩ και πάλι ότι και οι τέσσερις μεγάλες δημοκρατικές αλλαγές στη δόλια πατρίδα (του 1843, του 1862, του 1909 και του 1922) ξέσπασαν όταν η πατρίδα ήταν βυθισμένη σε κρίση παρόμοια με τη σημερινή. Θα πείτε, με το δίκιο σας, ότι ακόμη και ο Τύπος στις μέρες μας έχει ξεφύγει εντελώς από τον αγωνιστικό προορισμό του, τόσο ώστε να χρησιμοποιείται (με ελάχιστες εξαιρέσεις) ως εργαλείο χειραγώγησης της κοινής γνώμης, όπως έδειξε και ο χειρισμός της υπόθεσης «Χρυσή Αυγή», σε ώρες που η τρόικα περνούσε αθόρυβα και ύπουλα τις εντολές της στα υπουργεία, με... μηδενική λαϊκή αντίδραση!.. Ανάλογα φαινόμενα υπήρχαν και τότε. Τις αλλαγές όμως τις φέρνουν παντού και πάντα οι φωτισμένες μειοψηφίες, οι ευλογημένες εξαιρέσεις, που σίγουρα υπάρχουν, αυγαταίνουν, προπονούνται!..
ΘΑ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΑΠΕΙ όμως να κλείσω τη σημερινή γραφή με λίγες λέξεις αφιερωμένες στον μακεδονομάχο παππού μου Ναούμ Κωνσταντινίδη, σύντροφο του Παύλου Μελά, που τέτοιες μέρες, το 1904, εκτελέστηκε και αυτός από τους Βούλγαρους Κομιτατζήδες. Η Ναταλία Μελά περιμάζεψε τηγυναίκα και την κόρη του αγωνιστή παππού μου, βάφτισε τη μικρούλα (μητέρα μου), της έδωσε το όνομά της «Ναταλία» και τις έστειλε στο Μοναστήρι, όπου είναι θαμμένοι πολλοί μακεδονομάχοι, με τους τάφους τους εγκαταλειμμένους από το ελληνικό κράτος…
ΑΥΤΑ ΛΟΙΠΟΝ για σήμερα, με την ελπίδα ότι η ιστορία θα γίνεται χρήσιμο μάθημα στους νεότερους παράγοντες της δημόσιας ζωής. Και μάλιστα σε ώρες που η πατρίδα βαριανασαίνει κάτω από το βάρος των μνημονίων.
ethnikonthematon