Berauscht in die Schlacht
Μαστουρωμένοι στην σφαγή
Spiegel Special 2/2005
Ναρκωτικά και αλκοόλ στηνWehrmacht: στο όνομα της υγείας του λαού οι ναζί κήρυτταν εγκράτεια. Για την τελική νίκη, κάθε μέσο ήταν αποδεκτό.
Το Pervitin ήταν το μαγικό χάπι της Wehrmacht, ένα διεγερτικό ναρκωτικό που σήμερα το λένε Speed.
Γεμάτοι Pervitinπήγαιναν οι στρατιώτες στις μάχες, κυρίως εναντίον της Πολωνίας και της Γαλλίας-γεμάτοιSpeed στονBlitzkrieg(πόλεμος αστραπή). Εκατομμύρια δισκία μεθαμφεταμίνης είχαν παρασχεθεί το πρώτο μισό του 1940. Ο σκοπός τους ήταν να καταστήσουν πιλότους, ναύτες και πεζικάριους ικανούς για υπερφυσικά κατορθώματα. Η διοίκηση του στρατού έδινε πλουσιοπάροχα τέτοια φάρμακα, όπως επίσης αλκοόλ και οπιοειδή-εφόσον εξυπηρετούσαν την επίτευξη της τελικής νίκης. Οι ναζί ήταν βέβαια αμείλικτοι σε περιπτώσεις ανεπιθύμητων παρενεργειών, όπως εξάρτηση και κατάπτωση των ηθών.
Οι αμφεταμίνες μοιάζουν με την αδρεναλίνη που παράγεται φυσιολογικά από το σώμα. Η παρουσία τους θέτει το σώμα σε συναγερμό. Στους περισσότερους ανθρώπους αυξάνεται η αυτοπεποίθηση, η ικανότητα για συγκέντρωση και η διάθεση για ρίσκο. Από την άλλη μειώνεται η αίσθηση του πόνου, της πείνας και της δίψας, όπως και η ανάγκη για ύπνο.
Μόνο τον Απρίλιο του 1940 παραδόθηκαν κάπου 35 εκατομμύρια δισκία Pervitin και Isophan (παρόμοια ουσία της εταιρίας Knoll) στον στρατό ξηράς και την αεροπορία. Τα δισκία που περιείχαν 3 χιλιοστόγραμμα δραστική ουσία, έφεραν εν μέρει την κωδική ονομασία ΟΒΜ, και πήγαιναν μέσω του υγειονομικού στα στρατεύματα που ήταν στο μέτωπο. Σε επείγουσες περιπτώσεις όμως γίνονταν και τηλεφωνικές παραγγελίες. Στην συσκευασία έγραφε «Wachhaltemittel»(ουσία που σε κρατά ξύπνιο). Οδηγίες χρήσης: «αναλόγως της περίπτωσης», ένα με δυο δισκία, «προς διατήρηση της αϋπνίας».
Ο υπουργός υγείας Leonardo Conti, υποστηρικτής του ασκητικού ιδεώδους του Χίτλερ, έκανε προσπάθειες ώστε να περιοριστεί η χρήση του Pervitin. Με το πρόγραμμα του είχε μέτριο αποτέλεσμα στον στρατό. Αν και την 1.7.1941 το Pervitin υπάχθηκε στον νόμο για την χρήση οπίου, στα στρατεύματα είχαν παραδοθεί άλλα 10 εκατομμύρια χάπια κατά το ίδιο έτος.
Η δράση της ουσίας ήταν γοητευτική. Τον Ιανουάριο του 1942, περίπου 500 στρατιώτες είχαν περικυκλωθεί από την κόκκινο στρατό. Η θερμοκρασία ήταν 30 υπό το μηδέν. Γύρω στα μεσάνυχτα, έξι ώρες από την έναρξη της φυγής, μέσα σε χιόνι που σε μερικά σημεία έφτανε μέχρι την μέση, «όλο και περισσότεροι στρατιώτες ήθελαν να τα παρατήσουν.» Οι αρχηγοί των ομάδων είχαν αποφασίσει να δώσουν στους στρατιώτες Pervitin. «Μετά από μισή ώρα, οι άνδρες είχαν αρχίσει να δηλώνουν ότι αισθάνονταν καλύτερα. Βάδισαν με τάξη, στην γραμμή είχαν καλύτερη διάθεση και συμμετείχαν στο γεγονός».
Έτσι οι «οδηγίες για την αναγνώριση και καταπολέμηση της κόπωσης», με ημερομηνία έκδοσης 18.6.1942 έλεγαν: «Δυο δισκία παραμερίζουν την ανάγκη ύπνου για 3 έως 8 ώρες, δυο φορές δυο δισκία, συνήθως για 24 ώρες.»
Ένας φαρμακολόγος από την πόλη Kiel, o GerhardOrzechowski, είχε λίγο αργότερα παρουσιάσει το χάπιD-IX, που περιείχε 5 χιλιοστόγραμμα κοκαΐνη, 3 χιλιοστόγραμμα Pervitin και 5 χιλιοστόγραμμαEukodal(παυσίπονο, παρασκεύασμα μορφίνης). Κάθε βαποράκι σήμερα θα κατέληγε στη φυλακή εάν είχε στην κατοχή του ένα τέτοιο χάπι. Τότε όμως το δοκίμασαν σε χειριστές μίνι-υποβρυχίων του τύπου «Seehund» και «Biber».
Ο ιστορικός Peter Steinkamp, από το πανεπιστήμιο τουFreiburg, ο οποίος διερευνά την κατάχρηση ναρκωτικών στην Wehrmacht, λέει: «Για όσο καιρό το πιόμα των στρατιωτών δεν ήταν γνωστό δημοσίως, δεν έκραζε κανένας κόκορας».
Η έλξη του λικέρ όμως ήταν πιο ισχυρή από την απειλή του Führer. Ένα χρόνο σχεδόν αργότερα, ο στρατηγόςWalther von Brauchitsch, διαπιστώνει «βαριές παραβάσεις» των ηθών λόγω «κατάχρησης του αλκοόλ»: χειροδικίες, ατυχήματα, κακοποίηση κατώτερων, προσβολή ανωτέρων, καθώς και «αφύσικες παραβάσεις των ηθών». Ο στρατηγός θεώρησε πως «η πειθαρχία είχε υποστεί ζημιά μέσα στο στράτευμα».
Οι αξιωματικοί του υγειονομικού είχαν λάβει την διαταγή να στέλνουν τους αλκοολικούς και ναρκομανείς σε σανατόρια. Αυτό το είδος θεραπείας είχε το εξής πλεονέκτημα : «μπορούσε να επεκταθεί επ’ άπειρον». Οι εξαρτημένοι θα εξετάζονταν βάσει του «νόμου περί αποφυγής κληρονομικά άρρωστων απογόνων». Αναλόγως της περίπτωσης τους περίμενε στείρωση ή ευθανασία.
Το Φθινόπωρο του 1942 είχε καταδικαστεί σε θάνατο, προς παραδειγματισμόν, ένας 36χρόνος λοχίας. Αυτός είχε πουλήσει 5 λίτρα μεθυλική αλκοόλη, ως 98% αλκοόλη, κατάλληλη για Παρασκευή λικέρ. Πολλοί στρατιώτες είχαν αρρωστήσει, δυο πέθαναν.
Για να ξεφύγουν όμως από την φρίκη του πολέμου, κάθε μέσο ήταν για τους στρατιώτες καλοδεχούμενο. Παρά την γνώση των κινδύνων, είχε εξαπλωθεί μεταξύ τραυματισμένων και του ιατρικού προσωπικού η κατάχρηση μορφίνης. Το 1945, σε σύγκριση με την αρχή του πολέμου, είχε πολλαπλασιαστεί ο αριθμός των γιατρών που ήταν εξαρτημένοι.
Για να αποτραπεί «η εξάπλωση της μορφίνης, όπως συνέβη στον τελευταίο πόλεμο», ο ανώτατος στρατιωτικός γιατρός καθηγητής Otto Wuth, είχε συντάξει «Πρόταση για την καταπολέμηση του μορφινισμού». Βάσει αυτής, όλοι οι τραυματίες οι οποίοι είχαν αποκτήσει εξάρτηση, θα έπρεπε να καταγράφονται και να δηλώνονται στον ιατρικό σύλλογο.
Η διοίκηση των ναζί ήταν πιο προσεκτική στο πως χειριζόταν αυτούς που στον πόλεμο έγιναν ναρκομανείς, σε σύγκριση με την στάση της προς αυτούς που έγιναν αλκοολικοί. Η Wehrmacht φοβόταν ότι οι ναρκομανείς θα ζητούσαν αποζημίωση, γιατί η Wehrmacht τους παρείχε τα ναρκωτικά.
Αμέθυστος