Επειδή κάποιοι πολύ ισχυροί δεν θέλουν να μαθαίνουμε την Ιστορία ποτέ τα παιδιά μας δεν διδάσκονται στα σχολεία επί παραδείγματι ότι το 38 μ.X. στην Αλεξάνδρεια, δεκάδες χιλιάδες Ελλήνων υπήρξαν θύματα εβραϊκής εξεγέρσεως. Οι εξεγερθέντες μάλιστα δεν πίστευαν ότι τελικά θα τιμωρηθούν γιατί ο αυτοκράτωρ Κλαύδιος ήταν εβραίος από την μητέρα του. Και είχαν δίκαιο.
Οι εβραϊκές κοινότητες, από το 70 μ. Χ. έως το 115 μ. Χ. ανασυντάσσονται, οργανώνονται και περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία, δηλαδή μια αδυναμία της Ρώμης, για να πορευθούν προς τα πατρογονικά τους εδάφη. Ένα τέτοιου είδους κίνημα, απαιτεί ανοιχτές γραμμές επικοινωνίας της διασποράς, καλλιέργεια, εκ μέρους του ιερατείου, συνωμοτικού κλίματος, πολεμικής αρετής και υψηλού ηθικού, επί σειράν ετών. Τον χειμώνα του 116 μ.Χ. ο αυτοκράτωρ Τραϊανός τον περνά στα ερείπια της ανατολικής πρωτεύουσάς του, της Αντιοχείας, η οποία τον προηγούμενο χρόνο είχε ισοπεδωθεί από καταστρεπτικό σεισμό. Εκεί, ο αυτοκράτωρ έμαθε ότι οι εβραίοι είχαν εξεγερθεί.
Τα νέα ήταν ότι, οι εβραίοι εξεγερθέντες, στην σημερινή Λιβύη (Κυρηναϊκή), στην Αλεξάνδρεια, στην Κύπρο και στην Μεσοποταμία, ξεσηκώθηκαν εναντίον της Ρώμης, σφάζοντας όμως περίπου 1.000.000 Έλληνες! Ο Τραϊανός, απεφάσισε να ανασυγκροτηθεί στην Ρώμη αλλά, στις ακτές της Κιλικίας, στην Σελινούντα, απέναντι από την Βόρειο Κύπρο, στις 8 Αυγούστου του 116, πέθανε σε ηλικία 62 ετών. Τον διαδέχθηκε ο ικανότατος και φιλέλληνας Αδριανός.
Εξέγερση και γενοκτονία των Ελλήνων στην Κυρηναϊκή
Το κίνημα των εβραίων είχε ξεκινήσει στην Κυρήνη της Λιβύης όπου οι εξεγερθέντες κατέσφαξαν τον ελληνικό πληθυσμό, ισοπέδωσαν την πόλη, γκρέμισαν τους Ναούς και έφθασαν μέχρι του σημείου να σκάψουν τον δρόμο που οδηγούσε στο επίνειο της πόλης, την Απολλωνία. Κάποιος «Μεσσίας» υπεσχέθη ότι θα ηγηθή των εβραίων της Κυρήνης στον δρόμο προς την Σιών… Οι δε εβραίοι της Κυρήνης θα ηγούντο των συμπατριωτών τους της Αιγύπτου. Οι εβραίοι της Μεσοποταμίας θα τους συναντούσαν εκεί… Τελικά, η εξέγερση κατεστάλη το 118 μ. Χ. Στην Ανατολική Μεσόγειο, την τάξη επέβαλλε ο στρατηγός Μάρκιος Τούρβων, ενώ στην Μεσοποταμία, ήδη ο Λούσιος Κουίετος το είχε επιτύχει αφού και οι δύο επέβαλαν την τιμωρία των λεγεώνων, σφάζοντας δεκάδες χιλιάδες εβραίων, οπωσδήποτε όμως λιγότερους από όσους Έλληνες οι ίδιοι εξόντωσαν.
Σαν αντίδραση στην καταστροφή τους, οι εβραίοι σταμάτησαν να μαθαίνουν στα παιδιά τους ελληνικά! Για την Κύπρο όμως, η καταστροφή ήταν ολοκληρωτική. Η αντιπαλότητα εβραίων-Κυπρίων ξεκίνησε από τα πρώτα χρόνια της υποδουλώσεως της Κύπρου στους Ρωμαίους. Ο Κάτων κατέλαβε την Κύπρο το 56 π. Χ. και κυριολεκτικά την καταλεηλάτησε από κάθε είδος πλούτου οδηγώντας τους Κυπρίους σε πλήρη εξαθλίωση.
Σύμμαχοι των Ρωμαίων σ’ αυτή την καταπίεση ήταν εβραίοι έμποροι, οι οποίοι, ως υπεργολαβία, ανέλαβαν να εκμεταλλεύονται, για λογαριασμό των Ρωμαίων, τα πλούσια ορυχεία χαλκού και κάθε άλλο πλουτοπαραγωγικό πόρο.
Στα επόμενα χρόνια, και μετά το 70 μ. Χ., ο εβραϊκός πληθυσμός της Κύπρου αυξήθηκε κατά πολύ. Έτσι, υπήρχε αρκετό πλήθος για την εφαρμογή στην Κύπρο των σιωνιστικών σχεδίων. Το 117 μ. Χ. λοιπόν κάποιος εβραίος ονόματι Αρτεμίων ηγήθηκε των εβραίων εξεγερθέντων.
Ο Βυζαντινός ιερομόναχος λόγιος και ιστορικός και μετέπειτα Πατριάρχης (1065-1075) Ιωάννης Ξιφιλίνος, ευτυχώς, διέσωσε το γεγονός ότι οι σφαγιασθέντες στο νησί έφθασαν τις 240.000, αφού από αρχαίες πηγές μόνον ο Δίων ο Κάσιος αναφέρεται στην σφαγή αυτή στο περίφημο έργο του ''ΒΙΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΩΝ''. Πρώτη πηγή.
Δεύτερη πηγή, του περιφήμου Αγγλου ιστορικού Εντουαρντ Γκίμπον (γνωστού ελληνικά ως Γίββων) που έζησε από το 1737 έως 1794, ήτοι κατά την περίοδο του σκλαβωμένου ελληνισμού.
Το κείμενο αυτό ανευρίσκεται στο μνημειώδες έργο του "Ιστορία της Παρακμής και Πτώσεως της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας" και αναφέρεται, ακόμη, στο βιβλίο "Δίκη" ("Trial") του Μπιλ Γκρίμσταντ, υπευθύνου των εκδόσεων "Αρυαν Πρες Ινκορπρέιτεντ, έκδοση 1973, Ουάσιγκτον ΗΠΑ.
Ιδού η περικοπή.
"Η ανθρωπότης μένει έκπληκτη από το ρεσιτάλ (σε τρεις πράξεις) των φοβερών κακουργημάτων των Εβραίων, εναντίον των ανυποψιάστων, γηγενών Ελλήνων, οι οποίοι τους θεωρούσαν φίλους.
Οι Εβραίοι πρόδωσαν αυτή τη φιλία και έσφαξαν 220.000 Έλληνες στην Κυρηναϊκή και κατακρεούργησαν 240.000 Έλληνες στην Κύπρο, καθώς και μέγα τμήμα του ελληνικού πληθυσμού στην Αίγυπτο.
Πολλοί των θυμάτων Ελλήνων, επριονίσθησαν στα δύο από τους Εβραίους σύμφωνα με την παράδοσή τους, ότι ο Δαυίδ επεκύρωσε αυτόν τον τρόπο εκτέλεσεως με το παράδειγμά του.
Κατά τις σφαγές αυτές των Ελλήνων, οι Εβραίοι κατεβρόχθιζαν τις σάρκες των νεκρών, έπιναν το αίμα τους και κατέστρεφαν τα εντόσθια!..."
Αυτά, όσο κι αν φαίνονται απίστευτα, υποβολιμαία ή υπερβολικά, γράφονται από έναν εκ των μεγαλυτέρων ιστορικών συγγραφέων του παρελθόντος που δεν μπορεί να καταστεί ύποπτος "αντισημιτισμού" (στην εποχή του τουλάχιστον), ούτε να κατηγορηθεί για έλλειψη σοβαρότητος, αφού τα έργα του ήταν, είναι και θα είναι μία εκ των σοβαροτέρων πηγών της Αρχαιότητας. (Αυτά από τις ιστορικές πηγές).
Πηγή
RAMNOUSIA
http://pisoapothnkoyrtina.blogspot.com
Φίλε μου πρόσεχε τι άρθρα βάζεις. Το 38μ.Χ αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ήταν ο Καλιγούλας και όχι ο Κλαύδιος. Ο Κλαύδιος έγινε αυτοκράτορας το 41μ.Χ αμέσως μετά τη δολοφονία του Καλιγούλα. Επίσης η μητέρα του Κλαύδιου ήταν η Αντωνία η μικρή και μόνο Εβραία δεν ήταν εφόσον ήταν κόρη Μάρκου Αντώνιου (πολιτικού και στρατηγού) και της Οκταβίας η οποία ήταν αδελφή του πρώτου Ρωμαίου αυτοκράτορα Οκταβιανού Αυγούστου. Λοιπόν προσέχετε πια από πού παίρνετε τις πηγές, γιατί το μόνο που καταφέρνετε είναι να φαίνεστε ανιστόρητοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης εξέγερση έγινε όχι το 38μ.Χ αλλά το 66 μ.Χ και ήταν η πρώτη Εβραϊκή επανάσταση. Ξεκίνησε όντος με διαμάχη ανάμεσα στους Έλληνες και τους Ιουδαίους και εκτονώθηκε εναντία στους Ρωμαίους. Με την επανάσταση διαλύθηκε μια ολόκληρη λεγεώνα και η Ρώμη έστειλε τον Βεσπασιανό και το γιο του Τίτο για να την καταστείλει. Τα κατάφεραν με τη καταστροφή της Ιερουσαλήμ και της Μασσάντα.
Η δεύτερη εξέγερση έγινε το 115μ.Χ. Την ίδια εποχή που ο Τραϊανός περνούσε τον Ευφράτη ένας νέος κύκλος βίας ξεκινούσε στην Ανατολή με αφετηρία την πόλη της Κυρήνης στην Κυρηναϊκή όταν οι Ιουδαίοι κάτοικοι της πόλης βρέθηκαν σε θέση αντιπαράθεσης με τις ρωμαϊκές αρχές.
Οι Ιουδαίοι αυτοί ανήκαν σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Ήταν άποροι που στράφηκαν εναντίον της ρωμαϊκής διοίκησης για οικονομικούς και κοινωνικούς λόγους αλλά και εύποροι οι οποίοι αναγκάστηκαν να στραφούν εναντίον των ρωμαϊκών αρχών λόγω της υπέρμετρης αυστηρότητας με την οποία αντιμετώπισαν οι τελευταίες το προηγούμενο κίνημα των ομοεθνών τους υπό την ηγεσία του Ιωνάθαν.
Τελικά οι Ιουδαίοι της Κυρήνης με επικεφαλής κάποιον Λουκούα η Ανδρέα ο οποίος αυτοανακυρήχθηκε βασιλιάς εξεγέρθηκαν και κατέλαβαν την πόλη εξαπολύοντας μαζικές σφαγές ενώ κατέστρεψαν τους ελληνορωμαϊκούς ναούς της Εκάτης, του Διός, του Απόλλωνα, της Αρτέμιδος και της Ίσιδος καθώς και πολλά άλλα ρωμαϊκά δημόσια οικοδομήματα Το κύμα της εξέγερσης από την Κυρηναϊκή εξαπλώθηκε στην διπλανή Αίγυπτο την στιγμή που από την επαρχία αυτή απουσίαζαν τα περισσότερα ρωμαϊκά στρατεύματα λόγω της παρθικής εκστρατείας. Ο Λουκούας επιτέθηκε στην Αλεξάνδρεια. Ο έπαρχος της Αιγύπτου Μάρκος Ρουτίλιος Λούπος εγκατέλειψε την πόλη στην τύχη της. Ο Λουκούας μπήκε στην πόλη και την πυρπόλησε.Το επόμενο έτος η εξέγερση έφτασε στην Κύπρο. Επικεφαλής της ήταν κάποιος Αρτεμίων. Οι εξεγερμένοι Ιουδαίοι επιδόθηκαν σε εκτεταμένες βιαιότητες με χαρακτηριστικότερη την εξόντωση όλου του μη ιουδαϊκού πληθυσμού της πόλης της Σαλαμίνας[Ο Τραϊανός ανεθεσε την καταστολή της εξέγερσης στον Κόιντο Μάρκιο Τούρβωνα.
Η εξέγερση αυτή όμως έμελλε να επηρεάσει την πορεία του πολέμου. Στις πόλεις Σελεύκεια του Τίγρητος, Νίσιβι και Έδεσσα υπήρχαν ισχυρές ιουδαϊκές κοινότητες οι οποίες εξεγέρθηκαν όταν έμαθαν για τις εχθροπραξίες που είχαν ξεσπάσει στην Ανατολική Μεσόγειο (116). Ο Τραϊανός σταμάτησε τις επιχειρήσεις εναντίον των Πάρθων και άρχισε να πολιορκεί αυτές τις πόλεις. Ταυτόχρονα ξέσπασε λοιμός στο ρωμαϊκό στρατόπεδο[25].
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά ο υπαρχηγός του Τραϊανού ,συγκλητικός και στρατηγός Κόιντος Λεύκιος Κύητιος από την Μαυριτανία κατόρθωσε να καταλάβει τις εξεγερμένες πόλεις τις οποίες και πυρπόλησε για να τις τιμωρήσει. Ο Τραϊανός συνειδητοποίησε όμως ότι με τις δυνάμεις που του απέμειναν η εκστρατεία δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Έτσι αποφάσισε να υποχωρήσει.
Στην Κτησιφώντα έστεψε βασιλιά της Παρθίας τον Παρθαμάστη γιο του Χοσρόη. Κατόπιν εγκατέλειψε την πόλη. Ο Χοσρόης όμως τον ανέτρεψε μόλις επέστρεψε (αρχές του 117). Ο Τραϊανός έκανε μια τελευταία προσπάθεια να καταλάβει την πόλη Άτρα η οποία όμως απέτυχε. Κατόπιν επέστρεψε στην Αντιόχεια καλυπτόμενος απο τον Λεύκιο Κύητιο. Ενώ αυτά συνέβαιναν στην Μεσοποταμία ο Κόιντος Μάρκιος Τούρβων που είχε διοριστεί έπαρχος της Αιγύπτου προσπαθούσε να αποκαταστήσει απεγνωσμένα την τάξη. Στην Κυρήνη η πόλη ερημώθηκε από τις συγκρούσεις[27]. Στην Αίγυπτο Ρωμαίοι, Έλληνες και Αιγύπτιοι είχαν συνασπιστεί μεταξύ τους. Στην Αλεξάνδρεια γίνονταν τρομερές σφαγές. Χαρακτηριστικά αναφέρεται από τον Αππιανό ότι ο Τραϊανός εξολόθρευσε την ιουδαϊκή φυλή από την Αίγυπτο[28].
Αλλά και στην Κύπρο η καταστολή της εξεγέρσεως δημιουργούσε ποταμούς αίματος. Παρά τις προσπάθειες του όμως ο Κόιντος Μάρκιος δεν μπόρεσε να περιορίσει την εξέγερση. Ο Λουκούας κατάφερε να περάσει στην Ιουδαία και να εξεγείρει τον πληθυσμό. Ο Κόιντος Μάρκιος τον ακολούθησε και καταδίκασε σε θάνατο δυο συνεργάτες του Λουκούα τον Ιούλιο και τον Πάππο. Δεν πρόλαβε να κάνει τίποτα περισσότερο καθώς αντικαταστάθηκε από τον Λεύκιο Κύητιο. Ο Λεύκιος Κύητιος έφτασε στην Παλαιστίνη με τις εξουσίες του αυτοκρατορικού πρεσβευτή και του αντιστράτηγου προκειμένου να αποκαταστήσει την τάξη[29]. Το κέντρο της αντίστασης των Ιουδαίων είχε περιοριστεί στην πόλη Λύδδα.Επικεφαλής των υπερασπιστών της ήταν ο ο Ιούλιος και ο Πάππος. Μαζί τους βρίσκονταν και ο νομοδιδάσκαλος Γαμαλιήλ ΙΙ. Ο Λεύκιος Κύητιος πολιόρκησε την πόλη η οποία καταλήφθηκε σύντομα. Όσοι από τους υπερασπιστές της δεν σκοτώθηκαν κατα την διάρκεια της κατάληψης εκτελέστηκαν λίγο καιρό αργότερα.
Από την Αντιόχεια ο Τραϊανός αποφάσισε να επιστρέψει στην Ρώμη. Φτάνοντας στον Σελινούντα της Κιλικίας ασθένησε σοβαρά και σταμάτησε την πορεία του[30]. Ενώ αργοπέθαινε υιοθέτησε ως διάδοχο του τον επίσης συγκλητικό και αρχηγό του στρατού του Πόπλιο Αίλιο Αδριανό που ήταν επίσης ο στενότερος συγγενής του, καθώς η σύζυγος του Σαβινή ήταν εγγονή της αδελφής του Τραϊανού Μαρκιανής (Αύγουστος 117)[31].
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ιουδαϊκή εξέγερση τερματίστηκε τελικά τον Σεπτέμβριο του 117. Οι απώλειες σε ανθρώπινα θύματα (Ιουδαίους και μη) ήταν τρομακτικές. Στην Κύπρο σκοτώθηκαν 240.000 άνθρωποι[32] και απαγορεύτηκε η εγκατάσταση Ιουδαίων στο νησί[33]. Στην Κυρήνη τα θύματα έφτασαν τους 220.000[34]. Η πόλη χρειάστηκε όχι μόνο να ανοικοδομηθεί αλλά και να εποικιστεί με νέους κατοίκους[35].
Ο νικητής των Ιουδαίων Λεύκιος Κύητιος ανακλήθηκε στην Ρώμη λίγο καιρό αργότερα και εκτελέστηκε τελικά από τον Αδριανό. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας για να ελέγξει την κατάσταση στην περιοχή της Ιουδαίας μετακίνησε εκεί προσωρινά και την VΙη (6η) Σιδηρά λεγεώνα (Legio VI Ferrata)
Οπότε μη λέει ο αρθογράφος ότι η Ρώμη δεν αντέδρασε. Αντέδρασε άμεσα.
NEA ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ
Eυχαριστούμε για τις επισημάνσεις...γι αυτό υπάρχουν τα μπλογκς...για διορθώσεις και επισημάνσεις...επίσης θα ήταν καλό να γράψετε τα ίδια στα μπλογκς - πηγές μας...
ΑπάντησηΔιαγραφή