Η ελληνική κοινωνία, ήδη από το προηγούμενο καλοκαίρι, ήταν ένα βήμα πριν από μια προ-επαναστατική φάση. Το συνειδητοποίησα (και το έγραψα μάλιστα αυτό πέρισυ το καλοκαίρι) παρατηρώντας τις ζυμώσεις, τις συνειδητοποιήσεις και τα αιτήματα που είχαν αρχίσει να εμφανίζονται και στο διαδίκτυο, αλλά κυρίως, στην πραγματική καθημερινή ζωή.
Σε στάσεις λεωφορείων, σε ουρές δημόσιων υπηρεσιών και ιατρείων, σε καφενεία και μπουγατσατζίδικα, σε γραφεία συνεργατών και φίλων, στον συνωστισμό ακόμη των περιπτέρων της γειτονιάς, άκουγες τα ίδια πράγματα και τις ίδιες συζητήσεις: 1) οι επαγγελματίες πολιτικοί και συνδικαλιστές, δηλαδή τα κόμματα και τα συνδικάτα, εξυπηρετούν στην ουσία μόνο τις ανάγκες των ηγεσιών τους και όχι της κοινωνίας. 2) ο διαχωρισμός και ο πολιτικός διχασμός λειτούργησε εις βάρος της κοινωνίας και 3) το πολιτικό μας σύστημα ΔΕΝ είναι δημοκρατία, και αυτό πρέπει να το αλλάξουμε.
Οι ζυμώσεις αυτές ήταν το στάδιο στο οποίο βρισκόμασταν, πριν από την πρώϊμη επαναστατική φάση. Την οποία φάση ζούμε τώρα. Είναι επαναστατική η φάση αυτή με την έννοια οτι η κοινωνία ψάχνει τρόπους για να μεταρρυθμίσει την λειτουργία της. Και είναι πρώϊμη διότι δεν έχει ακόμη καταλήξει στο πως θα το κάνει. Και σ’ αυτό πρέπει να βοηθήσουμε όλοι μας, μετέχοντας στην διαδικασία των γενικών συνελεύσεων.
Αυτό είναι το ένα σημαντικό. Οτι δηλαδή πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως έχουμε μπει, ένα τμήμα της κοινωνίας έστω, σε μια δυναμική προσπάθεια αλλαγής του κοινωνικού συμβολαίου της κοινωνίας.
Ακόμη και από μια επιπόλαιη ανάγνωση της ιστορίας αντιλαμβάνεται κάποιος πως όποτε είχαμε ένοπλες επαναστάσεις, στις περισσότερες περιπτώσεις, κυριάρχησε η βιαιότερη και η αιματηρότερη μερίδα ή ομάδα. Και η οποία ομάδα, μετά την επιβολή της κυριαρχίας της στην ίδια την επανάσταση, επέβαλλε ένα, από πολλές πλευρές, πολύ χειρότερο σύστημα από αυτό που αντικατέστησε. Πολύ περισσότερο ολοκληρωτικό και ολιγαρχικό. Παρά τους όποιους εξωτερικούς τύπους που χρησιμοποίησε ως προφάσεις.
Το δεύτερο σημαντικό λοιπόν, και το οποίο διαφαίνεται από τις συζητήσεις των συνελεύσεων, είναι πως το τμήμα της κοινωνίας που ήδη λαμβάνει μέρος στις συνελεύσεις, δεν έχει καν στο μυαλό του βίαιες λύσεις. Αυτό που φαίνεται να προκρίνεται ως μέθοδος για την έλευση της δημοκρατίας, δεν είναι η βία, αλλά πάλι η δημοκρατία. Προφανώς η κοινωνία αρχίζει και συνειδητοποιεί την δύναμή της, που πηγάζει από τον αριθμό της. Τα λαϊκά στρώματα υπερτερούν αριθμητικά απέναντι σε οποιαδήποτε άλλη τάξη ή ομάδα.
Το προσωπικό μου συμπέρασμα είναι λοιπόν πως η κοινωνία ψάχνει τον δρόμο της προς την δημοκρατία και έχει αποφασίσει πως θα βαδισει αυτόν τον δρόμο ειρηνικά.
Τι θα γίνει στο μέλλον, κανείς δεν ξέρει. Θα εξαρτηθεί σε πολλά και από την αντεπίθεση του ίδιου του καθεστώτος.
Μέχρις στιγμής πάντως το καθεστώς εφαρμόζει κατά γράμμα το εγχειρίδιο. Το οποίο στην φάση αυτή γράφει
- 1)“αγνόηση”.
Τα επόμενα στάδια είναι
- 2) προσπάθεια προσεταιρισμού
- 3) προβοκάτσια κλπ και
- 4) κατά μέτωπον επίθεση.
Θραξ Αναρμόδιος